Zadni Goły Wierch Liptowski
Zadni Goły Wierch Liptowski (słow. Zadný Holý vrch, 1970 m) – podrzędny szczyt Liptowskich Kop (Liptovské kopy). Znajduje się pomiędzy Wielką Kopą Koprową (Veľká kopa, 2052 m), od której oddziela go Turkowa Przełęcz (Turkovo sedlo, 1948 m), a Skrajnym Gołym Wierchem (Krajný Holý vrch), od którego oddziela go Koprowicka Przełęcz Wyżnia (Vyšné kôprovické sedlo, 1934 m)[1]. Jego wschodni stok w postaci szerokiej wypukłości opada do Doliny Koprowej. Tylko w najwyższej części jest trawiasty, niżej porasta go kosodrzewina i las. Wypukłość ta tworzy orograficznie lewe zbocza Dolinki Turkowej. W kierunku zachodnim stromym stokiem opada do Koprowickiego Kotła w górnym piętrze doliny Koprowicy[2].
 Poniżej Krywania Zadni Goły Wierch Liptowski | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1970 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′37″N 19°58′10″E/49,193611 19,969444
| |
Dawniej Zadni Goły Wierch Liptowski wraz ze Skrajnym Gołym Wierchem Liptowskim nazywano Gołymi Wierchami Smreczyńskimi lub po prostu Gołymi Wierchami. Partie wierzchołkowe tych szczytów są kopulaste i trawiaste, dawniej były wypasane. Według polskich topografów szczyty te wraz z całymi Liptowskimi Kopami zaliczane są do Tatr Wysokich, według słowackich do Tatr Zachodnich. W rejonie tych szczytów i pozostałych Liptowskich Kop polowali na kozice kłusownicy z Podhala. Obecnie jest to niedostępny turystycznie obszar ochrony ścisłej TANAP-u[3].
Pierwsze odnotowane wejście zimowe: Ludwik Leszko, Wacław Majewski, W. Skibniewski 2 lutego 1914 r.[4]
Z rejonu tego szczytu schodzą do Doliny Koprowej kolosalne lawiny, największe w całych Liptowskich Kopach. Np. w marcu 1956 r. lawina o objętości 210 tysięcy metrów sześciennych zmiotła las na obszarze o rozmiarach ok. 400 × 400 metrów. Siłą podmuchu powaliła także drzewostan na przeciwległym stoku, a grubość lawiniska wyniosła 7 m[3].
-
Gołe Wierchy na pierwszym planie -
Dolina Turkowa, nad nią po lewej stronie Zadni Goły Wierch Liptowski
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ Władysław Cywiński. Szpiglasowy Wierch. Przewodnik szczegółowy, tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ a b Józef Nyka, Tatry Słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IV. Walentkowa Przełęcz – Przełączka pod Zadnim Mnichem. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.