Wikipedia

Zygmunt Skoczek

Zygmunt Antoni Skoczek ps. „Placyd”, „Kijaszek”, „Eski” (ur. 10 lutego 1908 w Warszawie, zm. 21 kwietnia 1987 tamże) – kapitan służby sądowej Wojska Polskiego II RP, podpułkownik Służby Sprawiedliwości ludowego Wojska Polskiego, adwokat.

Zygmunt Skoczek
Placyd, Kijaszek, Eski
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1908
Warszawa

Data i miejsce śmierci

21 kwietnia 1987
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie,
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Najwyższy Sąd Wojskowy

Późniejsza praca

adwokat

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys edytuj

Urodził się 10 lutego 1908 w Warszawie[1][2]. Był synem urzędnika wojskowego[2].

W 1930 został absolwentem studiów prawniczych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Został przyjęty do Wojska Polskiego. Jako podporucznik rezerwy ze starszeństwem z dniem 20 października 1931 został powołany do służby czynnej w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie na przełomie 1931/1932[1]. W połowie lat 30. w stopniu porucznika był asystentem w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej w Warszawie[2]. Od 1936 do 1938 był sędzią śledczym w WSO nr VI we Lwowie, od 1937 w stopniu kapitana[2]. W 1938 jako kapitan audytor został mianowany sędzią Wojskowego Sądu Rejonowego w Jarosławiu[2].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę uniknął aresztowania ze strony sowietów, po czym przebywał w Warszawie, a od 1941 do 1944 w Kosinie[2]. Od 1941 był członkiem Polskiej Organizacji Powstańczej, w strukturach której dowodził plutonem łączności. Podczas konspiracji wojennej używał pseudonimów „Placyd”, „Kijaszek”, „Eski”. Wiosną 1944 opuścił Warszawę, zaś latem tego roku, po przekroczeniu frontu wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i został oficerem Służby Sprawiedliwości[2][3]. W 1946 był w stopniu podpułkownika. Sprawował stanowiska szefa Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie, sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego, od 1946 do 1950 zastępcy szefa Departamentu Służby Sprawiedliwości Ministerstwa Obrony Narodowej[2]. Figuruje jako członek składów orzeczniczych wydających wyroki określone później jako zbrodnie sądowe[2]. Był adwokatem wojskowym i pełnił funkcję obrońcy w procesach prowadzonych przed sądami wojskowymi[4].

Jako były oficer LWP przeszedł do pracy adwokackiej[5]. W 1950 został wpisany na listę adwokatów Izby Adwokackiej w Warszawie[2]. Od sierpnia 1952 pracował w Zespole Adwokackim nr 1 w Warszawie, później w Zespole Adwokackim nr 6[2]. W 1959 zasiadł we władzach Naczelnej Rady Adwokackiej[2][6]. W tym gremium był rzecznikiem dyscyplinarnym[2]. Od 1964 do 1970 był dziekanem Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie[2][7]. Od 1970 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Izby Adwokackiej w Warszawie[2]. Publikował w czasopiśmie branżowym „Palestra”[8][9][10][11]. Od połowy 1975 do śmierci w 1987 był redaktorem naczelnym „Palestry”, będąc najdłużej sprawującym to stanowisko w okresie PRL[12][13]

Zmarł 21 kwietnia 1987[14]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C4-5-7)[15].

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 276.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Adam Redzik. Poczet redaktorów naczelnych „Palestry”. „Palestra”. 9, s. 377-378, 2014. 
  3. ↑ Jerzy Poksiński. Sędziowie wojskowi w latach 1944-1956 : próba zarysowania problemu. „Niepodległość i Pamięć”. 4/1 (7), s. 44, 1997. 
  4. ↑ O karach śmierci w latach 1944–1956 z Krzysztofem Szwagrzykiem i Janem Żarynem rozmawia Barbara Polak. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. 11 (22), s. 14, 2002. ISSN 1641-9561. 
  5. ↑ Iustitias Vestras Iudicabo. adnovum.neon24.pl, 2012-01-17. [dostęp 2016-12-02].
  6. ↑ Zjazd adwokatury. „Palestra”. 11 (23), s. 121, 1961. 
  7. ↑ Zygmunt Skoczek. „Prawo i Życie” a sprawy adwokatury. „Palestra”. 9/5 (89), s. 6, 1965. 
  8. ↑ Henryk Ejchart, Zygmunt Kropiwnicki, Stanisław Janczewski, Zygmunt Skoczek, Mieczysław Maślanka, Garlicki, Zawadzki. Sprawozdanie z otwartego zebrania Podstawowej Organizacji Partyjnej przy Warszawskiej Radzie Adwokackiej. „Palestra”. 5/11 (47), s. 4-30, 1961. 
  9. ↑ Zygmunt Skoczek. Sytuacja w adwokaturze według oceny rzecznika dyscyplinarnego. „Palestra”. 6/9 (57), s. 3-9, 1962. 
  10. ↑ Zygmunt Skoczek. „Prawo i Życie” a sprawy adwokatury. „Palestra”. 9/5 (89), s. 6-12, 1965. 
  11. ↑ Zygmunt Skoczek. Spór o tajemnicę adwokacką. „Palestra”. 13/2 (134), s. 28-35, 1969. 
  12. ↑ Adam Redzik: Dane ankiety. pbn.nauka.gov.pl. [dostęp 2016-12-02].
  13. ↑ Adam Redzik, Czesław Jaworski. Od „czasopisma poświęconego obronie prawa” do „Pisma Adwokatury Polskiej”. „Palestra”. 3-4 (675-676), s. 10, 2014. 
  14. ↑ Zygmunt Skoczek. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2016-12-02].
  15. ↑ Lista pochowanych. Zygmunt Skoczek. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  16. ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 332
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Skoczek&oldid=71506322”