Adina (opera)
Adina (wł.: Adina ossia Il califo di Bagdad) – opera buffa Gioacchina Rossiniego – farsa w jednym akcie, do której libretto napisał Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini, jej premiera miała miejsce w Lizbonie 22 czerwca 1826 roku.
| |||
| Rodzaj | |||
|---|---|---|---|
| Muzyka | |||
| Libretto |
Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini | ||
| Liczba aktów |
1 | ||
| Język oryginału | |||
| Data powstania | |||
| Prapremiera |
22 czerwca 1826 | ||
| |||
Historia edytuj
Po napisaniu Mojżesza w Egipcie Rossini udał się w podróż po Włoszech, na swoisty urlop, w trakcie którego wiosną 1818 roku uczestniczył w otwarciu teatru w rodzinnym Pesaro, a następnie przybył się do Bolonii. W trakcie pobytu w Bolonii napisał na zamówienie Diega Ignacia de Pina Manique prefekta policji w Lizbonie i inspektora portugalskich teatrów za honorarium w wysokości 2000 lirów jednoaktówkę Adina ossia Il califo di Bagdad. Tekstu dostarczył boloński przyjaciel kompozytora, hrabia Gherardo Bevilacqua-Aldobrandini, który przerobił libretto Felice Romaniego Il califo e la schiava. Rossini nie przywiązywał dużej wagi do zamówienia, nie napisał nawet uwertury do utworu, a na pretensje Piny Manique odpowiedział, że umowa nie zobowiązywała go do tego[1]. Opera została wystawiona 8 lat później w Lizbonie, wraz z II aktem Semiramidy i baletem i po jednym przestawieniu zeszła ze sceny. W 1963[2] roku pojawiła się ponownie jednorazowo w Sienie[3] a w 1999, 2003 i 2018 roku na Rossini Opera Festivalu w Pesaro[4]..
Osoby i pierwsza obsada edytuj
| Rola[5] | Głos | Premiera 22 czerwca 1826 (Pierwsza obsada) |
|---|---|---|
| Adina | sopran | Luigia Valesi |
| Selimo | tenor | Luigi Ravaglia |
| Ali | tenor | Gaspare Martinelli |
| Mustafa | bas | Filippo Spada |
| Kalif | baryton | Orazio Cartagenova |
Treść edytuj
Selimo przybywa do Bagdadu w poszukiwaniu ukochanej Adiny, więzionej przez Kalifa. Ten chce ją poślubić, gdyż przypomina mu niegdyś kochaną kobietę. Przy próbie uprowadzenia Adiny z haremu Selimo zostaje schwytany. Kochankowie zostają skazani na śmierć. W ostatniej chwili Kalif odkrywa jednak, że Adina jest jego córką i zmarłej ukochanej faworyty[3].
O operze edytuj
Adina jest typem sentymentalnej komedii muzycznej o tematyce orientalnej w rodzaju Mozartowskiego Uprowadzenia z seraju. Biografowie Rossiniego zbywają ją kilku nieprzychylnymi zdaniami lub w ogóle przemilczają[1]. Utwór składa się w większości z autocytatów Rossiniego z wcześniejszej twórczości. Do oryginalnych stronic partytury należą: cavatina Adiny Fragolette fortunate, jej duet z Kalifem, chór Apri i begl’occhi al dì oraz dłuższa sekwencja, która od arii Adiny przechodzi w duet, a kończy się kwartetem[3].
Nagranie edytuj
- Adani, Spina, Tadeo, Andreolli, Pedani, pod dyr. Rigacciego (Voce 1963)[3].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 2. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, 2008. ISBN 978-83-224-0900-8.
- Wiarosław Sandelewski: Rossini. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1980. ISBN 83-224-0133-7.