Wincenty Staniszewski
Wincenty Ryszard Staniszewski (ur. 30 marca 1898 w Skrzynnie, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego i komisarz Policji Państwowej, ofiara zbrodni katyńskiej.
 komisarz Policji Państwowej
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 marca 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Skrzynnie, w rodzinie Juliana i Heleny z Trybulskich[1]. Od 10 marca 1919 w Wojsku Polskim[1]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej[1]. Absolwent Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. 11 sierpnia 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 i 81. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 11 pułku artylerii polowej w Stanisławowie[2][3]. Później ukończył studium wychowania fizycznego w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie[1]. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 i 79. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. W następnych latach kontynuował służbę w pułku w Stanisławowie, który w międzyczasie został przemianowany na 11 pułk artylerii lekkiej[5]. Z dniem 31 sierpnia 1936 został przeniesiony do rezerwy, a 1 września tego roku rozpoczął służbę w Policji Państwowej[1]. W 1939 na stanowisku kierownika referatu wychowania fizycznego w Wydziale I Komendy Głównej PP[1]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 91. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[6].
Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 roku znalazł się w niewoli radzieckiej w specjalnym obozie NKWD w Ostaszkowie. Przez pewien czas pełnił funkcję tzw. starszego korpusu oficerskiego obozu[7]. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 roku w Kalininie (obecnie Twer) jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej. Pochowany w Miednoje.
4 października 2007 roku Wincenty Staniszewski został pośmiertnie awansowany na stopień nadkomisarza Policji Państwowej[8][9][10].
Odznaczenia edytuj
W czasie służby w Wojsku Polskim i Policji Państwowej otrzymał:
- Krzyż Walecznych[11],
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę,
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
- Krzyż Frontu Litewsko Białoruskiego[1],
- Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. – 1 stycznia 1986 (pośmiertnie)[12].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 852.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 15 sierpnia 1927 roku, s. 248, 251.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 385, 499.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 284.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 215, 679.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 612.
- ↑ Andrzej Przewoźnik, Jolanta Adamska, Katyń. Zbrodnia, prawda, pamięć, Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 84, ISBN 978-83-247-2036-1, OCLC 750956033.
- ↑ Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-31]
- ↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
- ↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. katedrapolowa.pl. s. 128. [dostęp 2015-12-21]. (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 215.
- ↑ Zarządzenie Nr 1/86 Ministra Spraw Wojskowych z 1 stycznia 1986 r. w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” Dziennik Ustaw RP Nr 2 z 10 kwietnia 1986 r., s. 30.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.