Andreas Faulhaber
Andreas Faulhaber (ur. 21 maja 1713 w Kłodzku, zm. 30 grudnia 1757 tamże) – duchowny katolicki, jezuita.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
29 września 1750 |
Życiorys edytuj
Młodość i edukacja edytuj
Pochodził z kłodzkiej rodziny mieszczańskiej. Jego starszy brat Augustyn pobierał nauki teologiczne na Uniwersytecie Karola w Pradze, a następnie został księdzem w Kłodzku. Andreas zaś przeznaczony był z woli ojca do przejęcia warsztatu wieżowych zegarów mechanicznych, który mieścił się przy ul. Czeskiej. Ukończył gimnazjum i przez 14 lat pracował jako nauczyciel domowy, zbierając fundusze na dalszą edukację i tak 29 września 1750 otrzymał święcenia kapłańskie.
Praca duszpasterska edytuj
Pracował następnie przez 7 lat w różnych parafiach na terenie hrabstwa kłodzkiego m.in. w Lądku Zdroju, Dusznikach Zdroju i Kłodzku, gdzie był nauczycielem w miejscowym gimnazjum jezuickim.
W tym czasie spora cześć ludności ziemi kłodzkiej była pochodzenia słowiańskiego ksiądz Faulhaber nauczył się języka czeskiego i polskiego, aby móc się z nimi porozumieć. W międzyczasie zajmował się malarstwem i rzeźbiarstwem. Napisał też książeczkę poświęconą Arnosztowi z Pardubic.
Na okres jego działalności duszpasterskiej przypadła III wojna śląska. Z wojska pruskiego uciekało wielu żołnierzy, a księżom katolickim zakazano udzielania im spowiedzi, co było formą represji wymierzonej przeciwko Kościołowi katolickiemu.
Andreas Faulhaber został aresztowany 5 września 1757 na podstawie zeznań dwóch dezerterów: Josepha Nentwiga i Johanna Georga Veitha, którzy zeznali zaraz po schwytaniu, że do dezercji namówił ich na spowiedzi ks. Faulhaber. Rozkaz schwytania kapłana wydali ówczesny komendant twierdzy kłodzkiej de la Motte-Foque i jego zastępca major d’O.
Po dwóch miesiącach procesu, 28 października, mimo iż nie przyznał się do winy, został skazany na śmierć przez króla pruskiego Fryderyka II Wielkiego. W trakcie procesu odmówiono mu prawa do obrońcy[1].
30 grudnia 1757 został powieszony bez sakramentów i z zakazem pogrzebania zwłok. Jego zwłoki wisiały ponad dwa lata, do czasu przybycia oddziałów austriackich. Jak wtedy stwierdzono, nie uległy one cudownie rozkładowi.
Pogrzeb edytuj
Uroczysty pogrzeb odbył się 28 lipca 1760 w kościele pw. Wniebowzięcia NMP. Na nagrobku napisano:
Wielce czcigodny kapłan Andreas Faulhaber. Przez siedem lat pilny duszpasterz, syn i kapłan miasta Kłodzka. Więziony był haniebnie w tutejszej twierdzy, lecz chwalebnie przed nieprzyjacielem dochował wierności tajemnicy spowiedzi, przez co utracił życie na szubienicy 30 grudnia 1757 roku w wieku 44 lat. Odtąd znieważone wszystkie członki jego ciała nietknięte wisiały na powrozie przez dwa lata i siedem miesięcy. A powierzone ziemi przez armię austriacką, pochowane zostały w tym miejscu z należytą pobożnością 28 lipca 1760. Ufamy, że męka jego będzie wynagrodzona[2].
Próby beatyfikacji edytuj
Od XVIII w. kilkakrotnie podejmowano próby beatyfikacji księdza Faulhabera, jednak były one przerywane m.in. w 1939 wybuchem II wojny światowej.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- J. Kōgler, Die Chroniken der Grafschaft Glatz, część 2, Die Pfarrei- und Stadtchroniken von Glatz, Habelschwerdt, Reinerz mit den zugehörigen Dörfern, nowe wyd.: D. Pohl, Modautal 1993.
- Kłodzko. Dzieje miasta, pod red. R. Gładkiewicza, wyd. MZK, Kłodzko 1998.
- A. Herzig, M. Ruchniewicz, Dzieje Ziemi Kłodzkiej, wyd. Dobu/Oficyna Wydawnicza Atut, Hamburg-Wrocław 2006.