Wojciech Kamiński (dziennikarz)
Wojciech Kamiński (ur. 16 kwietnia 1954[1]) – polski dziennikarz, redaktor Gazety Wyborczej, menedżer, działacz opozycji w PRL.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, redaktor, działacz opozycji w PRL |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Absolwent Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1977 roku pracował w miesięczniku „Przegląd Węgierski” wydawanym po polsku w Budapeszcie. W latach 1980–1981 pracował w Agencji Solidarność i w redakcji NTO[2], miesięcznika NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze, oraz jako redaktor (od 1978 roku) w dziale popularnonaukowym Krajowej Agencji Wydawniczej[3][4].
Działalność opozycyjna w PRL edytuj
Po wprowadzeniu stanu wojennego wraz z grupą dawnych pracowników Agencji Solidarność redagował „Informację Solidarności”. W styczniu 1982 roku przebywał na Węgrzech. Po powrocie do Polski zorganizował kanał przerzutowy bibuły i informacji na Węgry. Od lutego 1982 roku kierował biurem kontaktów na kraj Zbigniewa Bujaka. W marcu 1982 roku został aresztowany na miesiąc[5]. Później kierował (wraz z Agnieszką Maciejowską i Tadeuszem Wypychem) firmą, która drukowała i kolportowała „Tygodnik Mazowsze” (TM) na kraj. Drukowano w niej i dystrybuowano 10–15 tysięcy egzemplarzy każdego numeru. Od 1984 roku pracował w redakcji TM[6]. Podlegały mu sprawy gospodarcze, m.in. współorganizował i relacjonował debaty gospodarcze ekspertów „S”. Redagował też rubrykę „w bloku”, którą przygotowywał na podstawie nasłuchów Radia Wolna Europa i Swoboda[7]. Współpracował z kilkoma tłumaczami, którzy nagrywali i tłumaczyli audycje sekcji RWE nadawane dla krajów bloku wschodniego[5][8]. Używał pseudonimu „Alex”[9]. Obsługiwał również składopis redakcji[5][10].
Przez cały stan wojenny pracował oficjalnie jako sekretarz redakcji poradnika „Murator”[3].
Po 1989 roku edytuj
Od 1989 roku jest związany z Gazetą Wyborczą. Był pierwszym szefem działu zagranicznego, potem, krótko, sekretarzem redakcji. Następnie został zastępcą dyrektora generalnego w Agorze, będąc odpowiedzialnym m.in. za projekt i budowę nowej siedziby spółki i redakcji, projekt Targi w Agorze, budowę pierwszej drukarni Agory. Od 2004 roku jest prezesem zarządu i dyrektorem generalnym Agory Holding Sp. z o.o.[3] Od 2004 roku jest również prezesem zarządu Fundacji Agory[1]. Od 2011 roku jest również wspólnikiem 3K Group Sp. z o.o. (0000359098).
Order edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – postanowieniem z dnia 17 marca 2011 roku prezydenta Bronisława Komorowskiego nadany „za wybitne zasługi dla rozwoju niezależnego dziennikarstwa, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, wolności słowa i wolnych mediów”[11].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej – dane dotyczące Fundacji Agory (KRS 0000210120) [dostęp 2021-11-21].
- ↑ Olaszek 2018 ↓, s. 172.
- ↑ a b c Zarząd Fundacji Agory [online], fundacjaagory.pl, 19 stycznia 2017 [dostęp 2021-11-21].
- ↑ Olaszek 2018 ↓, s. 97.
- ↑ a b c Wojciech Kamiński, Kamiński, Wojciech [online], Wyborcza.pl, 27 listopada 2006 [dostęp 2021-11-21].
- ↑ Olaszek 2018 ↓, s. 106.
- ↑ Olaszek 2018 ↓, s. 113.
- ↑ Jan Olaszek, Rewolucja powielaczy. Niezależny ruch wydawniczy w Polsce 1976–1989, Warszawa: Trzecia Strona, 2015, s. 272, ISBN 978-83-64526-28-2.
- ↑ Olaszek 2018 ↓, s. 108.
- ↑ Olaszek 2018 ↓, s. 110.
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 64, poz. 624
Bibliografia edytuj
- Jan Olaszek: Podziemne dziennikarstwo. Funkcjonowanie głównych pism informacyjnych podziemnej „Solidarności” w Warszawie w latach 1981–1989. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2018. ISBN 978-83-8098-396-0.