Zapamiętajmy to lato
Zapamiętajmy to lato (ros. Сто дней после детства) – film obyczajowy produkcji radzieckiej z 1975 roku w reżyserii Siergieja Sołowjowa.
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
1 grudnia 1975 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
94 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Siergiej Sołowjow |
| Główne role |
Boris Tokariew |
| Muzyka | |
| Zdjęcia |
Leonid Kałasznikow |
| Scenografia |
Aleksandr Borisow |
| Kostiumy |
Ludmiła Kusakowa |
| Montaż |
Ałła Abramowa |
| Produkcja |
ZF nr 2 |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja |
Mosfilm |
| Nagrody | |
| 1975: Srebrny Niedźwiedź dla najlepszego reżysera na 25. MFF w Berlinie | |
Opis fabuły edytuj
Grupa nastolatków spędza wakacje na obozie pionierów. Kilkoro z jego uczestników (głównych bohaterów filmu) ulega przeżyciom i poddanych zostaje doświadczeniom typowym dla społeczności ich wieku – pierwszym uczuciowym fascynacjom, próbom odwagi i odpowiedzialności, sprawdzianom przyjaźni i uczciwości – dającym im przedsmak dorosłego życia.
Obsada aktorska edytuj
- Boris Tokariew – Mitia Łopuchin
- Tatjana Drubicz – Lena Jergolina
- Irina Małyszewa – Sonia Zagriemuchina
- Jurij Agilin – Gleb Łunow
- Nina Mieńszykowa – wychowawczyni Ksenija Lwowna
- Siergiej Szakurow – wychowawca Siergiej/głos zza kadru
- Arina Alijnikowa – lekarz
- Andriej Zwiagin – Sasza Lebiediew
- Jurij Sorkin – Furikow
- Tatjana Jurinowa – Zalikowa
- Siergiej Chlebnikow – spiker radiowęzła
- Wiktor Markin – kierownik obozu
- Wiera Błagowidowa – Jefrosinia Kuzminiczna
i inni.
O filmie edytuj
Zapamiętajmy to lato był czwartym z kolei, pełnometrażowym filmem Siergieja Sołowjowa i pierwszym z szeregu wielokrotnie później nagradzanych dzieł tego reżysera[1]. Przyniósł mu rozgłos i uznanie i z mało znanego twórcy filmowego uczynił gwiazdę kina radzieckiego światowego formatu[2][3]. Obraz spotkał się wprawdzie z umiarkowanym zainteresowaniem widzów – tylko w Związku Radzieckim obejrzało go ledwie ponad 7 mln ludzi[4] – jednak spodobał się krytykom i to zarówno krajowym jak i zagranicznym[1]. Świadectwem tego uznania były liczne nagrody i wyróżnienia jakie film otrzymał. Najbardziej prestiżową z nich był Srebrny Niedźwiedź dla najlepszego reżysera przyznany na 25. MFF w Berlinie[5]. Sukces tego filmu był zaskoczeniem nawet dla samego reżysera, który po latach wspominał, że jego realizację potraktował jak "chałturę o pionierach"[3].
W Polsce początkowo film został odrzucony przez komisję kwalifikacyjną działającą przy Centralnym Zarządzie Kinematografii. Do dystrybucji kinowej został skierowany dopiero w 1977 roku (dwa lata po premierze) już jako uznany na arenie międzynarodowej obraz. Zyskał bardzo przychylne recenzje krytyków[6].
Nagrody i wyróżnienia edytuj
Film otrzymał kilka mniej lub bardziej prestiżowych nagród świata filmu:
- 1975 – Srebrny Niedźwiedź dla najlepszego reżysera na 25. MFF w Berlinie;
- 1975 – II nagroda na XVII MFF dla Dzieci i Młodzieży w Avellino;
- 1976 – IX WFF we Frunze
- 1976 – MFF w Belgradzie "FEST-76" – nagroda główna w konkursie filmów dla dzieci i młodzieży;
- 1976 – Nagroda Leninowskiego Komsomołu;
- 1976 – nagroda KC Komsomołu za najlepszy film dla dzieci i młodzieży roku 1975;
- 1976 – Nagroda Państwowa ZSRR za scenariusz, reżyserię, zdjęcia i scenografię.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Bauman, Jurieniew..., s. 237
- ↑ Edward Pawlak, Barbara Pełka: Film radziecki w Polsce. Warszawa: 1985, s. 245.
- ↑ a b Sto liet poslie dietstwa. AO Moskwa Media. Tajny kino. Moskwa 24. 1-42 minuta. [dostęp 26 kwietnia 2020].
- ↑ Sto liet poslie dietstwa. [w:] KinoPoisk [on-line]. [dostęp 2020-04-26]. (ros.).
- ↑ Zapamiętajmy to lato. Nagrody. [w:] Filmweb [on-line]. [dostęp 2020-04-26]. (pol.).
- ↑ Sobański..., s. 11
Bibliografia edytuj
- Oskar Sobański. Kocham Cię. „Film”. 50(1514), s. 10-11, 1977-12-11. Warszawa: RWS "Prasa-Książka-Ruch".
- Jelena Bauman, Rostisław Jurieniew: Mała encyklopedia kina radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0446-4.