Zbigniew Chabasiewicz
Zbigniew Chabasiewicz (ur. 6 stycznia 1922 w Przemyślu, zm. 9 września 1993 tamże[1]) – polski działacz społeczny i samorządowy, nauczyciel, podporucznik Polskich Sił Zbrojnych, w latach 1981–1982 prezydent Przemyśla.
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 września 1993 |
| Prezydent Przemyśla | |
| Okres |
od 21 maja 1981 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.jpg)
Życiorys edytuj
Syn masarza Stanisława i gospodyni Anastazji, w młodości pomagał ojcu w prowadzeniu zakładu masarskiego. Uczył się w Publicznej Szkole Powszechnej im. Adama Mickiewicza w Przemyślu i do 1939 w Państwowym Koedukacyjnym Gimnazjum Kupieckiego w Przemyślu. Służył w hufcu Przysposobienia Wojskowego, we wrześniu 1939 powołany do pełnienia służby wartownika[1][2].
8 września 1939 uciekł na Węgry, gdzie został internowany w obozie dla uchodźców w Kadarkut. Stamtąd zbiegł do Francji, gdzie w lutym 1940 wstąpił jako ochotnik do 24 Pułku Ułanów (w czerwcu 1941 ewakuowanego do Glasgow). W 1942 zdał małą maturę w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Glasgow, odbył następnie szkolenia techniczne w szkole pancernej w ramach kampusów w Bovington i Lulworth. W 1944 ukończył Szkołę Podchorążych Broni Pancernej w Catterick w stopniu kaprala podchorążego, we wrześniu 1944 awansowany na podporucznika. Objął dowództwo nad czołgiem III plutonie 3 szwadronu 24 Pułku. Razem z 1 Dywizją Pancerną przeszedł cały szlak bojowy od Normandii, dwukrotnie odnosząc ciężkie rany: pod Estrées-la-Campagne (9 sierpnia 1944) i Collinghorst koło Rhauderfehn (22 kwietnia 1945). Koniec wojny spędził w szpitalu w Brukseli, następnie w 1946 ukończył Liceum Handlowe (Commercial College) im. H. Bruna w Glasgow. Zaproponowano mu służbę w brytyjskim wojsku, jednak nie przyjął tej propozycji[2].
W 1947 powrócił do Polski, ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pomiędzy 1956 a 1993 pracował jako nauczyciel języka angielskiego w Przemyślu, jednocześnie od 1972 był prezesem tamtejszego przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego. Ze względu na wojenną przeszłość przez wiele lat był poddawany represjom przez Służbę Bezpieczeństwa. Od 21 maja 1981 do 15 stycznia 1982 pełnił funkcję prezydenta Przemyśla (jako bezpartyjny). Udzielał się w różnych organizacjach sportowych i kulturalnych, m.in. jako prezes i zarządca komisaryczny Towarzystwa Upiększania Miasta (później Towarzystwa Przyjaciół Przemyśla i Regionu)[3]. Był inicjatorem powołania Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych w Przemyślu oraz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Brytyjskiej[1].
Został pochowany na cmentarzu Głównym w Przemyślu (kwatera 25, rząd 15, grób 9)[1][3].
Odznaczenia edytuj
Odznaczony Krzyżem Walecznych[1] i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[4]. W 2012 jego imieniem nazwano jeden z wiaduktów w Przemyślu[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Projekt Nr 228/2012 uchwały Rady Miejskiej w Przemyślu w sprawie nadania nazw ulic, rond i obiektów mostowych. bip.przemysl.pl, 2012. [dostęp 2023-04-13].
- ↑ a b Zenon Andrzejewski. Zbigniew Chabasiewicz (1922–2022) – wspomnienie w stulecie urodzin. „Nasz Przemyśl”. 1 (207)/2022. ISSN 1733-5965.
- ↑ a b Honorowi członkowie. Towarzystwo Przyjaciół Przemyśla i Regionu. [dostęp 2023-04-13].
- ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych. kresy-siberia.org. s. 14. [dostęp 2023-04-13].