Wyspy Balleny’ego
Wyspy Balleny’ego[1] (ang. Balleny Islands) – niezamieszkany archipelag pochodzenia wulkanicznego leżący blisko (300 km) południowego koła podbiegunowego, zaliczane do terytorium Dependencji Rossa, fragmentu Antarktyki, do którego rości sobie prawa Nowa Zelandia.
| |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Dependencja | |
| Wyspy | |
| Liczba wysp |
3 główne |
| Populacja • liczba ludności |
|
Mapa
| |
Położenie na mapie Antarktyki  | |
 66°55′S 163°45′E/-66,916667 163,750000
| |
Wyspy Balleny’ego rozciągają się od 66°15' do 67°35'S oraz 162°30' do 165°00'E długości geograficznej. W skład archipelagu wchodzą trzy wyspy główne:
- Wyspa Sturge’a[1] o powierzchni 437,4 km², na której znajduje się najwyższy punkt archipelagu, szczyt Russell Peak wznoszący się na 1524 m n.p.m. Do dziś nie udało się go zdobyć.
- Wyspa Younga[1] o powierzchni 225,4 km². Przybrzeżne wysepki to: Row i Borradaile oraz skały: Seal, Pillar i Beale Pinnacle.
- Wyspa Buckle’a[1] o powierzchni 123,6 km². Przybrzeżne wysepki to: Sabrina, Scott Cone, Eliza Cone i Chinstrap oraz skała The Monolith.
Wyspy odkrył w 1838 r. kapitan angielskiego szkunera (Eliza Scott) John Balleny wraz z Thomasem Freemanem (statek Sabrina). Ten drugi 9 lutego 1839 roku stanął na wysepce Sabrina. Freeman był pierwszym człowiekiem, który stanął na lądzie w całym kole antarktycznym. Na wyspach panuje klimat okołobiegunowy, 95% lądu pokrywa lód.