Wirus ze Schmallenbergu
Wirus ze Schmallenbergu (SBV)[1][2] – czynnik etiologiczny powodujący chorobę zwierzęcą notowaną u przeżuwaczy. Początkowo choroba została wykryta w Belgii, Niemczech, Holandii, Francji i Wielkiej Brytanii[3][2][1]. Występuje również w Polsce, Luksemburgu, Szwajcarii, Hiszpanii i we Włoszech[4][5].
Nazwa choroby pochodzi od miejscowości Schmallenberg, w pobliżu której po raz pierwszy wykryto tego wirusa[1].
Systematyka edytuj
Rodzina: Bunyaviridae
- Rodzaj: Orthobunyavirus
- Gatunek: wirus Schmallenberg
Wirus ten znajduje się w grupie serologicznej Simbu, w której znajdują się również wirusy Aino, Akabane i Shamonda[3].
Chorobotwórczość edytuj
Uważa się, że w wielu rejonach świata może występować endemicznie[1].
Wektory edytuj
Należy do chorób, które są przenoszone przez muszki, komary i kleszcze[1][2].
Objawy chorobowe edytuj
Infekcja rozpoczyna się z krótką, łagodną lub umiarkowaną, chorobą, objawiającą się spadkiem produkcji mleka, gorączką i biegunką oraz pogorszeniem kondycji u dorosłych krów oraz poronieniami i wadami rozwojowymi u noworodków bydła, owiec i kóz[3][1]. U owiec dorosłych objawy rzadko są obserwowane[4].
Diagnostyka edytuj
Diagnostykę wykonuje się w oparciu o występujące objawy kliniczne.
Do badań laboratoryjnych wysyła się, a materiał taki bada się metodami molekularnymi (RT-PCR) oraz badaniami serologicznymi (test ELISA, odczyn seroneutralizacji i immunofluorescencji pośredniej)[1][4].
Leczenie edytuj
Obecnie brak jest metod swoistego leczenia.[4]
Zapobieganie edytuj
Ważnym aspektem zapobiegania wystąpienia choroby jest stosowanie środków owadobójczych.
Wirus jest wrażliwy na powszechnie stosowane przeciwwirusowe środki odkażające[4].
Od 2015 roku została dopuszczona szczepionka Zulvac SBV na terenie całej Unii Europejskiej[6].
Zwalczanie edytuj
Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób określiło prawdopodobieństwo zagrożenia dla zdrowia publicznego jako niskie[3]. Wirus nie znajduje się na liście chorób OIE oraz nie podlega zgłaszaniu wystąpienia do Inspekcji Weterynaryjnej na terenie Unii Europejskiej[1].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Krzysztof Rypuła i inni, Przypadek zakażenia wirusem Schmallenberg (SBV) u bydła, „Magazyn Weterynaryjny”, 2012.
- ↑ a b c Nowy wirus atakuje bydło w Wielkiej Brytanii. Portal Spożywczy, 2012-01-30. [dostęp 2012-03-20]. (pol.).
- ↑ a b c d Schmallenberg virus. [w:] 2012-03-14 [on-line]. Department for Environment, Food and Rural Affairs. [dostęp 2012-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-31)]. (ang.).
- ↑ a b c d e Zdzisław Gliński, Krzysztof Kostro, Choroba Schmallenberg – nowe dane, „Życie Weterynaryjne”, 2013.
- ↑ Julia Kęsik-Maliszewska, Magdalena Larska, Jan Franciszek Żmudziński, Epizootiologia zakażeń wirusem Schmallenberg wPolsce, „Medycyna Weterynaryjna”, 2016.
- ↑ European Medicines Agency, Zulvac SBV szczepionka przeciwko wirusowi ze Schmallenbergu (inaktywowana) [online], wrzesień 2015.
