Zygmunt Szczepański
Zygmunt Szczepański (ur. 7 kwietnia 1909 w Łęczycy[1], zm. 26 lutego 1991[2]) – polski dyrygent, kierownik artystyczny i dyrektor Państwowego Teatru Muzycznego Opery i Operetki w Bydgoszczy w latach 1962-1964.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Otrzymał wykształcenie muzyczne. Był uczniem W. Bierdiajewa. Pracował jako dyrygent w Państwowej Filharmonii i Operze we Wrocławiu oraz w Operze Śląskiej w Bytomiu. W 1955 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[3]. W latach 1957-1960 był kierownikiem artystycznym, dyrygentem i reżyserem Państwowej Opery Objazdowej w Warszawie. Przed objęciem placówki w Bydgoszczy od 1960 wykładał w Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, prowadząc klasę zespołów operowych w tej uczelni. Znany był także jako publicysta muzyczny.
W 1962 objął stanowisko dyrektora Państwowego Teatru Muzycznego Opery i Operetki w Bydgoszczy. Dwuletni okres jego pracy jako dyrektora był twórczym etapem w rozwoju opery bydgoskiej. Będąc doświadczonym dyrygentem, podniósł poziom artystyczny zespołów artystycznych. Za jego kadencji nastąpiła znaczna stabilizacja organizacyjna. Z jego inicjatywy powołano własną etatową operową orkiestrę (1963) oraz zmieniono nazwę instytucji na „Opera i Operetka”. Realizowano przejrzystą koncepcję repertuarową. Większością premier były opery, m.in. Eugeniusz Oniegin P. Czajkowskiego, Carmen G. Bizeta, Uprowadzenie z seraju W.A. Mozarta. Wystawiono też balet Król wichrów Feliksa Nowowiejskiego - po raz pierwszy po wojnie właśnie w Bydgoszczy. Będąc sam inscenizatorem-reżyserem, jako swoją pierwszą premierę przedstawił sceniczną realizację kantaty Widma S. Moniuszki do tekstu Dziadów A. Mickiewicza (6 listopada 1962).
Oceniając, jako dyrektor, dobrą w owym czasie kondycję baletu bydgoskiego – zespół liczył 50 osób, a wśród nich znajdowali się tacy tancerze, jak: Ludmiła Rackiewicz, Nina Modzelewska. Nina Górzyńska, Zuzanna Kalczyńska, Zygfryd Timm, Kazimierz Przybylski, Zbigniew Skrzeczko – zamierzał stworzyć w Bydgoszczy Ośrodek Polskich Baletów, tj. scenę, na której odbywałyby się polskie prawykonania muzyki baletowej. Zamysły te nie doczekały się realizacji, najprawdopodobniej z powodu zbyt krótkiego pobytu w Bydgoszczy dyrektora Szczepańskiego. Jego plany obejmowały też m.in. stworzenie letniej sceny operowej w Ciechocinku, organizowanie cotygodniowych poranków operowych dla młodzieży, objęcie stałymi gościnnymi występami kilku ośrodków województwa, takich jak: Toruń, Włocławek, Inowrocław. Zamierzeń tych nie udało się zrealizować z powodu szczupłości środków finansowych. W 1964 zrezygnował ze stanowiska dyrektora, a rok później także z kierownictwa artystycznego Opery i Operetki bydgoskiej. Dalszą pracę zawodową kontynuował w Szczecinie.
W 1999 opublikował wspomnienia z czasu II wojny światowej Nuty Podziemia.[4]
Przypisy edytuj
- ↑ Szczepański Zygmunt, [w:] Leon Tadeusz Błaszczyk, Dyrygenci polscy i obcy w Polsce działający w XIX i XX w., Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1964, s. 294.
- ↑ http://www.sejm-wielki.pl/b/psb.33353.1 Zygmunt Szczepański. Sejm Wielki
- ↑ 19 lipca 1955 „za zasługi w pracy zawodowej” M.P. z 1955 r. nr 96, poz. 1296, pkt 12.
- ↑ Zygmunt Szczepański, Nuty Podziemia, Oficyna Wydawnicza "Stopka", 1999, 315 stron, ISBN 83-85734-27-9.
Bibliografia edytuj
- Prus Zdzisław, Weber Alicja: Bydgoski leksykon operowy. Kujawsko-Pomorskie Towarzystwo Kulturalne, Bydgoszcz 2002. ISBN 83-85327-62-2 str. 365-366