Worek grzyba
Worek (łac. ascus) – specjalna komórka o charakterze zarodni, w której w wyniku rozmnażania płciowego zwanego askogamią powstają haploidalne zarodniki – askospory. Worki wytwarzane są przez grzyby z gromady workowców (Ascomycota)[1].
_E._Boehm_%26_C.L._Schoch_724915.jpg)
Liczba i ułożenie zarodników w worku edytuj
Liczba zarodników w worku jest stała; najczęściej jest to 8 zarodników, rzadziej 2, 4 lub 6[2], zdarzają się jednak również inne liczby zarodników, np. u wielosporka brunatnego w jednym worku powstaje ponad 100 zarodników[3], u niektórych gatunków Orbiliomycetes ich liczba dochodzi do 128[4]. Askospory mogą być w worku ułożone w jednym rzędzie, w dwóch rzędach, lub jeszcze inaczej[5]. W przypadku zarodników heteropolarnych (różniących się budową końców) są one często w worku w stosunku do siebie odwrotnie zorientowane[4].
U niektórych grzybów o prostej budowie, jak np. u szpetczaków (Taphriniomycota), worki ustawione są gęsto obok siebie, nie tworząc żadnej struktury. U większości gatunków grzybów jednak worki tworzą bardziej złożone struktury zwane owocnikami (askokarpami). W owocnikach tych oprócz worków znajdują się różne inne strzępki określane nazwą hamatecjum[5].
Kształt worka edytuj
Worki najczęściej mają kształt cylindryczny, ale u różnych grup grzybów mają też inne kształty: kulisty, jajowaty, odwrotnie jajowaty, gruszkowaty, maczugowaty. Kuliste lub niemal kuliste worki przeważnie występują w owocnikach typu klejstotecjum i są w nich ułożone bezładnie. Worki o wydłużonym kształcie występują w owocnikach typu apotecjum, perytecjum, pseudotecjum i zazwyczaj są w nich ułożone regularnie. Z podstawy owocnika worki wyrastają w postaci pęczka, lub palisadowo. U licznych gatunków grzybów pomiędzy workami znajdują się płonne strzępki zwane wstawkami lub parafizami[5].
- Budowa ścian worków
W zależności od budowy ściany worka wyróżniono 3 typy worków
- worki prototunikowe (pierwościenne) – mają jednowarstwową ścianę zanikającą podczas dojrzewania worka
- worki unitunikowe (jednościenne) – mają podwójną ścianę (egzotunikę i endotunikę), ale jednolitą, nie rozwarstwiającą się podczas dojrzewania zarodników. Na szczycie posiadają aparat apikalny biorący udział w uwalnianiu zarodników
- worki bitunikowe (dwuścienne) – mają podwójną ścianę, która podczas dojrzewania zarodników rozwarstwia się. Wewnętrzna ściana jest gruba i elastyczna, a zewnętrzna cienka i sztywna. W dojrzałym worku ściana zewnętrzna pęka, a wewnętrzna gwałtownie się rozpręża wyrzucając zarodniki jak z procy (tak wyrzucane zarodniki to balistospory)[5].
Uwalnianie zarodników edytuj
Dojrzałe zarodniki wydostają się z worków na różne sposoby:
- przez otwór na szczycie worka
- u niektórych ściana komórkowa na szczycie dojrzałych worków pęka tworząc ujście dla zarodników
- u niektórych worki są nietrwałe i po dojrzeniu zarodników ich ściany ulegają rozpuszczeniu (proces ten nazywa się lizą)
- u niektórych worki posiadają na szczycie otwierające się wieczko (operculum)
- u niektórych na szczycie worków znajduje się specjalny aparat apikalny uwalniający zarodniki[1]
Worki występują również u grzybów jednokomórkowych (np. u drożdży), w tym przypadku workiem jest błona komórki macierzystej[6]. Worki większości Pezizomycotina rozwijają się po utworzeniu pastorałek u ich podstawy. Gatunki Taphrinomycotina i Saccharomycotina nie tworzą pastorałek[7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Podstawy fitopatologii, t. 1, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0.
- ↑ Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, ISBN 83-09-00714-0.
- ↑ Hanna Wójciak, Porosty, mszaki, paprotniki, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010, ISBN 978-83-7073-552-4.
- ↑ a b Hans-Otto Baral, Evi Weber, Guy Marson, Monograph of Orbiliomycetes (Ascomata) based on vital taxonomy. Part 2 [online], 2020 [dostęp 2023-09-01] (ang.).
- ↑ a b c d Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7.
- ↑ Edmund Malinowski, Anatomia roślin, Warszawa: PWN, 1966.
- ↑ D.L. Hawksworth, Ascomycete Systematics: Problems and Perspectives in the Nineties, Springer, 2013, s. 116, ISBN 978-1-4757-9290-4.