Zespół wzgórzowy

Zespół wzgórzowy (zespół talamiczny, zespół Déjerine'a-Roussy'ego, ang. thalamic syndrome) – zespół neurologiczny związany z procesem chorobowym uszkadzającym strukturę wzgórza. Najczęściej przyczyną uszkodzenia wzgórza są procesy naczyniowe udary niedokrwienne lub krwotoczne w dorzeczu arteria thalamostriata lub arteria thalamogaeniculata.

Na obraz kliniczny zespołu składają się:

  • upośledzenie lub zniesienie czucia po przeciwległej stronie ciała związane z uszkodzeniem dróg czuciowych; najbardziej upośledzone jest czucie głębokie, mniej czucie dotyku i temperatury, najsłabiej czucie bólu,
  • bardzo silne, samoistne, napadowe, palące, nieustępujące po środkach przeciwbólowych bóle obejmujące połowę ciała, tzw. bóle wzgórzowe, którym towarzyszy hiperpatia,
  • przemijający niedowład połowiczy,
  • ośrodkowy niedowład nerwu twarzowego,
  • ruchy mimowolne o charakterze pląsawiczo–pseudoatetotycznym towarzyszące ruchom celowym, związane z zaburzeniem czucia głębokiego,
  • ustawienie ręki typu "ręki położnika" zgięcie palców w stawach śródręczno-paliczkowych i nadmierne wyprostowanie w stawach międzypaliczkowych (tzw. ręka wzgórzowa),
  • rzadko niedowidzenie połowicze.

Bóle wzgórzowe opisał Ludwig Edinger w 1891. Zespół dokładnie opisali w 1906 roku Joseph Jules Dejerine i Gustave Roussy[1][2].

Przypisy edytuj

  1. J. J. Dejerine, G. Roussy. Le syndrome thalamique. Revue neurologique 14, ss. 521-532 (1906)
  2. G. Roussy: La couche optique et le syndrome thalamique. Paris, 1907.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj