Witold Chludziński
Witold Chludziński (ur. 9 października 1893 w Warszawie, zm. 19 października 1977 w Kluczborku) – oficer armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 kapitan taborów
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Warszawie w rodzinie Stanisława i Bronisławy z Wyrwiczów[1]. Absolwent Wyższej Szkoły Rolniczej. W 1916 wcielony do armii rosyjskiej, a rok później mianowany podporucznikiem. Od grudnia 1917 służył w I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego.
Po rozwiązaniu korpusu, w 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego w stopniu porucznika. W szeregach 4 pułku ułanów brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1]. Wiosną 1919 uczestniczył w zajęciu Wilna za co odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari”[1].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1924 awansował na stopień rotmistrza. W kwietniu 1925 został przydzielony z macierzystego pułku do szwadronu pionierów 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii na stanowisko dowódcy szwadronu[2]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 23 pułku ułanów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku dowódcy szwadronu pionierów 3 SBK[3]. Z dniem 1 stycznia 1928 został przydzielony do 23 puł.[4] W kwietniu 1928 został przeniesiony do 8 puku ułanów[5], a w czerwcu 1933 do 6 Dywizji Piechoty na stanowisko oficera taborowego[6]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów taborowych, w stopniu kapitana[7].
Wziął udział w kampanii wrześniowej. Dostał się do niewoli niemieckiej i do 1945 przebywał w oflagach[1]. Po oswobodzeniu osiadł we wsi Bogdańczowice. Zmarł w Kluczborku i tam został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Był żonaty z Kazimierą Gąssowską, miał córkę Marię (ur. 1924)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 104[1]
- Krzyż Niepodległości[1]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[7]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1991 ↓, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 18 kwietnia 1925, s. 203.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 9 sierpnia 1926, s. 247.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 20 stycznia 1928, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 144.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 139.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 38.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.