Włodzimierz Budarkiewicz
Włodzimierz Budarkiewicz ps. „Podkowa” (ur. 18 listopada 1903 w Turzcu, zm. 18 lutego 2000) – pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 listopada 1903 |
|---|---|
| Data śmierci |
18 lutego 2000 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1924–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Ukończył Szkołę Ludową w Turzcu. W czasie I wojny światowej, w 1915 wyjechał z rodziną do Piotrogrodu i tam wstąpił do gimnazjum. Po powrocie w 1918 do kraju, kontynuował naukę w gimnazjum w Nieświeżu, które ukończył w 1923, uzyskując świadectwo dojrzałości.
W 1924 został powołany do służby wojskowej w 7 pułku strzelców konnych Wielkopolskich w Poznaniu. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Poznaniu w 1925 został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu. 11 sierpnia 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1927 i 43. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 26 pułku ułanów w Baranowiczach[1]. Z dniem 1 października 1933 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[2]. W styczniu następnego roku wrócił do macierzystego pułku[3]. Na stopień rotmistrza został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 28. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4].
Podczas kampanii wrześniowej 1939 dowodził 4. szwadronem 26 pułku ułanów. 26 września został ranny. Po pobycie w szpitalu PCK w Samborze przedostał się w grudniu 1939 do Nowego Targu. W 1944 roku nawiązał kontakt z mjr. Adamem Stabrawą „Borowym” i został skierowany do oddziału partyzanckiego kpt. Juliana Zapały „Lamparta”. We wrześniu 1944 otrzymał nominacje na zastępcę dowódcy 1 pułku strzelców podhalańskich AK. Przed rozformowaniem pułku został awansowany do stopnia majora[5].
Po zakończeniu wojny ujawnił się i po odbyciu Kursu Oficerów Broni Pancernej w Modlinie, został przydzielony do 3 Samodzielnej Brygady Pancernej w Opolu. Po zreformowaniu Brygady został zastępcą dowódcy 6 pułku czołgów. W 1947 został zdemobilizowany i podjął pracę w Hucie Małapanew w Ozimku (woj. opolskie). W 1968 przeszedł na emeryturę[6].
Zmarł 18 lutego 2000. Został pochowany obok żony na cmentarzu komunalnym w Nowym Targu (kwatera 86A-1-48)[7].
Włodzimierz Budarkiewicz był żonaty z Joanną Janiną „Janką” (1909–1997), córką Aleksandra, ziemianina i Alfredy (ur. 1879) Żdan. Z tego związku miał córkę Irenę Barbarę (ur. 1939)[8][9]. Żona z córką i teściową zostały w lutym 1940 deportowane z Nowogródka do wsi Morozowka, w obwodzie aktiubińskim ówczesnej Kazachskiej SRR[8][9]. Nieco wcześniej Aleksander Żdan został wywieziony z nieznanym kierunku, wszelki ślad po nim zaginął[8]. Teściowa zmarła z wycieńczenia 25 marca 1941[8][9]. Żona z córką we wrześniu 1942 dotarła do Taszkentu, a następnie do Teheranu. We wrześniu 1946 wróciły do kraju[10].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[11] nr 12129
- Srebrny Krzyż Zasługi (22 maja 1939)[12]
Twórczość edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 15 sierpnia 1927, s. 247, 250.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 199.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 15.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 435.
- ↑ Informacja z Muzeum 1 PSP AK w Szczawie.
- ↑ Koło Przyjaciół 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich Im. Hetmana Wielkiego Jana Karola Chodkiewicza
- ↑ Cmentarz Komunalny w Nowym Targu [online], www.ecmentarz.nowytarg.pl [dostęp 2022-02-25].
- ↑ a b c d Budarkiewicz 1988 ↓, s. 80.
- ↑ a b c Indeks ↓.
- ↑ Budarkiewicz 1988 ↓, s. 81, 82.
- ↑ Budarkiewicz 1988 ↓, s. 96.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Włodzimierz Budarkiewicz: Wspomnienia rotmistrza 26 (215) Pułku Ułanów Wielkopolskich im. hetmana Karola Chodkiewicza. Nowy Targ: 1988.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
Linki zewnętrzne edytuj
- Indeks Represjonowanych. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2022-08-18].