Władysław Weryho
Władysław Weryho (ur. 25 sierpnia?/6 września 1896 w Połocku, zm. 21 września 1982 w Londynie) – pułkownik dyplomowany saperów Polskich Sił Zbrojnych.
 pułkownik dyplomowany saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 września 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 września 1982 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
III Batalion Saperów |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Władysław Weryho urodził się 6 września 1896 roku w Połocku, na terytorium ówczesnej guberni witebskiej. W 1913 roku ukończył siedmioklasowe gimnazjum realne w Wielkich Łukach i tam zdał maturę. W 1915 roku, po trzecim semestrze studiów w Dońskim Instytucie Politechnicznym w Nowoczerkasku, został powołany do służby wojskowej w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1916 roku ukończył Mikołajewską Szkołę Inżynieryjną w Piotrogrodzie i po mianowaniu oficerem do listopada 1917 roku służył w armii rosyjskiej na froncie, gdzie był dowódcą plutonu, a następnie dowódcą kompanii saperów[1].
W marcu 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Jako dowódca kompanii saperów w 3 batalionie saperów z 2 pułku saperów Kaniowskich brał udział w walkach na froncie wschodnim. W latach 1921–1922, był dowódcą kompanii saperów w 3 batalionie saperów. W 1923 roku ukończył dziewięciomiesięczny kurs w Kościuszkowskim Obozie Szkolnym Saperów, po którym wrócił na poprzednie stanowisko. 3 listopada 1924 roku został powołany na dwuletni kurs Oficerskiej Szkoły Topografów w Warszawie[2].
Od 1926 roku, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Topografii, pracował w Szkole Podchorążych Inżynierii jako dowódca kompanii podchorążych[3], a następnie wykładowca i starszy wykładowca topografii. W latach 1931–1933 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1933 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy[4]. Następnie odbył staż w Centrum Broni Pancernej w Modlinie, po którym został wyznaczony na kierownika Katedry Taktyki Saperów w Wyższej Szkole Wojennej. W 1937 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 4 batalionu saperów w Przemyślu. W sierpniu 1938 roku, w ramach manewrów, objął dowództwo zmotoryzowanego batalionu saperów - pododdziału przeznaczonego do wojennego składu 10 Brygady Kawalerii. Na czele tego pododdziału wziął udział w akcji na Zaolziu. W listopadzie 1938 roku został dowódcą 5 batalionu saperów w Krakowie[5].
W 1939 roku, na bazie swego 5 batalionu saperów, zmobilizował: 6, 21, 55 i 65 bataliony saperów oraz osiem innych jednostek saperskich, a także Ośrodek Zapasowy Saperów. Na wojnę odszedł na swój przydział na okres „W” – do sztabu gen. Dąbkowskiego[1].
Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, gdzie został dowódcą saperów 1 Dywizji Piechoty, a następnie zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Saperów w Angers. Po upadku Francji przybył do Anglii. Od 9 do 28 sierpnia 1940 roku dowodził 1 batalionem saperów po czym został przeniesiony do Sztabu Naczelnego Wodza. W sierpniu 1942 roku został dowódcą Oddziałów Saperów Dywizyjnych 1 Dywizji Pancernej[6]. We wrześniu 1943 roku został przeniesiony do Inspektoratu Wyszkolenia Wojska[7]. Jednocześnie był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Anglii, na którym to stanowisku pracował przez całą swoją dalszą służbę. Po demobilizacji w Anglii.
Awanse edytuj
- podporucznik – 1920[8]
- porucznik – 1921[9]
- kapitan – 1 grudnia 1924 roku ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10][11]
- major – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 8. lokatą[12]
- podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938[13]
- pułkownik
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie, w 1919)
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Odznaka naukowa absolwenta Oficerskiej Szkoły Topografów[15]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[16]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. s. 142-143.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 666.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 175.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 5.
- ↑ Władysław Weryho, Uwagi i spostrzeżenia ..., s. 39.
- ↑ Juliusz S. Tym, 1 Dywizja Pancerna ..., s. 146, 184.
- ↑ Juliusz S. Tym, 1 Dywizja Pancerna ..., s. 222.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 7 lutego 1920 roku, s. 62.
- ↑ Spis oficerów na dzień 1 czerwca 1921 roku, s. 337.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 744.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, s. 598.
- ↑ Rocznik oficerski 1932, s. 250.
- ↑ Rocznik oficerski 1939, s. 243.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 11 listopada 1937 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 11 listopada 1936 roku, s. 27.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 242.
Bibliografia edytuj
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Spis oficerów na dzień 1 czerwca 1921 r.
- Władysław Weryho, Uwagi i spostrzeżenia dotyczące przygotowań do wojny, działań wojennych oraz okresu po przejściu granicy i opuszczeniu Polski, Paryż 1 listopada 1939 roku, odpis, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.1c.
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Księgarnia, 2006.
- Juliusz S. Tym, 1 Dywizja Pancerna. Organizacja i wyszkolenie, Wydawnictwo ZP Grupa Sp. z o.o., Warszawa 2009, ISBN 978-83-61529-27-9.