Wikipedia

Wybory powszechne w Peru w 2011 roku

Wybory powszechne w Peru w 2011 roku – wybory na urząd prezydenta Peru oraz wybory do Kongresu Republiki Peru zorganizowane 10 kwietnia 2011.

W pierwszej turze wyborów prezydenckich najwięcej głosów uzyskał Ollanta Humala (31,7%) oraz Keiko Fujimori (23,6%). W drugiej turze głosowania 5 czerwca 2011 Humalla wygrał z Fujimoru, zdobywając 51,55% głosów. W wyborach parlamentarnych najwięcej mandatów uzyskały koalicje popierające Humallę oraz Fujimori. Zdobyły one odpowiednio 47 i 37 mandatów w 130-osobowym Kongresie Republiki Peru.

Organizacja wyborów i kandydaci edytuj

Peruwiański parlament oraz prezydent, zgodnie z konstytucją, wybierani są na 5-letnią kadencję. Prezydent nie może ubiegać się o kolejną kadencję bezpośrednio po zakończeniu poprzedniej. Poprzednie wybory powszechne odbyły się 9 kwietnia 2006. W czasie głosowania w 2011 obywatele dokonywali wyboru prezydenta, pierwszego i drugiego wiceprezydenta (na liście razem z prezydentem), 130 deputowanych do Kongresu Republiki Peru oraz 5 deputowanych do Parlamentu Andyjskiego, ciała Andyjskiego Wspólnego Rynku.

Do udziału w wyborach prezydenckich zarejestrowanych zostało 11 kandydatów, każdy razem z dwoma kandydatami na stanowiska wiceprezydentów. Największe szanse na wygraną miało pięciu kandydatów:

Peruwiańska Partia Apristowska (APRA), partia urzędującego prezydenta Alana Garcíi, nie wysunęła własnego kandydata, udzielając poparcia kandydaturze Kuczynskiego[1].

Kampania wyborcza edytuj

 
Sondaże przedwyborcze, styczeń-kwiecień 2011

Głównymi tematami kampanii wyborczej była kwestia redukcji sięgającego 35% wskaźnika ubóstwa w społeczeństwie oraz utrzymanie stabilnego wzrostu gospodarczego z poprzednich lat. Główni kandydaci do urzędu szefa państwa przedstawili swoje programy wyborcze[2].

Ollanta Humala, występujący w czasie wyborów w 2006 jako zwolennik radykalnych poglądów i bliski przyjaciel Hugo Cháveza, przyjął bardziej umiarkowaną postawę. Dalej odwoływał się do najuboższego elektoratu, jednak zrezygnował z części swoich wcześniejszych postulatów. Deklarował poszanowanie dla niezależności banku centralnego oraz respektowanie porozumienia o wolnych handlu ze Stanami Zjednoczonymi. Opowiadał się za wzmocnieniem roli państwa w gospodarce, w tym w takich sektorach jak przemysł wydobywczy, a także głosił konieczność zwiększenia podatku od dochodów dla zagranicznych firm działających w tym sektorze. Uzyskane w ten sposób dochody chciał redystrybuować pośród najuboższych. Zobowiązał się do zwiększenia wydatków na cele społeczne, w tym edukację i służbę zdrowia[2].

Keiko Fujimori w czasie kampanii odwoływała się do polityki swego ojca. Podkreślała jego zasługi w walce z partyzantami ze Świetlistego Szlaku, a także sukcesy w polityce gospodarczej, jak niedopuszczenie do hiperinflacji i kryzysu gospodarczego. Opowiadała się za polityką wolnego rynku, uproszczeniem przepisów podatkowych i zmniejszeniem kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, a także za zdecydowaną walką z przestępczością, w tym podwyższeniem kar dla przestępców i budowę nowych więzień. W kwestiach społecznych deklarowała wolę poszerzenia ubezpieczenia zdrowotnego, poprawę warunków mieszkaniowych i sanitarnych oraz zwiększenie inwestycji w najbiedniejszych regionach kraju. Według jej przeciwników politycznych i części komentatorów, jednym z jej powodów startu miało być ułaskawienie ojca skazanego na 25 lat pozbawienia wolności za korupcję i łamanie praw człowieka[2][3][4].

Pedro Pablo Kuczynski, były urzędnik w Banku Światowym i minister finansów, postrzegany był jako kandydat klasy średniej i bogatszych obywateli kraju. Jako potomek niemieckich migrantów i małżonek obywatelki USA, przez wiele przebywał poza krajem. W czasie kampanii zrezygnował z amerykańskiego obywatelstwa. Opowiadał się za liberalną polityką gospodarczą, decentralizacją władzy na rzecz samorządów lokalnych, obniżeniem podatków, a także wzrostem nakładów na edukację i poprawą bezpieczeństwa w kraju[2][3].

Alejandro Toledo, odwołujący się do swego indiańskiego pochodzenia, z jednej strony postulował konieczność ochrony najuboższych, a z drugiej bronił swojej polityki wolnego rynku (m.in. porozumienie z USA) i zwiększania poziomu inwestycji zagranicznych w latach 2001-2006. Proponował wprowadzenie związków partnerskich dla par jednopłciowych. Choć przez pewien czas prowadził w sondażach wyborczych, stracił poparcie części biedniejszego elektoratu na rzecz Humali, a części bogatszych warstw społeczeństwa na rzecz Kuczynskiego[2][3].

Luis Castañeda w czasie kampanii wyborczej odwoływał się do swoich sukcesów jako burmistrza stolicy, w tym realizacji wielu projektów infrastrukturalnych. W początkowej fazie kampanii w 2010 posiadał przewagę nad rywalami, jednak gdy nowe władze Limy zarzuciły mu przepłacenie za wiele inwestycji miejskich i ich słabe wykonanie, czemu ten zaprzeczył, jego notowania zaczęły spadać[3].

Wybory prezydenckie edytuj

W pierwszej turze wyborów 4 kwietnia 2011 najwięcej głosów uzyskał Ollanta Humala (31,7%), a następnie Keiko Fujimori (23,6%), Pedro Pablo Kuczynski (18,5%), Alejandro Toledo (15,6%) oraz Luis Castañeda (9,83%)[5][6]. Ponieważ żaden z kandydatów nie uzyskał ponad 50% głosów, 5 czerwca 2011 przeprowadzona zostanie druga tura wyborów.

 
Wyniki I tury wyborów prezydenckich według regionów: kolor czerwony i różowy – zwycięstwo Humali, pomarańczowy – zwycięstwo Fujimori, fioletowy – zwycięstwo Kuczynskiego, zielony – zwycięstwo Toledo
  • Szczegółowe wyniki pierwszej tury wyborów prezydenckich:
Kandydat Partia polityczna Liczba głosów %
Ollanta Humala Peruwiańska Partia Nacjonalistyczna 4 643 064 31,69%
Keiko Fujimori Siła 2011 3 449 595 23,55%
Pedro Pablo Kuczynski Alianza por el Gran Cambio 2 711 450 18,51%
Alejandro Toledo Perú Posible 2 289 561 15,63%
Luis Castañeda Solidaridad Nacional 1 440 143 9,83%
José Ñique de la Puente Partido Fonavista del Perú 37 011 0,25%
Ricardo Noriega Partido Despertar Nacional 21 574 0,15%
Rafael Belaúnde Aubry Partido Político Adelante 17 301 0,12%
Juliana Reymer Partido Fuerza Nacional 16 831 0,11%
Humberto Pinazo Justicia, Tecnología, Ecología 11 275 0,08%
Manuel Rodríguez Cuadros Fuerza Social 9 358 0,06%
Głosy puste i nieważne 2 052 571
Razem (frekwencja %) 16 699 734 100%
Źródło:[5]

W drugiej turze wyborów 5 czerwca 2011 Ollanta Humala zdobył 51,55% głosów, wygrywając z Keiko Fujimori. Urząd prezydenta obejmie 28 lipca 2011[7].

Kandydat Partia polityczna Liczba głosów %
Ollanta Humala Peruwiańska Partia Nacjonalistyczna 7 652 394 51,55%
Keiko Fujimori Siła 2011 7 191 042 48,45%
Głosy puste i nieważne 934 183 5,92%
Razem (frekwencja 82,94%) 15 777 619 100%
Źródło:[8]

Wybory parlamentarne edytuj

Do Kongresu Republiki Peru dostało się 6 partii bądź koalicji wyborczych. Najwięcej mandatów (47) uzyskała koalicja Gana Perú, skupiona wokół Peruwiańskiej Partii Nacjonalistycznej Ollanty Humali. Drugie miejsce, z wynikiem 37 mandatów, zdobyła partia Siła 2011 na czele z Keiko Fujimori. Koalicja Perú Posible byłego prezydenta Toleda zajęła trzecie miejsce, zdobywając 21 miejsc w parlamencie. Na kolejnych miejscach uplasowała się koalicja Alianza por el Gran Cambio (12 mandatów), koalicja Solidaridad Nacional (9 mandatów) oraz Peruwiańska Partia Apristowska odchodzącego prezydenta Alana Garcii (4 mandaty)[9].

Do Parlamentu Andyjskiego dostało się dwóch przedstawicieli koalicji Gana Perú oraz po jednym z koalicji Siła 2011, Alianza por el Gran Cambio oraz Perú Posible[10].

 
Podział mandatów w parlamencie
  • Szczegółowe wyniki wyborów parlamentarnych:
Partia polityczna Liczba głosów % Liczba mandatów
Gana Perú 3 245 003 25,27% 47
Siła 2011 2 948 781 22,97% 37
Alianza Electoral Perú Posible 1 904 180 14,83% 21
Alianza por el Gran Cambio 1 851 080 14,41% 12
Alianza Solidaridad Nacional 1 311 766 10,22% 9
Peruwiańska Partia Apristowska 825 030 6,42% 4
Cambio Radical 347 475 2,70% 0
Fonavistas des Perú 170 052 1,32% 0
Partido Descentralista Fuerza Social 108 200 0,84% 0
Partido Político Adelante 42 276 0,33% 0
Partido Fuerza Nacional 37 633 0,29% 0
Partido Despertar Nacional 30 190 0,24% 0
Justicia, Tecnología, Ecología 17 478 0,14% 0
Razem 12 839 144 100% 130
Źródło:[9][11]

Przypisy edytuj

  1. ↑ Peru ruling party backs ex-banker in election race. Reuters, 9 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e Factbox: Candidates and platforms in Peru race. Reuters, 6 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  3. ↑ a b c d Peru election: Who are the main candidates?. BBC News, 5 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  4. ↑ Peru election: Humala, Fujimori court moderate voters. BBC News, 13 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  5. ↑ a b Elecciones Presidenciales 2011 RESUMEN NACIÓN. elecciones2011.onpe.gob.pe. [dostęp 2011-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-02)]. (hiszp.).
  6. ↑ Peru election: Humala, Fujimori court moderate voters. BBC News, 13 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-01]. (ang.).
  7. ↑ Peru election: Ollanta Humala claims victory. BBC News, 6 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-06]. (ang.).
  8. ↑ Elecciones Generales 2011 Segunda Elección Presidencial. elecciones2011.onpe.gob.pe. [dostęp 2011-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-30)]. (hiszp.).
  9. ↑ a b Elecciones Congresales 2011 DISTRIBUCIÓN DE VOTOS POR ORGANIZACIÓN POLÍTICA. elecciones2011.onpe.gob.pe. [dostęp 2011-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-02)]. (hiszp.).
  10. ↑ Resultados de las elecciones generales 2011 en el Perú por la ONPE. larepublica.com.pe. [dostęp 2011-06-06]. (hiszp.).
  11. ↑ Resultados de conteo rápido de las elecciones generales 2011 en el Perú, por la ONPE. larepublica.com.pe. [dostęp 2011-06-06]. (hiszp.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wybory_powszechne_w_Peru_w_2011_roku&oldid=67940253”