Wikipedia

1 Dywizjon Techniczny Obrony Powietrznej

1 dywizjon techniczny Obrony Powietrznej (1 dt OP) – pododdział Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Sił Powietrznych stacjonujący w Książenicach, podlegał dowódcy 3 Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej. Dywizjon został rozformowany w 2001 roku.

1 dywizjon techniczny Obrony Powietrznej
Ilustracja
Odznaka pamiątkowa
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1960

Rozformowanie

2001

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Jan Zdziech

Ostatni

mjr Jacek Bednarek

Organizacja
Numer

1450

Dyslokacja

Książenice

Rodzaj sił zbrojnych

Siły Powietrzne

Rodzaj wojsk

Wojska obrony przeciwlotniczej

Podległość

3 Warszawska Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej

Dywizjony techniczne przeznaczone były do przechowywania zapasu rakiet dla dywizjonów ogniowych i końcowego przygotowania rakiet w położenie bojowe w ramach potoku technologicznego (elaboracji rakiet). Zadaniem głównym 1. dywizjonu technicznego było zaopatrywanie dywizjonów ogniowych w rakiety[1].

Historia edytuj

Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego nr 0016/Org. z 11 grudnia 1959 i Rozkazem Dowódcy I Korpusu Nr 0037/Org. z 8 marca 1960 roku na bazie 87 i 94 pułków artylerii OPL oraz 60 baterii dowodzenia rozpoczęło się formowanie pierwszych w Polsce dywizjonów ogniowych i dywizjonu technicznego, wyposażonych w przeciwlotnicze zestawy rakietowe S-75 Dźwina. Organizacją tego przedsięwzięcia zgodnie z rozkazem miał się zająć Dowódca 9. Dywizji Artylerii OPL.

W dniach 4–12 października 1960 2. dywizjon ogniowy i 1 dywizjon techniczny, jako pierwsze jednostki w historii Wojsk Rakietowych WOPL OK odbywają strzelania bojowe na poligonie w Aszułuku w ZSRR. Kolejny sprawdzian pracy bojowej 1 dt przechodzi na poligonie w Aszułuku podczas strzelań bojowych 3., 4. i 5. dywizjonów ogniowych w 1961 roku. Kolejne strzelania odbyły się w latach 1967, 1972, 1973, 1977, 1979, 1981 i 1986.

W 1961 roku dywizjon przegrupował się z hangaru nr 2 na lotnisku w Starych Babicach do miejsca stałej dyslokacji m. Książenice[1].

W sierpniu 1982 roku w strefie technicznej dywizjonu doszło do wypadku z silnikami rakietowymi[2].

Dowódcy edytuj

  • ppłk Jan Zdziech – 1960-1962;
  • ppłk Tadeusz Chajneta – 1962-1977;
  • mjr Wiesław Nowacki – 1977-1981;
  • ppłk Sylwester Wilamowski – 1981-1988;
  • ppłk Bogdan Kitliński – 1988-1995;
  • mjr Wacław Michalak – 1995-1998;
  • kpt. Ireneusz Sokołowski – 1998-2000;
  • mjr Jacek Bednarek – 2000-2001.

Podległość edytuj

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Historia 1. dywizjonu technicznego Obrony Powietrznej. [dostęp 2021-11-03]. (pol.).
  2. ↑ Wspomnienia płk. rez. Antoniego Karwowskiego. [dostęp 2021-11-03]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=1_Dywizjon_Techniczny_Obrony_Powietrznej&oldid=65105544”