Witold Szymczukiewicz
Witold Szymczukiewicz (ps. „Mimoza”[1], ur. 24 czerwca 1910 w Gatczynie, zm. 19 września 1987 w Kartuzach[2]) – polski kapłan katolicki, doktor teologii, kapelan Armii Krajowej, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
kapłan katolicki, kapelan wojskowy |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Był synem Michała (urzędnika kolejowego) i Elżbiety z domu Koiro. W 1918 roku, po rewolucji październikowej i w obawie przed bolszewikami, przeniósł się wraz z rodzicami do Białegostoku, gdzie ukończył szkołę średnią i był ministrantem przy kościele pw. św. Rocha[1]. W 1927 roku wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego w Nowogródku, które od 1928 roku funkcjonowało w Drohiczynie. Maturę zdał w 1932 roku i zaraz został powołany do wojska (służył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Brześciu). W 1933 roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Wilnie. Równocześnie studiował na Wydziale Teologii Uniwersytetu Stefana Batorego. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 czerwca 1939 roku w Wilnie z rąk arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego. Tytuł magistra uzyskał w roku 1940 (praca Sposoby poznania istnienia Boga wg św. Bonawentury pisana pod kierunkiem księdza doktora Władysława Suszyńskiego)[2].
Pierwszy wikariat otrzymał 4 sierpnia 1940 roku w Kalwarii, gdzie został aresztowany przez litewska policję i osadzony w zamienionym na więzienie klasztorze dominikańskim w Liszkowie. W czerwcu 1940 roku powrócił do parafii, 26 września tego roku skierowano go do wsi Rukojnie koło Miednik, gdzie służył do końca wojny. Pełnił wówczas funkcję kapelana lokalnych oddziałów Armii Krajowej. Z czasem, pod pseudonimem Mimoza, został kapelanem 3. Wileńskiej Brygady Armii Krajowej. Był zaangażowany w ratowanie Żydów. Ukrywał ich, załatwiał fałszywe dokumenty oraz wprowadzał z getta w Lidzie. 16 stycznia 1966 roku otrzymał za swoją postawę tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata[2].
Po zakończeniu II wojny światowej pracował w na Kaszubach i w diecezji gorzowskiej. Doktoryzował się na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (poszerzając swoją pracę magisterską[1]). Posługiwał w Kartuzach, jako proboszcz w Ugoszczy (1950-1960), Wałczu (1969-1964) i do 1979 roku w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego w Słupsku. W 1972 roku otrzymał godność kapelana papieskiego[1]. Jako emeryt mieszkał w Kartuzach, gdzie zmarł na wylew krwi do mózgu[1] i został pochowany na miejscowym cmentarzu[2].
Rodzina edytuj
Miał młodszego brata, Longina, jezuitę, który pracował między innymi na parafii w Grodnie[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Eugeniusz Grzegorz Wiązowski, Ks. Prałat Witold Szymczukiewicz – drugi proboszcz parafii pw. MNP Królowej Różańca Świętego w Słupsku, Dziekan w latach 1964–1979 [online], 2015 [dostęp 2022-05-16].
- ↑ a b c d e Tadeusz Krahel, Kapłan ''Sprawiedliwy...''. Ksiądz Witold Szymczukiewicz, w: Drogi Miłosierdzia, nr 9/2020, s. 31, ISSN 2082-2391.