Wiktor Barannikow
Wiktor Barannikow ros.: Виктор Павлович Баранников (ur. 20 października 1940, zm. 21 lipca 1995) – generał armii, minister spraw wewnętrznych Rosji od września 1990 do sierpnia 1991 roku, minister spraw wewnętrznych ZSRR po puczu sierpniowym przeciw Gorbaczowowi od sierpnia 1991 do stycznia 1992 roku. Po rozpadzie Związku Radzieckiego został ministrem bezpieczeństwa i spraw wewnętrznych Federacji Rosyjskiej (grudzień 1991 – styczeń 1992).
| Data i miejsce urodzenia |
20 października 1940 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 lipca 1995 |
| minister bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej | |
| Okres |
od 24 stycznia 1992 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny |
| Poprzednik |
powstanie funkcji |
| Następca | |
| dyrektor generalny Federalnej Agencji Bezpieczeństwa RFSRR | |
| Okres |
od 15 stycznia 1992 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny |
| Poprzednik | |
| Następca |
funkcja zniesiona |
| minister spraw wewnętrznych ZSRR | |
| Okres |
od 23 sierpnia 1991 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca |
rozpad Związku Radzieckiego |
| minister spraw wewnętrznych RFSRR | |
| Okres |
od 8 września 1990 |
| Przynależność polityczna |
KPZR |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys edytuj
Barannikow zapoczątkował przekazywanie władzy pozostającej w gestii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych poszczególnym republikom i nakazał milicji trzymać się z dala od politycznego chaosu ogarniającego stolicę. Został zdymisjonowany przez prezydenta w końcu lipca 1993 roku. Jako pretekst wykorzystano incydent z udziałem podległych mu Wojsk Ochrony Pogranicza na granicy radziecko-afgańskiej oraz rozrzutny tryb życia jego żony Ludmiły, który kosztował podatników ok. 100 tysięcy dolarów. W czasie zbrojnego przesilenia we wrześniu 1993 roku usiłował mediować pomiędzy Borysem Jelcynem a Dumą, która chciała przeciągnąć go na swoją stronę nominacją na stanowisko ministra bezpieczeństwa. Został aresztowany i uwięziony na kilka miesięcy, wkrótce po zwolnieniu zmarł na atak serca 22 lipca 1995 roku.
Bibliografia edytuj
- Borys Jelcyn, Notatki prezydenta, Wydawnictwo UNIV-COMP, Warszawa, 1995, ISBN 83-86386-19-3, tłum. Maria Kostowska, s. 421