Wayne Fontana
Wayne Fontana (ur. jako Glyn Geoffrey Ellis 28 października 1945 w Manchesterze, zm. 6 sierpnia 2020 w Stockport) – brytyjski wokalista. Najbardziej znany jako założyciel i członek zespołu Wayne Fontana & the Mindbenders (1963–1965), którego największym przebojem był „The Game of Love” (1965). Po odejściu z zespołu kontynuował działalność artystyczną na własną rękę, ale bez powodzenia. W późniejszym okresie życia wszedł w konflikt z prawem.
.png) Wayne Fontana w 1965 | |
| Imię i nazwisko |
Glyn Geoffrey Ellis |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci |
nowotwór |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1962–2020 |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
Życiorys i kariera muzyczna edytuj
Wayne Fontana and the Mindbenders edytuj
Glyn Geoffrey Ellis urodził się 28 października 1945 roku w Manchesterze, w dzielnicy Levenshulme. Po opuszczeniu szkoły pracował w sklepie płytowym[1]. Działalność artystyczną zaczął jeszcze pod koniec lat 50. jako główny wokalista założonego przez siebie skifflowego zespołu The Velfins; wówczas to przyjął pseudonim Fontana, na cześć perkusisty Elvisa Presleya, D.J. Fontany. W 1962 roku przekształcił manchesterski zespół The Jets w Wayne Fontana and the Jets z sobą jako głównym wokalistą, grającym również na tamburynie, Terrym Mortonem na gitarze prowadzącej, Stuartem Sirettem na gitarze rytmicznej, Bobem Langiem na gitarze basowej i Ianem „Skin” Lucasem na perkusji. Ten półprofesjonalny zespół występował na przełomie 1962 i 1963 roku w lokalnych klubach Manchesteru i okolic. 4 maja 1963 roku podczas pokazowego koncertu dla wytwórni Fontana Records w Oasis Club w Manchesterze zespół spotkał producenta Jacka Baverstocka, który szukał nowych Beatlesów. Jednak na koncercie pojawili się tylko Fontana i Lang, więc skład w ostatniej chwili uzupełnili miejscowi muzycy: Eric Stewart i Ric Rothwell. Pomimo fatalnego występu Baverstock dostrzegł w muzykach wystarczający potencjał, aby podpisać z nimi kontrakt nagraniowy. Zespół zmienił nazwę na Wayne Fontana and the Mindbenders, nawiązując do aktualnie granego horroru The Mind Benders z udziałem Dirka Bogarde’a. W debiutanckim składzie znaleźli się:
- Wayne Fontana – główny wokal,
- Bob Lang (ur. jako Robert F. Lang 10 stycznia 1946, Manchester) – gitara basowa,
- Eric Stewart (ur. jako Eric Michael Stewart 20 stycznia 1945, Droylsden) – gitara prowadząca, wokal,
- Ric Rothwell (ur. jako Eric Richard? Rothwell 11 marca 1944, Stockport) – perkusja[2].
Debiutanckim nagraniem zespołu, wydanym w czerwcu 1963 roku, był cover piosenki „My Girl Josephine” Fatsa Domino, nagrany pod zmienionym tytułem „Hello Josephine”. Piosenka nie była jednak wielkim hitem, zajęła dopiero 46 miejsce na liście przebojów, a dwa kolejne single, „For You, For You” (październik 1963) i cover „Little Darling” zespołu The Diamonds (luty 1964), odniosły jeszcze mniejszy sukces[3]. Sukcesem natomiast okazał się singiel „Um, Um, Um, Um, Um, Um”, który 14 października 1964 roku doszedł do 5. miejsca na brytyjskiej liście przebojów UK Singles Chart[4].
10 lutego 1965 roku singiel zespołu „The Game of Love” osiągnął pozycję nr 2. na brytyjskiej liście przebojów UK Singles Chart[4]. 27 marca tego samego roku wszedł na listy przebojów w Stanach Zjednoczonych (pod tytułem „Game Of Love”)dochodząc 24 kwietnia do 1. miejsca[5], jako jedyny hit zespołu na tamtejszym rynku[2]. 10 maja dotarł do 3. miejsca na kanadyjskiej liście przebojów[6]. 9 kwietnia zespół wystąpił na The New Musical Express Poll Winners' Concert w towarzystwie takich gwiazd jak: The Beatles, Tom Jones, The Kinks, The Moody Blues, The Rolling Stones i The Searchers, natomiast w sierpniu odbył swoje pierwsze tournée po Stanach Zjednoczonych, jako support Herman’s Hermits[2]. W tym czasie doszło do nieporozumień w zespole co do jego profilu muzycznego[7]. 6 października 1965 roku zapowiedziano rozwiązanie zespołu, co nastąpiło ostatniego dnia miesiąca. Dzień wcześniej, podczas ostatniego występu zespołu w The Pavilion w Buxton Gardens Fontana w połowie koncertu opuścił kolegów[2]. odwracając się do Stewarta i mówiąc: „To wszystko jest twoje”[3]. Pozostali muzycy postanowili kontynuować działalność jako trio pod skróconą nazwą The Mindbenders[2].
Kariera solowa edytuj
Fontana był jednak nadal związany kontraktem z wytwórnią, więc kontynuował występy jako artysta solowy pod nazwą The Opposition. Wydał kilka singli, których strony A powstawały we współpracy z innymi autorami, zaś na stronach B były jego własne kompozycje. Największy solowy singiel Fontany, „Pamela, Pamela”, został napisany przez Grahama Gouldmana. Był to jego ostatni singiel, który wszedł na listy przebojów w Wielkiej Brytanii[8] zajmując 14 grudnia 1966 roku pozycję 11[4]. Jeden z jego późniejszych singli, „The Impossible Years”, również napisał Gouldman[8]. Inne jego single (nagrane w latach 1968–1969), to: „Never an Everyday Thing”, „Dayton Ohio 1903”, „We're Building a Love”, „Charlie Cass” i ostatni, „The Last Bus Home”, wydany przez wytwórnię Polydor Records dopiero w 1976 roku[9]. W 1970 roku wystąpił na pierwszym Glastonbury Festival[10]. Ponieważ nigdy nie osiągnął sukcesów z czasów The Mindbenders, zrobił w tym samym roku przerwę w swej karierze muzycznej[8]. Jak wyjaśniał w wywiadzie dla Daily Express w 2017 roku dodatkowym powodem stało się nadużywanie alkoholu. Przełom w jego życiu nastąpił, gdy w 1977 roku zaproponowano mu udział w programie The Solid Silver 60s Show, z którym związał się na ponad 40 lat. W tym samym roku zaprzestał nadużywania alkoholu. Wcześniej nawiązał współpracę z dawnym kolegą z zespołu, Erikiem Stewartem, jednak zarejestrowanych nagrań nie zdołał wprowadzić na listy przebojów[11].
W 2007 roku Fontana popadł w konflikt z prawem. W listopadzie został skazany na 11 miesięcy więzienia po tym, jak podpalił samochód komornika za niezapłaconą karę[8]. Na rozprawie w Sądzie Koronnym w Derby pojawił się w fantazyjnym stroju, w koronie i domowej roboty pelerynie oraz z makietą miecza i wagą. Dwa ostatnie rekwizyty musiał oddać strażnikom przed rozpoczęciem rozprawy[12]. Choć został skazany, uniknął pobytu w więzieniu, gdyż został objęty ustawą o zdrowiu psychicznym (Mental Health Act). Lekarze zdiagnozowali u niego również osobowość paranoiczną i depresję[8].
Fontana zmarł 6 sierpnia 2020 roku na raka w szpitalu Stepping Hill Hospital w Stockport[13] (Wielki Manchester). O jego śmierci poinformował na Facebooku jego wieloletni przyjaciel, Peter Noone, główny wokalista zespołu Herman’s Hermits[14].
Życie prywatne edytuj
Był żonaty z Suzanne Davies[13]. Mieli córkę i dwóch synów[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Telegraph Obituaries: Wayne Fontana, singer with the Mindbenders, who hit the big time with The Game of Love – obituary. The Telegraph. [dostęp 2020-08-09]. (ang.).
- ↑ a b c d e Manchesterbeat: Wayne Fontana and the Mindbenders. manchesterbeat.com. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ a b Dave Thompson w: AllMusic: Wayne Fontana and the Mindbenders. allmusic.com. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ a b c Official Singles Chart: Official Charts: Wayne Fontana. officialcharts.com. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ Hot 100: The Hot 100 – Week of April, 24, 1965. billboard.com. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ Librarian and Archivist of Canada: Image: Top Singles - Volume 3, No. 11 May 10, 1965. bac-lac.gc.ca. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ Bruce Eder w: AllMusic: Eric Stewart: Artist Biography by Bruce Eder. allmusic.com. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ a b c d e Christian Long: Wayne Fontana, 'Game of Love' Singer, Dead at 74. popculture.com. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ a b Gil Kaufman: 'Game of Love' Singer Wayne Fontana Dies at 74. Billboard. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ BBC: Wayne Fontana: 1960s pop star dies at 74. bbc.com. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ Tony Padman: Where are they now...? Wayne Fontana and the Mindbenders. Daily Express. [dostęp 2020-08-09]. (ang.).
- ↑ Sally Peck and agencies: Sixties pop star burns bailiff's car. The Telegraph. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
- ↑ a b Tamara Davison: Wayne Fontana dead: Game of Love singer dies aged 74 with partner by his side. Mirror. [dostęp 2020-08-09]. (ang.).
- ↑ Jeff Tamarkin: Wayne Fontana, ‘Game of Love’ British Invasion Singer, Dead at 74. Best Classics Bands. [dostęp 2020-08-08]. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Wayne Fontana w bazie Discogs.com (ang.)
- Wayne Fontana w bazie IMDb (ang.)