Zygmunt Antoniewicz

Zygmunt Antoniewicz (ur. 17 września 1874 w Kowalewie Pomorskim[1], zm. 9 maja 1919 w drodze ze Lwowa do Poznania) – polski żołnierz i malarz ormiańskiego pochodzenia, uczestnik I wojny światowej, powstania wielkopolskiego i wojny polsko-bolszewickiej. Podpułkownik Wojska Polskiego[2]. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Zygmunt Antoniewicz
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

17 września 1874
Kowalewo Pomorskie, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

9 maja 1919
w drodze ze Lwowa do Poznania, II Rzeczpospolita

Przebieg służby
Lata służby

ok. 1914–1919

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Powstanie wielkopolskie
Wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Życiorys edytuj

Urodził się 17 września 1874 w Kowalewie Pomorskim w rodzinie polskiego Ormianina, podpułkownika Michała Wacława Antoniewicza i austriackiej Ormianki Augusty von Wolf (Kajlkeri/ԳԱՅԼՔԵՐԻ). Po ukończeniu Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, studiował sztuki piękne. Pracował jako malarz[3].

Po wcieleniu do armii pruskiej odbył służbę wojskową i walczył na wielu frontach I wojny światowej, po czym został oficerem powstania wielkopolskiego. Po zwycięstwie powstania, za radą przyjaciela rodziny i głównodowodzącego powstania, generała Józefa Dowbor-Muśnickiego, przeszedł do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i jako oficer w dniu 6 maja 1919 roku pod Lwowem został ciężko ranny.

Zmarł 9 maja 1919 w drodze do Poznania w wieku 44 lat. Rozkazem marszałka Józefa Piłsudskiego uznano go za Poległego na Polu Chwały i pośmiertnie odznaczono Orderem Virtuti Militari. Został pochowany na cmentarzu Bohaterów na stokach Cytadeli Poznańskiej – na jego własne życzenie – wśród towarzyszy broni na parceli powstańców wielkopolskich.

Życie prywatne edytuj

26 maja 1904 w Toruniu ożenił się z Józefą Kurzyńską[3] (1877–1956)[1]. Mieli sześcioro dzieci: Janinę (ur. 1905), Halinę Leokadię (1906[3]–1991), Zdzisława (1908–1984; dziennikarza, trenera i sędziego sportowego), Janusza (1912–1991), Urszulę (1915–2000) i Tadeusza (ur. 1915).

Przypisy edytuj

  1. a b Rodzina Antoniewiczów – spis ludności – Akta Miasta Poznania [dostęp z dnia: 2016-04-12]
  2. Projekty PiS w rocznicę stanu wojennego (Niezależna – 13/12/2011) – Roland von Bagratuni [dostęp z dnia: 2016-04-12]
  3. a b c Antoniewiczowie. [w:] Teki Dworzaczka [on-line]. Biblioteka Kórnicka PAN. [dostęp 2014-10-05].