Wojna Bizancjum z Ostrogotami

Wojna Bizantyjczyków z Ostrogotami trwała w latach 535-562. Zakończyła się ona porażką Ostrogotów oraz likwidacją ich państwa na terenie Italii.

Wojna Bizancjum z Ostrogotami
Ilustracja
Czas

535-562

Miejsce

Italia

Przyczyna

Polityka rewindykacyjna Justyniana I

Wynik

Zwycięstwo Bizantyńczyków

Strony konfliktu
Bizancjum Ostrogoci
Dowódcy
Belizariusz
Narces
Teodahad
Witiges
Totila
Teja
brak współrzędnych

Przyczyny edytuj

Jednym z głównych powodów wojny było zamordowanie sprawującej władzę w Italii córki Teodoryka Amalasunty przez jej kuzyna Teodahada, z którym dzieliła władzę. Zbrodnia popełniona na Amalusancie stanowiła dla bizantyjskiego cesarza Justyniana okazję do likwidacji władzy Ostrogotów w Italii[1].

Pierwsza faza walk edytuj

Pierwszym celem wojsk cesarskich było zajęcie Sycylii. Bizantyński wódz Belizariusz zajął wyspę bez oporu ze strony Gotów. To niepowodzenie spowodowało w roku 536 bunt Ostrogotów przeciwko Teodohadowi, który w grudniu tego roku został zamordowany. W jego miejsce Goci obwołali królem wojownika Witigisa, który (w przeciwieństwie do swojego poprzednika) nie należał do królewskiego rodu Amalów. W roku 538 Witigis obległ Rzym, którego nie udało mu się jednak zająć. Udało mu się jednak, wraz z podległymi mu Burgundami zdobyć Mediolan dokonując w mieście masakry mieszkańców. Belizariusz, wykorzystując sukces jakim była udana obrona Rzymu, skierował swoje siły na północ i w roku 541 zdobył Rawennę. W mieście tym pojmał Witigisa, który jako jeniec odesłany został do Konstantynopola[2]. W roku 541 młody Totila stanął na czele Gotów i zdobył Benewent i Neapol. Widząc zagrożenie Justynian odwołał Belizariusza z frontu perskiego i powierzył mu obronę Italii. Nie zapobiegło to jednak zdobyciu Rzymu przez wojska Totili w 546 roku. W następnych latach operacje wojenne toczyły się głównie w południowej Italii. Wszelkie jednak próby kontrofensywy Belizariusza (do roku 549) kończyły się niepowodzeniem ze względu na niesubordynację i zły stan wojsk.

Kontynuacja konfliktu i zwycięstwo Bizantyńczyków edytuj

Pokonanego Belizariusza Justynian odwołał z Italii. Prawdopodobnie, obawy dworu w Konstantynopolu, budzić mogła coraz silniejsza pozycja wodza[2]. Nowym dowódcą, wyznaczonym do obrony był eunuch Narses, jeden z najzdolniejszych współpracowników cesarza. Narses na czele 30 000 ludzi rozbił armię Gotów pod Busta Gallorum w roku 552. W bitwie śmierć poniósł Totila ugodzony włócznią przez wodza Gepidów Asbada. Następnie walki przeniosły się do Kampanii. Na czele Gotów stanął Teja, który poniósł rychło śmierć w bitwie pod Cumae, w bitwie pod Mons Lactarius w roku 552. Dwa lata później Narses rozbił ostatecznie wojska Gotów pod Kapuą.

Walki trwały jeszcze kilka lat, ale ograniczały się głównie do zdobywania twierdz będących w posiadaniu niedobitków armii Gotów. Ostatnim miastem w rękach Gotów była Werona, która padła dopiero w 561 roku[3].

Konsekwencje edytuj

Italia w toku wieloletnich walk została doszczętnie zrujnowana. Oprócz zniszczeń materialnych, nastąpił znaczny spadek liczby ludności. Przyczyniła się do tego również epidemia dżumy, zwanej dżumą Justyniana, która wystąpiła na tym obszarze w roku 547[4]. Longobardowie Alboina, którzy wspierali Bizantyjczyków w podboju Italii, wykorzystali słabość nowych władz i od roku 568 rozpoczęli podbój półwyspu Apenińskiego.

 
Mapa posiadłości Bizantyńskich w roku 575

Ważniejsze bitwy edytuj

Przypisy edytuj

  1. Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzy bizantyjskich. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2006, s. 145. ISBN 978-83-244-0025-6.
  2. a b Magdalena Mączyńska: Światło z popiołu Wędrówki ludów w Europie w IV i V wieku. Warszawa: Trio, 2013, s. 228. ISBN 978-83-7436-320-4.
  3. Magdalena Mączyńska: Światło z popiołu Wędrówki ludów w Europie w IV i V wieku. Warszawa: Trio, 2013, s. 229. ISBN 978-83-7436-320-4.
  4. Dominika Długosz: Barbarzyńcy w Północnej Italii Ostrogoci i Longobardowie. Warszawa: Trio, 2011, s. 134. ISBN 978-83-7436-260-3.