Wybory parlamentarne we Włoszech w 2006 roku

Wybory do dwóch izb parlamentu Włoch odbyły się w dniach 9 i 10 kwietnia 2006. Głównymi kontrkandydatami do urzędu premiera Włoch byli pełniący tę funkcję lider centroprawicowego sojuszu Dom Wolności Silvio Berlusconi oraz lider centrolewicowej koalicji Unia, były premier i przewodniczący Komisji Europejskiej Romano Prodi.

Włochy Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Włoch Ustrój polityczny Ustrój polityczny Włoch Konstytucja Konstytucja Włoch Władza ustawodawcza Parlament Izba Deputowanych Przewodniczący Senat Przewodniczący Władza wykonawcza Prezydent Premier Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Sąd Konstytucyjny Najwyższy Sąd Kasacyjny Najwyższa Rada Sądownictwa Rada Stanu Prokuratura Kontrola państwowa Trybunał Obrachunkowy Finanse Banca d’Italia Samorząd terytorialny Regiony Prowincje Gminy Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Partia Demokratyczna Forza Italia Ruch Pięciu Gwiazd Liga Północna Wybory Wybory parlamentarne: 2018 Wybory do PE: 2019 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Włoch Wikiprojekt Polityka

Lokale wyborcze były otwarte 9 kwietnia od 8:00 do 22:00 (czasu włoskiego), a 10 kwietnia od 8:00 do 15:00. O 630 miejsc w Izbie Deputowanych i 315 w Senacie ubiegało się ponad 12 tysięcy kandydatów, w przeważającej mierze skupionych wokół dwóch wielkich koalicji.

Większość spośród 630 posłów do Izby Deputowanych zostali wybrani w wielomandatowych okręgach wyborczych odpowiadających regionowi lub jego części, 1 poseł został wybrany w okręgu wyborczym utworzonym w regionie Dolina Aosty, a 12 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja do Senatu przewidywała wybór większości spośród 315 senatorów w wielomandatowych okręgach wyborczych utworzonych w 18 regionach. 7 senatorów wybrano w okręgach jednomandatowych w Trydencie-Górnej Adydze, 1 w Dolinie Aosty, a 6 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja wprowadzała premię dla zwycięskiego ugrupowania, mandaty wyrównujące i określone progi wyborcze.

Dom Wolności

Dom Wolności był centroprawicową koalicją rządową kierowaną przez premiera Włoch Silvia Berlusconiego. W jej skład weszły głównie te same partie, które wystartowały w sojuszu w poprzednich wyborach parlamentarnych. Główne ugrupowania Domu Wolności to:

• Forza Italia, założona i kierowana przez Silvia Berlusconiego;
• Sojusz Narodowy, konserwatywna partia polityczna, której przewodził były minister spraw zagranicznych Włoch i były wicepremier Gianfranco Fini;
• Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum, chadecka partia centrowa, jej liderami byli Lorenzo Cesa i przewodniczący Izby Deputowanych Pier Ferdinando Casini,
• Liga Północna-Ruch dla Autonomii, wspólna lista Ligi Północnej, prawicowej partii północnych Włoch pod przewodnictwem Umberto Bossiego oraz Ruchu dla Autonomii (partia południowowłoska) na czele z Raffaele Lombardo;
• Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii-Nowa Włoska Partia Socjalistyczna;
• Akcja Socjalna, partia Alessandry Mussolini, wnuczki byłego przywódcy Włoch (koalicja małych neofaszystowskich partii pod nazwą Alternatywa Socjalna;
• Trójkolorowy Płomień;
• Liberalni Reformatorzy;
• Włoska Partia Republikańska.

Kampania przedwyborcza

Koalicja obiecywała przede wszystkim zniesienie podatków i podwyższenie zasiłków socjalnych oraz rent i emerytur. Zapowiadano utworzenie nowych miejsc pracy i rozpoczęcie realizacji planu robót publicznych na którym skorzystaliby bezrobotni (przede wszystkim prace mają dotyczyć planów zbudowania mostu w Cieśninie Mesyńskiej, który łączyłby Kalabrię i Sycylię).

Silvio Berlusconi ostro krytykował lewicę. Zapowiadał, że Unia ma w swoich planach podniesienie podatków i jest ona zagrożeniem dla włoskiej demokracji. W czasie wystąpienia przedwyborczego mówił o lewicy: Mam zbyt wiele szacunku dla inteligencji Włochów, by móc wierzyć w to, że jest wśród nich tylu fiutów, którzy mogliby głosować przeciwko własnym interesom'. Samego Romano Prodiego, w wystąpieniu telewizyjnym nazwał przydatnym idiotą, który użycza swej twarzy dobrodusznego proboszcza lewicy, składającej się w 70 procentach z komunistów.

Unia

Unii (L’Unione), skupiającej ugrupowania centrowe, centrolewicowe i komunistyczne, przewodniczył były szef Komisji Europejskiej Romano Prodi. W skład koalicji weszły w szczególności następujące ugrupowania:

• Drzewo Oliwne, konfederacja Demokratów Lewicy (głównego postkomunistycznego i socjaldemokratycznego ugrupowania, prowadzonego przez Piera Fassino), Margherita (centrowa katolicka i liberalna partia Francesca Rutelliego), Europejski Ruch Republikański (mała partia liberalna Luciany Sbarbati);
• Odrodzenie Komunistyczne, komuniści pod kierownictwem Fausta Bertinotiego;
• Róża w Pięści, złożona z Włoskich Demokratycznych Socjalistów Enrica Boselliego oraz Włoskich Radykałów Emmy Bonino;
• Partia Komunistów Włoskich, eurokomunistyczna partia Oliviero Diliberto;
• Federacja Zielonych; partia zielonej polityki prowadzona przez Alfonso Pecoraro Scanio, wspólnie z komunistami startująca do Senatu;
• Włochy Wartości, liberalne ugrupowanie prokuratora Antonia di Pietro (na jej liście znaleźli się też kandydaci ruchu Demokratyczni Republikanie);
• Popolari-UDEUR, centroprawicowe ugrupowanie proeuropejskie Clemente Mastelli;
• Socjaliści, rozłamowcy z NPSI pod przywództwem Vittorio „Bobo” Craxiego;
• Partia Emerytów;
• Włoska Partia Socjaldemokratyczna;
• Zjednoczeni Konsumenci;
• partie regionalne (w tym Południowotyrolska Partia Ludowa).

Kampania przedwyborcza

W skład Unii weszło wiele partii z różniącymi się programami gospodarczymi i społecznymi. Po jednej stronie katolicka Margherita, z drugiej radykałowie włoscy, którzy domagający się zerwania stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Koalicja zapowiadała gruntowne zmiany w edukacji, służbie zdrowia oraz naprawę systemu emerytalno-rentowego. Romano Prodi zapowiedział również wycofanie włoskiego kontyngentu z Iraku, co jednak już wcześniej zapowiedział Silvio Berlusconi (ewakuacja włoskich wojsk miała nastąpić do 1 stycznia 2007).

Romano Prodi w przeciwieństwie do Silvia Berlusconiego starał się zachowywać spokojnie w czasie kampanii wyborczej, stwierdził jednak o nim, że dopiero kiedy wejdzie na krzesło, będzie wzrostu normalnego człowieka.

Wyniki wyborów

Izba Deputowanych

Wyniki wyborów do parlamentu Włoskiego

Koalicja		Głosy	%	Miejsca	Partie tworzące koalicję	Głosy	%	Miejsca
	Dom Wolności (Casa delle Libertà)	18,962,408	49.74	277 + 4 wyrównujace	Forza Italia	9,039,585	23.71	136
					Sojusz Narodowy (Alleanza Nazionale)	4,703,256	12.34	72
					Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum (UDC)	2,576,087	6.76	39
					Liga Północna-Ruch dla Autonomii Liga Północna (Lega Nord) Ruch dla Autonomii (Movimento per l'Autonomia)	1,748,030	4.58	28
					Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii-Nowa Włoska Partia Socjalistyczna (DC-Nuovo PSI) Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii (Democrazia Cristiana per le Autonomie) Nowa Włoska Partia Socjalistyczna (Partito Socialista – Nuovo PSI)	285,163	0.75	6
					Akcja Socjalna (Alternativa Sociale)	255,212	0.67	0
					Ruch Socjalny – Trójkolorowy Płomień (Fiamma Tricolore)	231,148	0.61	0
					Ruch Nie dla Euro (No Euro)	58,757	0.15	0
					Zjednoczeni Emeryci (Pensionati Uniti)	28,317	0.07	0
					Lista Środowiskowa – Ekologiczni Demokraci (Ambienta-Lista-Ecologisti Democratici)	17,574	0.05	0
					Włoska Partia Liberalna (Partito Liberale Italiano)	12,326	0.03	0
					S.O.S. Włochy (S.O.S. Italia)	6,953	0.02	0
	Unia (L’Unione)	18,989,891	49,81	341 + 7 wyrównujących	Drzewo Oliwne (L'Ulivo) Demokraci Lewicy (Democratici di Sinistra) Margherita (Margherita – Democrazia è Libertà) Europejski Ruch Republikański (Movimento Repubblicani Europei)	11,922,500	31.27	218
					Odrodzenie Komunistyczne (Rifondazione Comunista)	2,228,335	5.84	41
					Róża w Pięści (Rosa nel Pugno) Włoscy Demokratyczni Socjaliści (Socialisti Democratici Italiani) Włoscy Radykałowie (Radicali Italiani)	990,188	2.60	18
					Partia Komunistów Włoskich (Partito dei Comunisti Italiani)	884,350	2.32	16
					Włochy Wartości (Italia dei Valori)	876,748	2.30	20
					Federacja Zielonych (Federazione dei Verdi)	783,605	2.06	16
					Popolari-UDEUR (Popolari-UDEUR)	532,757	1.40	14
					Partia Emerytów (Partito dei Pensionati)	333,859	0.88	0
					Południowotyrolska Partia Ludowa (Südtiroler Volkspartei)	182,703	0.48	4
					Włoscy Socjaliści (I Socialisti)	114,852	0.30	0
					Lista Konsumentów (Lista Consumatori)	73,720	0.19	0
					Liga Sojuszu Lombardzkiego (Lega Alleanza Lombarda)	44,580	0.12	0
					Autonomia Wolność Demokracja (Autonomnie Liberté Démocratie)	34,167	0.09	1
	Inne partie				Progetto Nordest	92,079	0.24	0
					Pozostałe partie	81,182	0.21	0
Razem				630				630

Zobacz też

• Partie polityczne Włoch

Bibliografia

• ARCHIVIO STORICO DELLE ELEZIONI, interno.it (wł.)