Ć

C z kreską (majuskuła: Ć; minuskuła: ć) – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery c posiadająca akcent ostry; piąta litera alfabetu polskiego.

C z kreską

Majuskuła i minuskuła litery
Informacje podstawowe
Majuskuła	Ć
Minuskuła	ć
Podstawowy alfabet	łaciński
Pochodzenie
Oparty na grafemie	c
Znak diakrytyczny	akcent ostry
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Historia

Graf pojawił się po raz pierwszy w alfabecie polskim. W języku serbsko-chorwackim ć pojawiło się jako zapożyczenie z alfabetu polskiego w XIX wieku.

Zastosowanie

Litera występuje w języku polskim, dolnołużyckim, górnołużyckim, saanicz, etnolekcie wilamowskim oraz przy zapisie łacinką serbsko-chorwackiego i białoruskiego.

Ć

Wymowa litery ć w języku polskim

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Język polski

W języku polskim najczęściej oznacza spółgłoskę zwarto-szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną (IPA: [t͡ɕ]), np. w słowie „pięć” (IPA: [pʲjeɲt͡ɕ]) oraz „cień” (IPA: [t͡ɕeɲ]).

Język białoruski

W łacince białoruskiej oznacza dźwięk [ʦʲ]. Litera odpowiada digrafu cyrylicznemu Ць.

Etnolekt wilamowski

Odręczny zapis litery „ć”

W etnolekcie wilamowskim oznacza dźwięk [t͡ʃ].

Język serbsko-chorwacki

W języku serbsko-chorwackim ć występuje w zapisie łacińskim oraz jest wymawiane jest jako /ʨ/, np. w słowie „kuća” (IPA: [kuʨa]) oznaczającym dom.

Zobacz też

• Znaki diakrytyczne
• Č