Wełecz
wieś w województwie świętokrzyskim
Wełecz – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Busko-Zdrój[6][5].
| wieś | |
 Sosna zwyczajna, pomnik przyrody w Wełczu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
28-100[4] |
| Tablice rejestracyjne |
TBU |
| SIMC |
0233030[5] |
Położenie na mapie gminy Busko-Zdrój  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu buskiego  | |
 50°28′08″N 20°40′40″E/50,468889 20,677778[1]
| |
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0233046 | Bogoria | kolonia |
| 0233052 | Komorna | część wsi |
| 0233069 | Stara Wieś | przysiółek |
Do 1870 istniała gmina Wełecz.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Na terenie wsi Wełecz znajduje się centrala oraz baza magazynowa Grupy Polskie Składy Budowlane S.A. oraz firmy spedycyjnej Eko-Trans.
Przez wieś przechodzi 
niebieski szlak turystyczny z Pińczowa do Wiślicy.
W czasie II wojny światowej w pobliskim Lesie Wełeckim władze okupacyjne dokonywały masowych egzekucji Polaków.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 144902
- ↑ Wieś Wełecz w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-10-10], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1443 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
Linki zewnętrzne edytuj
- Wełecz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 200.