Zbigniew Wattson
Zbigniew Wattson (ur. 1938, zm. 22 marca 2010 w Warszawie[1]) – polski projektant wzornictwa przemysłowego, inżynier mechanik, konstruktor samochodowy.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
projektant wzornictwa przemysłowego |
Zbigniew Wattson od przełomu lat 60/70. zatrudniony był w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Samochodów Osobowych Fabryki Samochodów Osobowych (FSO). Jego pierwszą znaczącą pracą stylistyczną była modyfikacja hatchback, wspólnie z Zygmuntem Grochowskim, nadwozia Syreny znana jako Syrena 607. Prac nad prototypem zrealizowanym konstrukcyjnie w 1971 roku przez Stanisława Łukaszewicza nie kontynuowano ze względu na zaprzestanie produkcji Syreny w FSO[2]. W tym samym roku Wattson przedstawił pierwsze samodzielne, całościowe studium. Polski Fiat 125p Coupé oparty na płycie podłogowej licencyjnego pojazdu produkowanego na Żeraniu miał całkowicie nowe trzydrzwiowe nadwozie z laminatu szklano-epoksydowego prezentujące możliwości designerskie projektanta. W 1972 roku Wattson nadał formę prototypowi samochodu dla rolnictwa Warta-2, którego produkcję pod nazwą Tarpan podjęły Wielkopolskie Zakłady Napraw Samochodowych. Pojazd w niemal niezmienionej formie produkowany był 19 lat.[3] W latach 1973-74 powstało kolejne studium samochodu sportowego autorstwa Wattsona. Klinowa forma FSO 1300 Coupé została zrealizowana konstrukcyjnie przez Stanisława Łukaszewicza tym razem w klasycznej, blaszanej technologii nadwoziowej[4]. Samochód został zaprezentowany wśród innych pojazdów produkcji FSO jako Polski Fiat 1100p Coupé podczas wystawy Warszawa XXX z okazji trzydziestolecia wkroczenia do lewobrzeżnej części miasta wojsk sowieckich i polskich, określanego wtedy wyzwoleniem stolicy[5]. W 1975 roku Wattson pracował w delegacji we Włoszech, w turyńskim ośrodku dizajnerskim Centro Stile Fiat nad przygotowywanym tam przyszłym Polonezem. Był autorem elementów wnętrza samochodu, m.in. deski rozdzielczej[6]. Analiza stylistyki nadwozia sugeruje, że jego wpływ na ostateczną formę pojazdu mógł być większy[5]. W 1978 roku Wattson zaprojektował też mikrobus służący do komunikacji wewnętrznej w FSO i przemieszczania się po fabryce wizytujących gości zarządu. 8-osobowy pojazd skonstruował Czesław Piechur w oparciu o zespół napędowy montowanej na Żeraniu Zastavy 1100p, a także o elementy z Polskiego Fiata 125p[7].
W okresie swojej pracy w FSO Wattson nadzorował od strony stylistycznej modyfikacje form nadwozi i wnętrz produkowanych tam pojazdów. Był też autorem nowej stylizacji logotypu przedsiębiorstwa, do którego FSO wróciła na polskim rynku od początku 1977 roku[8].
-
-
-
-
Wnętrze Poloneza MR'78
Przypisy edytuj
- ↑ Zbigniew Wattson – nekrolog. [dostęp 2021-02-17]. (pol.).
- ↑ Zbigniew D. Skoczek. Kulisy polskiej motoryzacji. Ofiara "malucha". „Motor”, 20.11.2006. Warszawa. ISSN 0580-0447.
- ↑ Dobiesław Wieliński: Od Warty do Honkera. Poznań: Oficyna Wydawnicza Black Horse, 2017, s. 65-66. ISBN 978-83-946260-3-7.
- ↑ Andrzej Glajzer. Samochód sportowy FSO 1300 Coupé. „Automobilista”. 11/2011, s. 24-30. Warszawa: Automobilista Sp z o.o.. ISSN 1507-7357.
- ↑ a b Marek Ponikowski. Zapomniany prototyp z FSO – czyli kto zaprojektował Poloneza?. „Dziennik Bałtycki”, 20.12.2013. Gdańsk. ISSN 1898-3103.
- ↑ Wojciech Jurecki: Polonez ma 40 lat. Rozprawiamy się z mitem jego narodzin: jak było naprawdę?. autoblog.pl, 10.05.2018. [dostęp 2021-02-19]. (pol.).
- ↑ Zbigniew D. Skoczek. Kulisy polskiej motoryzacji. Z tego mógł być van. „Motor”. 2006 (8). Warszawa. ISSN 0580-0447.
- ↑ MADE IN POLAND – Polski Fiat 125p – HISTORIA. [dostęp 2021-02-19]. (pol.).
Bibliografia edytuj
- Mirosław Górski: Historia konstrukcji samochodów FSO 1951-2006. Wyd. 2. Warszawa: Oddział Warszawski SIMP, Klub Pracowników i Przyjaciół FSO, 2009. ISBN 978-83-920-9123-3.;
- Zbigniew Boniecki, Robert Gajewski: Opowieść o FSO. Historia tej warszawskiej fabryki. Warszawa: Oddział Warszawski SIMP, Klub Pracowników i Przyjaciół FSO, 2010. ISBN 978-83-920-9124-0.;
- Aleksander Rummel: Polskie konstrukcje i licencje motoryzacyjne 1922-1980. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1985. ISBN 83-206-0514-8..