Wiktor Piotrowicz
Wiktor Piotrowicz ps. Wiesław Żyliński (ur. 16 lutego 1900 w Kownie[1], zm. 3 grudnia 1954 w Londynie) – urzędnik, historyk, publicysta i krytyk literacki związany w okresie międzywojennym z prasą wileńską.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
historyk, publicysta i krytyk literacki |
Życiorys edytuj
Uczęszczał do gimnazjum w Kownie, później w Petersburgu[1] (z polskim językiem wykładowym). W 1918 wrócił do Kowna, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, był współzałożycielem pisma „Dziennik Polski”., Współredagował czasopismo „Ziemia Kowieńskia”[1]. W 1920 rozpoczął studia polonistyczne w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W lipcu 1920 wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego, został przydzielony do Biura Prasowego Naczelnego Dowództwa. Kontynuował studia, a w latach 1922–1923 był prezesem Koła Polonistów Studentów Uniwersytetu Stefana Batorego i członkiem zarządu Oddziału Wileńskiego Związku Literatów Polskich. W 1925 był współredaktorem „Tygodnika Wileńskiego”, w latach 1927–1931 należał do Komitetu Redakcyjnego „Źródeł Mocy”. Od 1928 kierował Wydziałem Wyznań Chrześcijańskich w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie. Po roku wrócił do Wilna i objął stanowisko kierownika Oddziału Wyznaniowego Urzędu Wojewódzkiego (radca wojewódzki). W połowie lat 30. został przeniesiony do Warszawy. Do 1939 był naczelnikiem wydziału Społeczno-Politycznego w Departamencie Politycznym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
Po wybuchu II wojny światowej przez Rumunię przedostał się do Francji, wstąpił tam do oddziałów Wojska Polskiego. Po klęsce Francji, ze swoim oddziałem znalazł się w Anglii. Był doradcą rządu w sprawach wyznaniowych, współpracował z wydawnictwami polskich ministerstw w Londynie, kierował też nasłuchem radiowym działu informacji w emigracyjnym Ministerstwie Informacji i Dokumentacji. Po wojnie pozostał w Londynie. Tam pod ps. Wiesław Żyliński publikował artykuły w tygodniku „Życie”.
Był mężem Jadwigi z Wokulskich, polonistki, z którą miał córkę Różę, po mężu Ostrowską.
Zmarł w Londynie. Pochowany na cmentarzu Old Brompton[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)[3]
Wybrane publikacje edytuj
- Z zagadnień wyznaniowych w Polsce, Wilno 1929.
- W nawiasie literackim szkice z zagadnień kultury, literatury i teatru, Wilno 1930.
- Wyznania religijne w województwie wileńskiem, Wilno 1930.
- Unja czy demonstracja? O obrządku wschodnio-słowiańskim w Polsce, Wilno: L. Chomiński 1931.
- Współcześni poeci wileńscy, Wilno 1931.
- Unja i dyzunja kościelna w Polsce, Wilno 1933.
- Marjan Zdziechowski w pięćdziesięciolecie twórczości pisarskiej, Wilno 1934.
- Wschodnie zagadnienia wyznaniowe, Warszawa: Gebethner i Wolff 1939.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Almanach Literacki 1926, Wilno: nakładem Wil. Oddz. Polsk. Białego Krzyża, s. 42.
- ↑ Wiktor Piotrowicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2020-08-17].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu administracji państwowej i polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Mieczysław Paszkiewicz, Wiktor Piotrowicz [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 26, Wrocław 1981, s. 453–454.
- Wiktor Piotrowicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-08].