Wikipedia

Wacław Lenckowski

Wacław Bonifacy[1] Lenckowski (ur. 6 stycznia 1896 w Mroczy, w Wielkopolsce, zm. między 4 a 7 kwietnia[2] 1940 w Katyniu) – kapitan[3] piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[4].

Wacław Bonifacy Lenckowski
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1896
Mrocza

Data i miejsce śmierci

między 4 a 7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Batalion KOP „Sejny”

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Życiorys edytuj

Antoniego i Marianny z Kuberów[5]. Od 1912 działał w polskich organizacjach młodzieżowych. Pracując jako kierownik w domu towarowym Gunderman w Tucholi organizował stowarzyszenia „Młodzieży Polskiej” i „Młodzieży Kupieckiej”. Czynnie uczestniczył w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”, za co został aresztowany przez władze niemieckie i skazany przez sąd w Grudziądzu na dozór policyjny. W związku z wybuchem I wojny światowej zmobilizowany i po wcieleniu do 13 Dywizji Piechoty skierowany na front zachodni. Po zakończeniu wojny wraca do kraju i po przekroczeniu linii demarkacyjnej pod Nakłem zgłasza się do powstańczych oddziałów wielkopolskich. Komenda Poborowa w Poznaniu wciela go do I batalionu saperów wielkopolskich[6]. Do Wojska Polskiego przyjęty w sierpniu 1919. 7 lutego 1920 został przyjęty na trzeci kurs do Szkoły Podchorążych Piechoty w Poznaniu (klasa 2/III) który był przeznaczony dla podoficerów armii niemieckiej[7]. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych z 4 lokatą otrzymuje przydział do 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych i wraz z pułkiem walczy w wojnie polsko-bolszewickiej.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1922 był w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1920 roku i 1013 lokatą wśród podporuczników piechoty[8]. Pełnił różne funkcje w 51 pp. Na porucznika awansował ze starszeństwem z dniem 1 maja 1921[9], w 1924 posiadał - 35[10], w 1930 - 13[11] lokatę w swoim starszeństwie. Aktywnie uczestniczył w działalności Związku Strzeleckiego „Strzelec’, jako instruktor oraz autor szeregu instrukcji „Strzelca”. Był, wraz z Arturem Freyem, komendantem X Obwodu Związku Strzeleckiego, inicjatorem zorganizowania Marszu im Generała Rydza Śmigłego na trasie Podhajce – Brzeżany. Przy organizacji drugiej edycji marszu (20 – 22 lipca 1928) opracował regulamin, który został wydany w kilkutysięcznym nakładzie i stał się zasadniczym wzorem przy organizacji podobnych imprez w całym kraju[12]. Absolwent kursu w Centrum Szkolenia Broni Specjalnych w Chełmnie. W 1933 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[13]. Awansował na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 40. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W marcu 1939 służył w batalionie KOP „Sejny” na stanowisku dowódcy plutonu łączności[3].

Podczas kampanii wrześniowej walczył w batalionie KOP „Sejny”, został wzięty do niewoli przez Sowietów. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku[2]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[2] – lista wywózkowa bez numeru poz. 24[15], z obozu został wywieziony 3 kwietnia 1940[2]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943.

Życie prywatne edytuj

Żonaty z Joanną z Buzdyganów[5].

Upamiętnienie edytuj

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Tablica memoratywna na ścianie kaplicy cmentarnej na cmentarzu parafialnym w Mroczy[16][17].

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 15, Nr 7), MSWojsk, 12 marca 1934, s. 95.
  2. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 454.
  3. ↑ a b Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik oficerski, 1939: stan na dzień 23 marca 1939, Kraków 2006, s. 52, 938.
  4. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 149.
  5. ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 340.
  6. ↑ Katyń 1940, Nakło: Starostwo Powiatowe w Nakle nad Notecią, 2010, s. 8.
  7. ↑ Wielkopolska szkoła podchorążych piechoty : (szkic historyczny) 1924, Bydgoszcz 1924, s. 73.
  8. ↑ Lista Starszeństwa Oficerów Zawodowych Piechoty, Warszawa: MSWojsk., 1922, s. 140.
  9. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1923, s. 453.
  10. ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 246, 395,.
  11. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty, MSWojsk, 1935, s. 95.
  12. ↑ „Chwila; dziennik dla spraw politycznych, społecznych i kulturalnych” (R.10, nr 3341), 10 lipca 1928, s. 7.
  13. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 14, Nr 5), MSWojsk, 11 kwietnia 1933, s. 95.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 388.
  15. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 613.
  16. ↑ Powstanie Wielkopolskie 1918-1919 na Pałukach i Krajnie - ludzie, miejsca, wydarzenia [online], powstanie.szubin.net [dostęp 2019-02-28].
  17. ↑ ), Katyń zapamiętamy na zawsze! [online], pomorska.pl [dostęp 2019-02-28] (pol.).
  18. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 19, Nr 3), MSWojsk, 11 listopada 1938, s. 46.

Bibliografia edytuj

  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Rybka R., Stepan K. Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. 2006, ISBN 978-83-7188-899-1
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
  • Brzeżany 1530-1930, Złoczów, Brzeżany : J. Landesberg, 1930.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Lenckowski&oldid=67974754”