World Rugby Women’s Sevens Series (2022/2023) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – dziesiąta edycja World Rugby Women’s Sevens Series, organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.
W ostatnim dniu maja 2022 roku World Rugby ogłosił, że sezon zostanie rozszerzony do siedmiu turniejów – w Dubaju, Kapsztadzie, Hamilton, Sydney, Vancouver, Hongkongu i Tuluzie – rozegranych w okresie od grudnia 2022 do maja 2023 roku. Po raz pierwszy wszystkie odbyły się łącznie z turniejami męskimi, nastąpiła też jedna zmiana lokalizacji: kanadyjski turniej po sześciu edycjach rozegranych w Langford został przeniesiony do Vancouver[1]. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z których jedenaście brało udział we wszystkich zawodach sezonu, dwunasty uczestnik był zaś ogłaszany przez każdymi zawodami[2]. W połowie lipca 2022 roku światowa federacja oznajmiła, że w związku z ciągłym wykluczeniem rosyjskiej reprezentacji przysługujące jej miejsce otrzyma relegowana Brazylia, dodatkowo – w kontekście olimpijskich eliminacji – w cyklu będzie brała reprezentacja Wielkiej Brytanii zajmując miejsce Anglii[3].
Sezon zdominowały reprezentantki Nowej Zelandii, które dotarły do wszystkich siedmiu finałów i zwyciężyły w sześciu z nich, jedynie w inauguracyjnym ulegając reprezentacji Australii. Te zaś wraz z Amerykankami prezentowały równą formę, która pozwoliła im zająć kolejne dwa miejsca klasyfikacji generalnej. Prócz tych trzech zespołów na podium turniejów uplasowały się po jednym razie tylko Francja i Wielka Brytania[4][5][6][7][8][9][10]. Z wyraźną stratą do czołowej trójki zakończyły sezon Francuzki[11], a zacięta walka odbyła się natomiast piąte miejsce – ostatnie premiowane awansem na paryskie igrzyska. Irlandki w pierwszej połowie sezonu uzyskały wyraźną, szesnastopunktową przewagę nad Fidżyjkami i Brytyjkami, jednak przed ostatnim turniejem zmalała ona do odpowiednio dwóch i czterech[12][13]. Wszystkie trzy zespoły miały szansę, by wyprzedzić pozostałe, bowiem występowały w różnych ćwierćfinałach, jednak wszystkie przegrały swe pojedynki, zatem de facto meczem o awans na igrzyska był półfinał o miejsca 5–8, w którym Irlandki po trudnym spotkaniu pokonały Fidżijki[10][11].
Najwięcej punktów i przyłożeń w sezonie zdobyła reprezentantka Australii Maddison Levi[14], Fidżyjka Reapi Ulunisau otrzymała natomiast wyróżnienie Impact Player Series Award dla zawodniczki, która uzyskała największą w sezonie liczbę punktów za szarże w obronie, przełamania linii obronnej przeciwnika, ponadtrzymetrowe ataki z piłką w ręku oraz jej oddania "na kontakcie"[15]. Australijka została także wybrana do najlepszej siódemki sezonu, znalazły się tam również Charlotte Caslick, Michaela Blyde, Stacey Waaka, Tyla Nathan-Wong, Ilona Maher i Sarah Hirini[16].
System rozgrywek
edytuj
Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których jedenaście jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), a ostatni uczestnik będzie ogłaszany przed poszczególnymi turniejami. Status core teams otrzymała najlepsza dziesiątka poprzedniego sezonu (Australia, Fidżi, Francja, Hiszpania, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, USA oraz Wielka Brytania w zastępstwie Anglii i Brazylia za wykluczoną Rosję), jedno miejsce zarezerwowano dla triumfatora turnieju kwalifikacyjnego[3][17][18]. Wywalczyła je Japonia będąc najlepsza z grona dwunastu rywalizujących zespołów[19].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie[20]:
- wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecz finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut[20].
Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej[20]:
| Miejsce
|
Punktacja
|
| 1
|
20
|
| 2
|
18
|
| 3
|
16
|
| 4
|
14
|
| 5
|
12
|
| 6
|
10
|
| 7
|
8
|
| 8
|
6
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie[20]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
Zgodnie z procedurą kwalifikacyjną do turnieju olimpijskiego Women’s Sevens Series był pierwszą z żeńskich kwalifikacji i na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2024 zagra czołowa czwórka sezonu 2022/2023[1][21].
Klasyfikacja generalna[22]
edytuj
Linki zewnętrzne
edytuj
I miejsce
II miejsce
III miejsce
Zjednoczone Emiraty Arabskie
Południowa Afryka
Nowa Zelandia
Australia
Kanada
Hongkong
Francja
Brazylia
Japonia
Chiny
Fidżi
Papua-Nowa Gwinea
Hiszpania
Irlandia
Kolumbia
Polska
Stany Zjednoczone
Wielka Brytania