Zbigniew Zalewski (wojskowy)
Zbigniew Juliusz Zalewski (ur. 14 kwietnia 1941 w Tarażu, woj. wołyńskie) – generał broni Wojska Polskiego w stanie spoczynku.
 Gen. Zalewski (2010) | |
 generał broni w st. spocz.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sztabu 16 Dywizji Pancernej, dowódca 8 Dywizji Zmechanizowanej, zastępca szefa sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego, dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego, szef Inspektoratu Logistyki – zastępca szefa Sztabu Generalnego WP, Dowódca Wojsk Lądowych |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Przed wstąpieniem do WP ukończył liceum ogólnokształcące. W latach 1959–1962 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Samochodowej w Pile. 1 września 1962 promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów wojsk technicznych. Następnie rozpoczął służbę w 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku na stanowisku dowódcy plutonu w 67 Batalionie Transportowym. Następnie został dowódcą kompanii w 20 Batalionie Zaopatrzenia (1965–1970).
W latach 1970–1973 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie na kursie ogólnowojskowym. Po studiach został wyznaczony na szefa sztabu – zastępcę dowódcy 28 Pułku Czołgów w Czarnem. W 1975 odbył roczny staż w Oddziale Operacyjnym Dowództwa Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. W 1976 roku został wyznaczony na dowódcę 9 Pułku Zmechanizowanego 12 Dywizji Zmechanizowanej w Stargardzie Szczecińskim. Pułk, którym dowodził, był w dwukrotnie (1977, 1978) wyróżniany jako „Przodująca jednostka WP”[1].
W 1978 roku został szefem sztabu – zastępcą dowódcy 16 Dywizji Pancernej w Elblągu, a od marca 1980 do lipca 1982 dowodził 8 Dywizją Zmechanizowaną w Koszalinie. W 1981 dowodzona przez niego dywizja otrzymała tytuł „Przodującego Związku Taktycznego WP”.
Po ukończeniu Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w 1984 r. został skierowany do Sztabu Generalnego WP na stanowisko zastępcy szefa Zarządu I Operacyjnego. W lipcu 1986 został pierwszym zastępcą szefa sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego.
W 1986 r. na mocy uchwały Rady Państwa został awansowany do stopnia generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1986 przewodniczący Rady Państwa gen. armii Wojciech Jaruzelski. Od stycznia 1988 roku został skierowany do służby w Pomorskim Okręgu Wojskowym na stanowisku szefa sztabu – zastępcy dowódcy okręgu, a od 4 września 1989 roku przez trzy lata dowodził tymże okręgiem (do września 1992). Zrealizował wiele zadań związanych z dostosowaniem okręgu do funkcjonowania w nowych warunkach ustrojowych po 1989.
7 maja 1990 awansowany na stopień generała dywizji. Nominację wręczył mu w Belwederze prezydent RP gen. armii Wojciech Jaruzelski.
Od września 1992 był szefem Inspektoratu Logistyki – zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP tworząc nowy pion Sił Zbrojnych – logistykę, powstałą na bazie dotychczasowych pionów kwatermistrzostwa i techniki. Było to przybliżenie WP do rozwiązań funkcjonujących w ramiach NATO[2].
3 maja 1996 r. na mocy postanowienia prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego otrzymał awans do stopnia generała broni, a w listopadzie tego roku został wyznaczony na dowódcę Wojsk Lądowych, którym był do 30 września 2000 roku. Przeprowadził zasadnicze reformy tego rodzaju sił zbrojnych umożliwiające ich wprowadzenie w struktury NATO w 1999 roku. Wniósł duży wkład w przygotowanie wojsk lądowych do udziału w misjach pokojowych i operacjach poza granicami kraju. Miał duży udział w sformowaniu Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodni oraz batalionu polsko-litewskiego i batalionu polsko-ukraińskiego[3].
Zawodową służbę wojskową zakończył 11 kwietnia 2001 roku przechodząc w stan spoczynku. W latach 2001–2005 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, gdzie reprezentował Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Od września 2004 był wiceprezesem Klubu Generałów Wojska Polskiego.
Awanse[4] edytuj
- podporucznik – 1962
- porucznik – 1965
- kapitan – 1969
- major – 1974
- podpułkownik – 1977
- pułkownik – 1980
- generał brygady – 1986
- generał dywizji – 1990
- generał broni – 1996
Życie prywatne edytuj
Syn Ryszarda i Heleny z Zakrzewskich. Mieszka w Warszawie. Żonaty z Haliną, jeden syn[5].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 28 września 2000[6]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 1988
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1981
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – 1983
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” – 1982
- Krzyż Honorowy Bundeswehry – 2000
- Commander Legii Zasługi – 1998
- Wpis do Honorowej Księgi MON – 2000
Przypisy edytuj
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010 ISBN 978-83-7611-800-0, tom IV, s. 283.
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010 ISBN 978-83-7611-800-0, tom IV, s. 284.
- ↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S–Ż, Toruń 2010, s. 285.
- ↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S–Ż, Toruń 2010, s. 283–285.
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV:S-Z, Toruń 2010, s. 283–285.
- ↑ Centrum Szkolenia Czołgowo-Samochodowego: Historia [online], bluenet.w.interiowo.pl [dostęp 2017-11-28].
Bibliografia edytuj
- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski i Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989-2002, Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002, ISBN 83-87689-46-7.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010 ISBN 978-83-7611-800-0, tom IV, s. 283–285