Wacław Michnowski
Wacław Jerzy Michnowski (ur. 28 września 1897 w Parszowie, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 major piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Wacław Jerzy Michnowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 września 1897 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik SRI |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 28 września 1897 (1896) w Parszowie, w ówczesnym powiecie iłżeckim guberni radomskiej, w rodzinie Józefa i Rozalii[1][2]. Przed I wojną światową mieszkał w Suchedniowie, ale uczęszczał do gimnazjum w Kielcach[1].
W wstąpił do Legionów Polskich[1]. Służył w 1 pułku piechoty, w którym został mianowany plutonowym[1]. W następnym roku został przeniesiony do 1. kompanii I batalionu 4 pułku piechoty[3]. 31 lipca został ranny, a 16 września 1915 przebywał w Szpitalu Rezerwowym nr 1 w Wiedniu[3]. Później przebywał w Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku[1]. 26 października 1915, po orzeczeniu niezdolności do służby liniowej, został skierowany do Centralnego Biura Werbunkowego w Piotrkowie[1]. Służył w placówkach werbunkowych w Puławach (listopad 1915 – 13 lipca 1916), Radomiu (18 lipca – 27 października 1916) i Pińczowie (4 listopada 1916 – styczeń 1917)[1]. W czerwcu był 1917 wykazany w spisie uczestników 4. Kursu Wyszkolenia, w stopniu młodszego sierżanta[1].
Od 1 września 1917 do 24 stycznia 1918 był uczniem klasy „A” Szkoły Podchorążych w Ostrowi Łomżyńskiej. W listopadzie 1917 został wyznaczony na funkcję instruktora w nowo otwartych klasach szkoły. 6 grudnia 1917, jeszcze przed ukończeniem szkoły, został mianowany z dniem 1 grudnia 1917 na stopień podchorążego[4][5]. 21 grudnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[6].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 59 pułku piechoty[7]. Później został przeniesiony do 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie[8][9][10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 626. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8], a 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 15 sierpnia 1924 i 209. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[12][13], od 1935 do 1939 na stanowisku kierownika Samodzielnego Referatu Informacyjnego[14]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. Mieszkał w Lublinie przy ul. Orlicz-Dreszera 1[16].
W 2012 nazwisko majora Wacława Michnowskiego pojawiło się na „Liście obywateli polskich mogących figurować na tzw. białoruskiej liście katyńskiej”, w której podano, że we wrześniu 1939 został on aresztowany przez NKWD i zaginął[17].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”[20][21]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[23][24]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Żołnierze Niepodległości : Michnowski Wacław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-03-10].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-10]..
- ↑ a b III Lista strat 1915 ↓, s. 20.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 293, 294, 384, 431.
- ↑ Szkoła Podchorążych Wojsk Polskich w Ostrowiu Łomżyńskim. „Wiarus”. 8, s. 180, 1918-03-10. Warszawa..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 22 grudnia 1920, s. 1374.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 180.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 82.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 146, 427.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 140, 370.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 740.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 135, 208, 1098.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 52, 456.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 513.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 30.
- ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Lublinie i Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej w mieście Lublinie na 1939 r.. Warszawa: Wydawnictwo Państwowego Przedsiębiorstwa Polska Poczta Telegraf i Telefon, 1939..
- ↑ Białoruska lista 2012 ↓, s. 39.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 368.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 listopada 1935, s. 122.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 24.
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2023-03-10].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 413.
Bibliografia edytuj
- Lista strat Legionu Polskiego od lipca do października 1915. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1915-10-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista obywateli polskich mogących figurować na tzw. białoruskiej liście katyńskiej. Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, 2012.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.