Wieża oblężnicza

Wieża oblężnicza – rodzaj machiny oblężniczej wynalezionej w starożytności, mająca formę zazwyczaj drewnianej wieży z możliwością jej przemieszczania na kołach czy płozach. Używana była do szturmowania murów obronnych. Początkowo do tego celu używano drabin, niekiedy dodawano do nich koła. Rozwinięciem takiej drabiny była wieża oblężnicza wynaleziona w VII wieku p.n.e. przez Asyryjczyków. Wieża chroniona była przed ogniem wilgotnymi skórami, naciągniętymi na deski konstrukcji. Na wysokości szturmowanych murów znajdował się opuszczany pomost, po którym atakujący przechodzili na mury. Czasem wieża była wyposażona w taran. Na najwyższej kondygnacji mogli być umieszczani łucznicy, którzy osłaniali szturmujących, strzelając do obrońców na murze.

Wieża oblężnicza

Przekrój przez wieżę

Rekonstrukcja z wystawy machin oblężniczych w Malborku, na szczycie pomieszczenie dla łuczników

Zachowane opisy oblężeń świadczą, że wieże oblężnicze często były wyższe niż szturmowane mury. Z wież prowadzono ostrzał obrońców.

Inne rodzaje tej machiny to np. Helepolis i hulajgród.

Bibliografia

• Robert M. Jurga.: Machiny wojenne, Donjon/Pelta, Kraków-Warszawa 1995, ISBN 83-86489-03-0, ISBN 83-85314-04-0
• Siege Warfare in the Roman World, 146 BC–AD 378, Osprey Publishing, ISBN 1-84176-782-4
• The Walls of Constantinople, AD 324–1453, Osprey Publishing, ISBN 1-84176-759-X
• Russian Fortresses, 1480–1682, Osprey Publishing, ISBN 1-84176-916-9