Zburaż[1] (biał. Збураж, Zburaż; ros. Збураж, Zburaż) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie małoryckim, w sielsowiecie Ołtusz.

Zburaż
Збураж
Збураж
Ilustracja
Cerkiew Opieki Matki Bożej
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

małorycki

Sielsowiet

Ołtusz

Populacja
• liczba ludności


404
(2019)

Kod pocztowy

225925

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Zburaż”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Zburaż”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Zburaż”
Ziemia51°46′10″N 23°58′30″E/51,769444 23,975000

Siedziba parafii prawosławnej; znajduje się tu cerkiew pw. Opieki Matki Bożej[2].

Historia edytuj

Wieś ekonomii brzeskiej w drugiej połowie XVII wieku[3].

W XIX i w początkach XX w. wieś i majątek ziemski położone w Rosji, w guberni grodzieńskiej, w powiecie brzeskim.

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś i folwark leżące w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie brzeskim, w gminie Małoryta[4][5]. W 1924 wieś i folwark liczyły 788 mieszkańców, wśród których 778 zadeklarowało narodowość białoruską, 7 polską i 3 inną[a]. 785 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 3 rzymskokatolickiego[4]. W 1932 erygowano tu parafię obrządku bizantyjsko-słowiańskiego, która po 1939 zanikła[5].

30 października 1933 w Zburażu, podczas ratowania z pożaru trójki dzieci, zginął mjr Jerzy Feliks Szamota, oficer 17. Pułku Ułanów i syn gen. Józefa Szamoty[6].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi edytuj

  1. inną niż polska, białoruska, rusińska, tutejsza (poleska), niemiecka i żydowska

Przypisy edytuj

  1. Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
  2. Православный приход храма Покрова Пресвятой Богородицы в д. Збураж.. pravbrest.by. [dostęp 2022-01-11]. (ros.).
  3. Stanisław Zawadzki, Gospodarowanie ekonomiami królewskimi w Wielkim Księstwie Litewskim w świetle kontraktów dzierżawnych z II poł. XVII w., Warszawa 2021, s. 167.
  4. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VIII - Województwo Poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924. ISBN 978-83-254-2578-4.
  5. a b Baza Miejscowości Kresowych. [dostęp 2022-01-11]. (pol.).
  6. KOSYN - dawna cerkiew - Geocaching Opencaching Polska [online], opencaching.pl [dostęp 2021-06-16].

Bibliografia edytuj