Zdobycie Jerozolimy przez Babilończyków (587 p.n.e.)

Zdobycie Jerozolimy przez Babilończyków
	wojna babilońsko-judzka
	; Uprowadzenie jeńców do Babilonu
Czas	587 p.n.e.
Miejsce	Jerozolima
Terytorium	Izrael
Przyczyna	ekspansja państwa nowobabilońskiego
Wynik	zdobycie miasta przez Babilończyków,; niewola babilońska
Strony konfliktu
Królestwo Judy	Babilonia
Dowódcy
Sedecjasz	Nabuchodonozor II
Siły
nieznane	nieznane
Straty
nieznane	nieznane
	Położenie na mapie Izraela miejsce bitwy
	31°46′59,8800″N 35°13′00,1200″E/31,783300 35,216700

Zdobycie Jerozolimy – zajęcie i zburzenie Jerozolimy w 587 roku p.n.e. przez wojska państwa nowobabilońskiego pod wodzą Nabuchodonozora II. W wyniku najazdu Nabuchodonozora II terytorium Judy wcielono do Babilonii^[1].

Okoliczności edytuj

W VII wieku p.n.e. w Judzie panowała dynastia Dawida, centralne sanktuarium zaś znajdowało się w Jerozolimie. Niebezpieczeństwo zewnętrzne groziło Judejczykom jedynie ze strony Egiptu oraz plemion zajordańskich. W latach 628–622 p.n.e. doszło do reform króla Jozjasza, w wyniku których jedynym miejscem kultu religijnego stała się Świątynia w Jerozolimie. Pozbyto się kultów pogańskich, wygnano obcych kapłanów i wróżbitów oraz w całej rozciągłości przywrócono ścisłe respektowanie prawa religijnego. Odnowienie religijne osłabło gdy w roku 609 p.n.e. w bitwie pod Meggido faraon Necho II pokonał i zabił Jozjasza^[2].

Ostatecznie kres Królestwa Judy położyły najazdy króla babilońskiego Nabuchodonozora II. W roku 597 p.n.e. król babiloński po raz pierwszy szturmem zdobył Jerozolimę deportując kilka tysięcy mieszkańców, a król Judy, Sedecjasz, osadzony na tronie przez Nabuchodonozora w miejsce Jojakima, złożył przysięgę na wierność królom Babilonu. Zwycięstwa Egiptu, którzy zdążyli zająć Gazę oraz skierowali się w stronę Tyru i Sydonu skłoniły Sedecjasza do buntu w roku 593 p.n.e.

W roku 587 p.n.e. król babiloński ponownie zdobył Jerozolimę oraz złupił, a następnie spalił Świątynię^[3]. Cała ludność Judy została deportowana do Babilonii^[4]. Okres ten nazywany jest okresem tzw. niewoli babilońskiej, który zakończył etap historii Izraela zwany okresem Pierwszej Świątyni.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 46, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.
↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 24, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.
↑ Jeremiasz 52,13 w przekładach Biblii.
↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 35, 36, 44, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.

Bibliografia edytuj

Starożytne cywilizacje: Egipt I, Wyd. Polskie Media Amer.COM SA, Warszawa 2001. s.5

[1] Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 46, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.

[2] Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 24, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.

[3] Jeremiasz 52,13 w przekładach Biblii.

[4] Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 35, 36, 44, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.

[1]

[2]

[3]

[4]