Zapora Pong, znana także jako Zapora Beas – zapora i elektrownia wodna na rzece Bjas, zlokalizowana w północnej części Indii (stan Himachal Pradesh) w okolicy miasta Talwara. Celem zrealizowanej pomiędzy 1961 a 1974 rokiem inwestycji stała się irygacja rozległych obszarów stanu Himachal Pradesh oraz produkcja energii. W chwili oddania do użytku Zapora Pong stanowiła najwyższą tamę w Indiach. W obszarze powstałego w wyniku spiętrzenia sztucznego rezerwuaru (Maharana Pratap Sagar) znajduje się obecnie rezerwat ptaków.

Zapora Pong
Państwo

 Indie

Rzeka

Beas

Typ zapory

betonowa

Funkcja

energetyczna
rekreacyjna

Położenie na mapie Himachal Pradeshu
Mapa konturowa Himachal Pradeshu, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Zapora Pong”
Położenie na mapie Indii
Mapa konturowa Indii, u góry po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Zapora Pong”
Ziemia31°58′17″N 75°56′50″E/31,971389 75,947222

Pierwsze plany budowy zapory wodnej na wspomnianym obszarze opracowane zostały w połowie lat dwudziestych XX wieku. Budowa zapory zrealizowana została pomiędzy 1961 a 1974 rokiem. Funkcjonująca w ramach kompleksu elektrownia wodna została ukończona w latach 1978–1983. Całkowita długość zapory wynosi 1951 metrów, zaś jej wysokość 133 metry. Powierzchnia powstałego w wyniku spiętrzenia sztucznego rezerwuaru wodnego wynosi 260 km², a jego maksymalna pojemność 8 570 000 000 m³. Funkcjonująca w ramach kompleksu elektrownia wodna składa się z sześciu turbin wodnych. Ich całkowita moc wynosi 360 MW[1].

Konsekwencją powstania zapory wodnej Pong stało się wysiedlenie z miejsca dotychczasowego zamieszkania około 150 tysięcy osób.[2].

Przypisy edytuj

  1. K. Pushpendra, K. Agarwal (red.),Hydrology and Water Resources of India, Springer, Berlin-Heildelberg-New York, 2007, s. 391.
  2. B. Termiński, Przesiedlenia inwestycyjne: Nowa kategoria migracji przymusowych, Oficyna Wydawnicza Łośgraf, Warszawa, 2012, s. 262.