Kangur pasmowy

(Przekierowano z Walabia pasmowa)

Kangur pasmowy[3], walabia pasmowa[4][5] (Notamacropus dorsalis) – gatunek ssaka z podrodziny kangura (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae). We wcześniejszej polskiej literaturze zoologicznej gatunek był oznaczany nazwą zwyczajową „walabia pasmowa”[4][5]. Jednak w wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę kangur pasmowy[3].

Kangur pasmowy
Notamacropus dorsalis
J.E. Gray, 1837[1]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

ssaki niższe

Nadrząd

torbacze

Rząd

dwuprzodozębowce

Rodzina

kangurowate

Podrodzina

kangury

Plemię

Macropodini

Rodzaj

Notamacropus

Gatunek

kangur pasmowy

Synonimy
  • Halmaturus dorsalis J.E. Gray, 1837[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Taksonomia edytuj

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1837 roku brytyjski zoolog John Edward Gray nadając mu nazwę Halmaturus dorsalis[1]. Miejsce typowe to Namoi Hills, Nowa Południowa Walia, Australia[6][7][8]. Holotyp nieznany[9].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World za gatunek monotypowy[8].

Etymologia edytuj

  • Notamacropus: gr. νοτος notos ‘południe’; rodzaj Macropus Shaw, 1790 (kangur)[10].
  • dorsalis: łac. dorsalis (prawidłowo dorsualis) ‘grzbietowy, z tyłu’, od dorsum ‘grzbiet, tył’[11].

Zasięg występowania edytuj

Kangur pasmowy występuje we wschodniej Australii od Chillagoe, w północno-wschodnim Queensland, na południe do Coonabarabran, w północno-wschodniej Nowej Południowej Walii i na zachód do Blackall w południowo-środkowym Queensland[8].

Morfologia edytuj

Długość ciała (bez ogona) samic 48,1–61,7 cm, samców 61,6–82 cm, długość ogona samic 52,1–61,9 cm, samców 56,6–83,2 cm; masa ciała samic 5,2–7,6 kg, samców 8,7–21 kg[12][13]. Ruda, krótka sierść. Ciemnobrązowy pas wzdłuż grzbietu, krótka, biała pręga na biodrach.

Tryb życia edytuj

Żyje w stadach złożonych z kilku do dwudziestu osobników. Roślinożerca, zjada trawy i miękkie części krzewów.

Status zagrożenia edytuj

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. least concern ‘najmniejszej troski’)[2].

Przypisy edytuj

  1. a b c J.E. Gray. Description of some new or little known Mammalia, principally in the British Museum Collection. „The Magazine of Natural History”. New Series. 1, s. 583, 1837. (ang.). 
  2. a b J. Winter, S. Burnett & P. Menkhorst, Macropus dorsalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-1 [dostęp 2021-06-27] (ang.).
  3. a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 16. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  4. a b Z. Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
  5. a b K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 398, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  6. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Macropus (Notamacropus) dorsalis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-06-27].
  7. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Notamacropus dorsalis (J. E. Gray, 1837). [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-08-14]. (ang.).
  8. a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 106. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  9. Species Notamacropus dorsalis (Gray, 1837). [w:] Australian Faunal Directory [on-line]. Australian Biological Resources Study. [dostęp 2023-08-14]. (ang.).
  10. L. Dawson & T. Flannery. Taxonomic and Phylogenetic Status of Living and Fossil Kangaroos and Wallabies of the Genus Macropus Shaw (Macropodidae: Marsupialia), with a New Subgeneric Name for the Larger Wallabies. „Australian Journal of Zoology”. 33 (4), s. 489, 1985. DOI: 10.1071/ZO9850473. (ang.). 
  11. dorsalis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2023-08-14] (ang.).
  12. M. Eldridge & G. Coulson: Family Macropodidae (Kangaroos and Wallabies). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 733. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
  13. Class Mammalia. W: Lynx Nature Books (A. Monadjem (przedmowa) & C.J. Burgin (wstęp)): All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 69. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 398, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  • T. Jewell & C. Yahnke: Macropus dorsalis. (On-line), Animal Diversity Web, 2004. [dostęp 2008-12-24]. (ang.).