Wacław Zaleski (oficer)
Wacław Zaleski (ur. 1914 w Terechowej, zm. 6 maja 1993 w Łobzie) – oficer Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych. Kawaler Orderu Virtuti Militari. Jeździec i trener, działacz i sędzia sportowy klasy międzynarodowej[1]. Prezes Warszawskiego Okręgu Jeździeckiego oraz wiceprezes Polskiego Związku Jeździeckiego.
 porucznik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Pułk Strzelców Konnych |
| Stanowiska |
dowódca plutonu kawalerii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Służba wojskowa edytuj
Zgodnie z rodzinnymi tradycjami (ojciec był oficerem 11 Pułku Ułanów[1]) wstąpił do Korpusu Kadetów w Rawiczu. W 1936 roku ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu i otrzymał przydział do 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie na stanowisko dowódcy plutonu. Należał do wybijających się jeźdźców w skokach przez przeszkody[1]. W 1939 roku został powołany do sportowej grupy wyczynowej Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Po wygraniu jednego z konkursów w obsadzie międzynarodowej otrzymał Złotą Polską Odznakę Jeździecką.
W kampanii wrześniowej walczył na bojowym szlaku Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. Wykonując rozkaz, przeszedł na Węgry i dalej do Francji. W obozie formowania w Coetquidan otrzymał stanowisko instruktora szkolenia oficerów oddziałów rozpoznawczych, a później dowódcy plutonu rozpoznawczego Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. W składzie brygady walczył w bitwie o Narwik[1], a następnie w kampanii francuskiej.
W czasie walk nad Loarą dostał się do niewoli i został osadzony w Oflagu XVII A Edelbach, w Dolnej Austrii. Po wyzwoleniu skierowany do 2 Korpusu na stanowisko zastępcy komendanta Szkoły Podchorążych Kawalerii w Gallipoli[1].
Okres powojenny edytuj
W 1947 roku powrócił do Polski. Był szykanowany przez Urząd Bezpieczeństwa za ziemiańskie pochodzenie i kawaleryjską przeszłość. Nie przyjęto go do ludowego Wojska Polskiego i nie pozwolono na uprawianie sportu jeździeckiego[1]. Podjął pracę w Łodzi w branży tekstylnej. W 1954 roku przeprowadził się do Warszawy. Tam pracował przez ponad 25 lat w departamencie transportu Ministerstwa Handlu Wewnętrznego. Był też czynnym działaczem i propagatorem jeździectwa. Został wybrany prezesem Warszawskiego Okręgu Jeździeckiego oraz wiceprezesem Polskiego Związku Jeździeckiego. W 1980 roku przeniósł się do Świętoborca. Przez kolejne 14 lat działał w Ludowym Klubie Jeździeckim „Hubal” i trenował młodych adeptów jeździectwa. Pracował w łobeskim Stadzie Ogierów, układał konie do wyczynu, współorganizował imprezy jeździeckie[1].
W 1988 Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej wydało jego pracę zatytułowaną „W Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej 1939. Z dziejów 1 Pułku Strzelców Konnych”[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Zdzisław Bogdanowicz: Historia sportu łobeskiego. Łobez: Emart Łobez, 2008. ISBN 978-83-927746-0-0.