Władysława Markiewiczówna
Władysława Markiewiczówna, właśc. Władysława Markiewicz (ur. 5 lutego 1900 w Bochni, zm. 17 maja 1982 w Katowicach) − polska pianistka, kompozytorka i pedagog.
| |
| Imię i nazwisko |
Władysława Markiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1900 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
17 maja 1982 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Edukacja edytuj
Urodziła się w Bochni jako córka Bronisława Markiewicza, doktora nauk prawniczych, wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku pięciu lat, początkowo kształcąc się pod kierunkiem babki i matki. W 1905 roku rodzina Markiewiczów przeprowadziła się do Rzeszowa, w 1913 – do Krakowa, gdzie rozpoczęła kształcenie pod kierunkiem pianisty i dyrygenta Wiktora Barabasza.
Studia pianistyczne odbyła w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie w klasie fortepianu Kazimierza Krzyształowicza (kurs średni, 1915–1917) oraz Seweryna Eisenbergera (kurs wyższy, 1917–1920), a na wykłady z zakresu historii muzyki i harmonii uczęszczała do Zdzisława Jachimeckiego. W dniu 19 czerwca otrzymała dyplom konserwatorium, wykonując na recitalu dyplomowym m.in. Koncert fortepianowy a-moll Roberta Schumanna oraz utwór Władysława Żeleńskiego w obecności kompozytora.
W latach 1922–1927 studiowała w Berlinie u Hugo Leichtentritta (kompozycja) i Brunona Eisnera (fortepian).
Działalność edytuj
W 1929, po powrocie do kraju, rozpoczęła działalność koncertową – szereg koncertów z Arturem Malawskim – oraz objęła klasę fortepianu w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Katowicach. W 1935 utworzyła wraz ze Stefanią Allinówną duet fortepianowy, występując wspólnie do 1960 roku.
Lata II wojny światowej spędziła w Krakowie i Warszawie. Po wojnie wróciła do Katowic i podjęła pracę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, z którą związana była do roku 1973. W 1958 roku otrzymała tytuł profesora, a w latach 1963–1968 kierowała katedrą fortepianu. Do jej uczniów należeli m.in. Tadeusz Żmudziński, Kazimierz Kord, Andrzej Jasiński i Wojciech Kilar.
Była członkiem Związku Kompozytorów Polskich oraz Towarzystwa im. Fryderyka Chopina.
Pochowana na cmentarzu Rakowickim (kwatera VI, rząd płd.)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
- Srebrny Krzyż Zasługi (8 maja 1946)[2]
Przypisy edytuj
- ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Władysława Markiewiczówna. rakowice.eu. [dostęp 2021-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 95, poz. 178 „w uznaniu zasług przy organizacji administracji państwowej oraz za gorliwą i wydajną pracę”.
Bibliografia edytuj
- Iwona Bias, Monika Bieda, Władysława Markiewiczówna (1900–1982). Kompozytorka, pianistka, pedagog, Katowice: AM, 2000, ISBN 83-85679-85-5, OCLC 830980876.
- Stanisław Dybowski, Słownik pianistów polskich. Wyd. Selene, Warszawa 2003, s. 416–418. ISBN 83-910515-5-2.
- Leksykon polskich muzyków pedagogów urodzonych po 31 grudnia 1870 roku, red. Katarzyna Janczewska-Sołomko. Oficyna Wydawnicza Impuls 2008. ISBN 978-83-7308-538-1.
Linki zewnętrzne edytuj
- Władysława Markiewiczówna, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-21].