Władysław Wawrzyniak
Władysław Wawrzyniak (ur. 15 maja 1890 w Antoninie, zm. 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1929 i 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
12 Pułk Strzelców Wielkopolskich |
| Stanowiska |
dowódca odcinka południowego powstania wielkopolskiego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Ludwika i Józefy z Rosińskich[1]. Absolwent Królewskiego Gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie był prezesem Towarzystwa Tomasza Zana, maturę zdał w 1911 roku oraz studia prawnicze na uniwersytetach w Monachium i we Wrocławiu.
W 1914 powołany do armii niemieckiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Biedrusku w stopniu podporucznika, został wysłany na front zachodni. Dowodził kompanią.
Po demobilizacji, powrócił do Wielkopolski i był aktywnym uczestnikiem wydarzeń Republiki Ostrowskiej, powierzono mu dowództwo nad utworzonym wówczas 1 pułkiem piechoty polskiej. Został on rozwiązany pod naciskiem władz niemieckich i poznańskich. Miesiąc później, w styczniu 1919 roku, objął dowództwo Batalionu Pogranicznego ze Szczypiorna i na jego czele ponownie zajął Ostrów. W powstaniu wielkopolskim był dowódcą Okręgu Wojsk VII Frontu Południowego. Współdowodził także 12 pułkiem strzelców wielkopolskich. Do stopnia porucznika awansował 5 maja 1919, do stopnia kapitana 1 czerwca 1919. Walczył na froncie bolszewickim. Ranny, po wyjściu ze szpitala objął stanowisko komendanta Grudziądza. Od 1921 w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisku szefa Oddziału I i V, a następnie pełniącego obowiązki szefa poborowego[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 360. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 70 pułk piechoty[3]. Z dniem 1 października 1923 roku został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VII[4]. Następnie pełnił służbę w 68 pułku piechoty we Wrześni[5]. W maju 1925 roku został przeniesiony do 58 pułku piechoty w Poznaniu na stanowisko dowódcy I batalionu[6]. W 1928 roku był dowódcą III batalionu 35 pułku piechoty w Brześciu[7]. W marcu 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[8]. Z dniem 30 września tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[9].
Mieszkał w Buku, pracował w stowarzyszeniu kupieckim. W 1937 roku pełnił przez kilka miesięcy obowiązki komisarycznego burmistrza Opalenicy, a następnie taką samą funkcję w Lwówku[10]. Opracował Zarys historii powstania w południowej części Księstwa Poznańskiego („Wolność” nr 4, 5, 7/1922 Poznań, „Gazeta Ostrowska” nr 1/1994 1 s. 11–13).
W czasie kampanii wrześniowej, zgłosił się na ochotnika do wojska. Skierowany do jednostki zapasowej, wzięty do niewoli, osadzony w Kozielsku, zamordowany w Katyniu. Figuruje na liście wywózkowej 036/4 z 16 kwietnia 1940 roku, poz. 72.
Władysław Wawrzyniak był żonaty z Martą Matuszewską[1]. Jedna z ulic w Ostrowie nosi jego nazwisko.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)[11] nr 4719[12]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 672.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 102, 320, 402.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 33.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 6 września 1923 roku, s. 547.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 284, 346.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 264, 272.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 51, 169.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 86.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 262.
- ↑ Bogumił Wojcieszak: "Nie dajmy zginąć ofiarom... . Opaleniczanie w latach II wojny światowej", Wydawnictwo Opalgraf, Opalenica 2013, ISBN 978-83-63294-01-4, Str. 163
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 101
- ↑ Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, 2000, s. 312.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Kazimierz Banaszek; Krystyna Wanda Roman; Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.