Wikipedia

Andreas Wellinger

niemiecki skoczek narciarski

Andreas Wellinger (ur. 28 sierpnia 1995 w Traunstein[2]) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu SC Ruhpolding, członek kadry narodowej. Dwukrotny mistrz olimpijski: indywidualny na normalnej skoczni z 2018 i drużynowy z 2014, a także srebrny medalista indywidualnie na skoczni dużej i w drużynie z 2018. Mistrz świata w drużynie mieszanej z 2017 i 2023, indywidualny srebrny medalista ze skoczni normalnej i dużej z 2017 oraz normalnej z 2023. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich z 2024, drużynowy srebrny medalista z 2016 i 2022 oraz brązowy z 2024. Trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2023/2024. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2013 i drugi zawodnik z 2016. Drużynowy złoty medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2012. Indywidualny wicemistrz świata juniorów z 2015, drużynowy srebrny medalista z 2015 oraz brązowy z 2013. Medalista mistrzostw kraju.

Andreas Wellinger
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1995
Traunstein

Klub

SC Ruhpolding

Wzrost

182[1] lub 184 cm[2]

Debiut w PŚ

24 listopada 2012 w Lillehammer (5. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

24 listopada 2012 w Lillehammer (5. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

9 grudnia 2012 w Krasnej Polanie (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

16 stycznia 2014 w Wiśle

Rekord życiowy

245,0 m na Vikersundbakken w Vikersund (18 marca 2017)[3]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
złoto Soczi 2014 duża druż.
złoto Pjongczang 2018 normalna
srebro Pjongczang 2018 duża
srebro Pjongczang 2018 duża druż.
Mistrzostwa świata
złoto Lahti 2017 druż. miesz.
złoto Planica 2023 druż. miesz.
srebro Lahti 2017 normalna
srebro Lahti 2017 duża
srebro Planica 2023 normalna
Mistrzostwa świata w lotach
srebro Tauplitz 2016 drużynowo
srebro Vikersund 2022 drużynowo
srebro Tauplitz 2024 indywidualnie
brąz Tauplitz 2024 drużynowo
Mistrzostwa świata juniorów
srebro Ałmaty 2015 indywidualnie
srebro Ałmaty 2015 drużynowo
brąz Liberec 2013 drużynowo
Igrzyska olimpijskie młodzieży
złoto Innsbruck 2012 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata
3. miejsce
2023/2024
Puchar Świata w lotach
srebro 2. miejsce
2016/2017
Turniej Czterech Skoczni
srebro 2. miejsce
2017/2018
srebro 2. miejsce
2023/2024
Raw Air
brąz 3. miejsce
2017
Letnie Grand Prix
złoto 1. miejsce
2013
srebro 2. miejsce
2016
Multimedia w Wikimedia Commons

Przebieg kariery edytuj

Lata 2010–2012 edytuj

Początkowo uprawiał kombinację norweską. We wrześniu i październiku 2010 wystartował w zawodach Alpen Cup. Zajmował w nich miejsca w czwartej i piątej dziesiątce[4].

W zawodach międzynarodowych w skokach narciarskich zadebiutował 16 lipca 2011, zajmując 51. lokatę w konkursie FIS Cup w austriackim Villach. Dzień później zdobył pierwsze punkty, zajmując 23. miejsce. Wziął udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2012, w których zajął 4. pozycję indywidualnie, a także zdobył złoty medal w drużynie. W tym samym sezonie zadebiutował w zawodach Pucharu Kontynentalnego. W pierwszym występie, 17 lutego 2012 w Oslo, był 34., a pierwsze punkty zdobył dwa dni później na tej samej skoczni po zajęciu 21. miejsca[5].

Sezon 2012/2013 edytuj

W 2012 wystartował w sześciu konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego. W pięciu z nich znalazł się w czołowej dziesiątce, z czego w trzech stanął na podium, a 8 września w Lillehammer odniósł zwycięstwo. Wystąpił również w Letnim Grand Prix. We wszystkich trzech startach zdobył punkty, a najwyższe w sezonie, 26. miejsce zajął w Hakubie 26 sierpnia 2012[6]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym, w którym reprezentował Bawarię[7].

Został powołany przez trenera Wernera Schustera na inaugurujące Puchar Świata zawody w Lillehammer[8]. W swoim debiucie w Pucharze Świata po pierwszej serii zajmował pozycję lidera, a ostatecznie ukończył zawody na 5. miejscu[9]. 9 grudnia na próbie przedolimpijskiej w Krasnej Polanie po raz pierwszy w karierze stanął na podium indywidualnych zawodów najwyższej rangi, zajmując 3. miejsce ze stratą 9,7 pkt do zwycięzcy – Andreasa Koflera[10]. Tydzień później w szwajcarskim Engelbergu po raz kolejny stanął na podium, zajmując drugie miejsce. Poza tym w początkowej fazie sezonu jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce[6]. 61. Turniej Czterech Skoczni ukończył na 9. miejscu w klasyfikacji generalnej[11].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Libercu. Indywidualnie zajął 5. miejsce[6], a w zawodach drużynowych zdobył brązowy medal[12]. Po powrocie do startów w Pucharze Świata, w zawodach rozgrywanych w lutym i marcu, uzyskiwał gorsze rezultaty; najlepszym wynikiem Wellingera z tego okresu było 19. miejsce z Planicy[6]. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Val di Fiemme, ostatecznie jednak nie wystąpił w nich w żadnym z konkursów[13][6]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w skokach narciarskich 2012/2013 znalazł się na 20. pozycji z 393 punktami[11].

Sezon 2013/2014 edytuj

28 lipca 2013 zajął drugie miejsce w konkursie w Hinterzarten, rozpoczynającym Letnie Grand Prix 2013. W kolejnych, rozgrywanych w sierpniu, zawodach indywidualnych odniósł dwa zwycięstwa w Wiśle i Courchevel oraz zajął trzecie miejsce w Einsiedeln. Stawał na podium również w zawodach drużynowych[14]. W tym momencie był zdecydowanym liderem klasyfikacji generalnej, z ponad stoma punktami przewagi nad drugim Kamilem Stochem[15]. W sześciu kolejnych zawodach LGP, rozgrywanych w Azji nie brał udziału[16]. W zamykającym sezon letni konkursie w Klingenthal Wellinger odniósł kolejne zwycięstwo[14] i mimo występu w mniej niż połowie konkursów wygrał cały cykl, wyprzedzając o 21 punktów Jerneja Damjana[17].

Starty w sezonie 2013/2014 Pucharu Świata rozpoczął dwukrotnym zajęciem drugiego miejsca w zawodach w Klingenthal – w konkursie mieszanym oraz indywidualnie. Po kilku słabszych wynikach po raz drugi na podium stanął 22 grudnia w Engelbergu, również zajmując drugą pozycję[14]. 16 stycznia 2014 w Wiśle odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata. W lutym w Willingen dwukrotnie zajął miejsce w pierwszej dziesiątce. Został zgłoszony do występu w zawodach skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. 9 lutego zajął 6. pozycję w konkursie na skoczni normalnej, a 6 dni później był 45. na skoczni dużej[14]. 17 lutego zdobył złoty medal olimpijski w konkursie drużynowym, w którym reprezentował Niemcy wraz z Andreasem Wankiem, Marinusem Krausem i Severinem Freundem. Oddał w nim skoki na odległość 133 oraz 134,5 m[18].

Podobnie jak rok wcześniej, pod koniec sezonu 2013/14 Wellinger osiągał gorsze rezultaty. W ośmiu ostatnich konkursach indywidualnych czterokrotnie zajmował miejsca poza czołową trzydziestką. Najwyżej znalazł się na 11. miejscu, 4 marca w Kuopio[14]. 601 punktów uzyskanych w trakcie całego sezonu pozwoliło mu zająć w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 9. pozycję[11].

Sezon 2014/2015 edytuj

W Letnim Grand Prix 2014 wystąpił w czterech konkursach, najwyższą, trzecią, pozycję zajmując 26 lipca w Wiśle[19]. Na Mistrzostwach Niemiec 2014 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym[20].

Podczas inaugurujących sezon 2014/2015 Pucharu Świata konkursów w Klingenthal zajął 3. miejsce indywidualnie, a wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył zwycięstwo w konkursie drużynowym[19]. Podczas drugiego weekendu w zawodach Pucharu Świata na Rukatunturi w Finlandii miał poważny upadek. W rozgrywanych przy silnym wietrze zawodach stracił równowagę w początkowej fazie lotu i spadł ze sporej wysokości na zeskok. Nie stracił przytomności, ale skocznię opuścił na noszach[21]. Zdaniem trenera reprezentacji Niemiec Wernera Schustera upadek Wellingera wynikał ze zbyt szybkiego odbicia się z progu połączonego z trudnymi warunkami na skoczni[22]. Późniejsze badania wykazały, że konieczna będzie operacja barku, którą przeprowadzono w specjalistycznej klinice w Innsbrucku[23].

W lutym 2015 Wellinger powrócił do startów. W swoich pierwszych startach po kontuzji zdobył srebrne medale w zawodach indywidualnych, a następnie drużynowych na Mistrzostwach Świata Juniorów 2015. Został powołany na Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej zajął 11. miejsce, a w pozostałych nie wystąpił z powodu problemów zdrowotnych niezwiązanych z poprzednią kontuzją[19][24]. Wystartował natomiast w marcowych konkursach Pucharu Świata, zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce[19]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2014/2015 Wellinger zajął w cyklu 35. pozycję ze 137 punktami[11].

Sezon 2015/2016 edytuj

Wystąpił w pięciu konkursach indywidualnych Letniego Grand Prix 2015. Zajmował w nich pozycje w pierwszej i drugiej dziesiątce, najwyższą – 4. – we wrześniu w Hinzenbach. Dwukrotnie stawał na podium w konkursach drużynowych[25]. Na Mistrzostwach Niemiec 2015 zdobył srebrny medal indywidualnie i złoty w drużynie[26][27].

Sezon 2015/2016 Pucharu Świata rozpoczął od zwycięstwa w konkursie drużynowym oraz 6. pozycji w zawodach indywidualnych w Klingenthal. W kolejnych zawodach cyklu rozgrywanych w grudniu i styczniu zajmował naprzemiennie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany indywidualnie został 10 stycznia 2016 w Willingen, zajmując 5. miejsce, zaś dzień wcześniej odniósł drugie zwycięstwo w konkursie drużynowym. W połowie stycznia wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016, zajmując 14. miejsce indywidualnie, a także zdobywając, wraz z Stephanem Leyhe, Richardem Freitagiem i Severinem Freundem, srebrny medal w zawodach drużynowych[25].

W konkursach rozgrywanych w lutym i marcu notował gorsze wyniki niż w poprzednich miesiącach. Tylko raz ukończył konkurs indywidualny w pierwszej dziesiątce (28 lutego w Ałmaty), natomiast kilkukrotnie zajmował miejsca poza trzydziestką. Nie wystąpił w kończących Puchar Świata konkursach w Planicy[25]. W całym cyklu zajął 17. pozycję z 408 punktami[11].

Sezon 2016/2017 edytuj

Trzykrotnie stawał na podium zawodów indywidualnych Letniego Grand Prix 2016, zwyciężając w Hinterzarten oraz zajmując 3. miejsce w Wiśle i Hakubie. W trzech innych konkursach również zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce[28]. 351 punktów pozwoliło Wellingerowi zająć drugie miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu, ze stratą 229 punktów do Macieja Kota[17]. Podobnie jak rok wcześniej, na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył srebro w zawodach indywidualnych i złoto w drużynie[29][30].

Sezon 2016/2017 Pucharu Świata rozpoczął 22. miejscem w Ruce. W grudniowych zawodach indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 10. pozycji w Lillehammer, do połowy stycznia zawody kończył najczęściej w drugiej i trzeciej dziesiątce. Począwszy od konkursu w Wiśle 14 stycznia 2017, gdzie był trzeci, Wellinger zaczął regularnie zajmować miejsca w ścisłej czołówce. W kolejnym tygodniu w Zakopanem zwyciężył w zawodach drużynowych i był drugi indywidualnie. 29 stycznia w Willingen odniósł drugie w karierze zwycięstwo w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W sześciu lutowych konkursach rozgrywanych w Oberstdorfie, Sapporo i Pjongczangu był czterokrotnie drugi, raz trzeci i raz czwarty[28].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017 zdobył srebrne medale w zawodach indywidualnych zarówno na skoczni normalnej, jak i na dużej, w obu przypadkach przegrywając jedynie ze Stefanem Kraftem. W konkursie drużyn mieszanych wywalczył, wraz z Cariną Vogt, Markusem Eisenbichlerem i Svenją Würth, złoty medal, zaś drużynowy konkurs mężczyzn ukończył na 4. pozycji. Również w konkursach Raw Air 2017 stawał na podium, indywidualnie zajmując 2. miejsce w Oslo i 3. w Trondheim[28]. Przed ostatnią serią w Vikersund prowadził w konkursie i całym turnieju, ale po bardzo krótkim skoku zakończył zawody na 18., a Raw Air na 3. pozycji[31]. Podczas kończącego sezon weekendu w Planicy zajmował drugie miejsca[28]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął 4. pozycję z dorobkiem 1161 punktów, zaś Puchar Świata w lotach narciarskich 2016/2017 ukończył na 2. miejscu z 333 punktami[11].

Sezon 2017/2018 edytuj

W Letnim Grand Prix 2017 wystartował w trzech konkursach, raz stając na podium – zajął 2. miejsce w Klingenthal[32]. Na Mistrzostwach Niemiec 2017 zdobył złoty medal w konkursie indywidualnym[33].

W pierwszych konkursach Pucharu Świata 2017/2018 regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. 26 listopada 2017 w Ruce zajął 3. pozycję, 3 grudnia w Niżnym Tagile był 1., tym samym odnosząc trzecie w karierze zwycięstwo w tym cyklu, a 10 grudnia w Titisee Neustadt zajął 2. miejsce. Dwa austriackie konkursy 66. Turnieju Czterech Skoczni ukończył na 3. pozycji[32], a w klasyfikacji generalnej całego turnieju znalazł się na 2. miejscu[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, zajmując 7. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie. 28 stycznia 2018 był 2. w konkursie Pucharu Świata w Zakopanem[32].

Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zdobył złoty medal w konkursie na skoczni normalnej, w którym awansował z 5. pozycji w drugiej serii, a także srebrny na skoczni dużej, gdzie przegrał jedynie z Kamilem Stochem. W zawodach drużynowych, startując wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe i Richardem Freitagiem, również zdobył srebrny medal. W zawodach Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach uzyskiwał gorsze wyniki niż we wcześniejszych miesiącach, indywidualnie tylko raz zajmując pozycję w najlepszej dziesiątce[32]. W klasyfikacji generalnej cyklu na koniec sezonu znalazł się na 6. miejscu z 828 punktami[11].

Sezon 2018/2019 edytuj

Na rozgrywanych w lipcu 2018 mistrzostwach Niemiec zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym[34]. W czterech występach w Letnim Grand Prix 2018 najwyżej klasyfikowany był na 22. miejscu[35].

25 listopada 2018 zajął 2. pozycję w konkursie Pucharu Świata w Ruce, a dzień wcześniej był 9. Mimo regularnych startów poza tymi zawodami w sezonie 2018/2019 Pucharu Świata nie zajął żadnych miejsc w najlepszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc, dwukrotnie, na 11. miejscu[35]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 18. pozycji z 371 punktami[11]. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 wystąpił jedynie w konkursie indywidualnym na skoczni dużej, w którym zajął 32. miejsce[35].

Lata 2019–2021 edytuj

W czerwcu 2019 podczas treningu doznał zerwania więzadła krzyżowego przedniego w prawym kolanie[36]. W wyniku tej kontuzji w sezonie 2019/2020 nie wystartował w żadnych zawodach[37]. Wczesną wiosną 2020 podczas urlopu w Australii złamał lewy obojczyk[38]. Pierwszy trening na skoczni po kontuzji odbył w połowie maja 2020[39]. W październiku 2020, reprezentując drugi zespół bawarski, zdobył srebrny medal w zawodach drużynowych mistrzostw Niemiec[40].

Do startów w międzynarodowych zawodach powrócił w zimowej części sezonu 2020/2021. W listopadzie i grudniu 2020 startował w Pucharze Świata. W żadnym występie nie zdobył punktów, a najwyżej sklasyfikowany był na 32. miejscu w Engelbergu. Po niemieckich konkursach 69. Turnieju Czterech Skoczni został wycofany ze startów w cyklu. W styczniu 2021 wystąpił w Pucharze Kontynentalnym w Innsbrucku, gdzie również nie zdobył punktów, a następnie w FIS Cupie w Szczyrku, gdzie zajął 28. i 45. miejsce[41]. Ze względu na słabą formę Wellingera, w lutym 2021 trener reprezentacji Niemiec Stefan Horngacher podjął decyzję o zakończeniu przez zawodnika startów w sezonie 2020/2021[42].

Sezon 2021/2022 edytuj

Wystąpił w pięciu konkursach Letniego Grand Prix 2021. Najwyżej sklasyfikowany w tym cyklu był na 5. miejscu, we wrześniowych zawodach w Hinzenbach[43]. Na Mistrzostwach Niemiec 2021 zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym[44].

Podczas zimowej części sezonu 2021/2022 regularnie startował w Pucharze Świata. Najczęściej zajmował w nim pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 6. miejscu, w grudniowych zawodach w Klingenthal[43]. Nie znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022 z powodu pozytywnego wyniku testu na obecność wirusa SARS-CoV-2[45]. Wystąpił natomiast na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których indywidualnie zajął 14. lokatę, a w drużynie wraz z Severinem Freundem, Markusem Eisenbichlerem i Karlem Geigerem zdobył srebrny medal[43]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 29. pozycji w klasyfikacji generalnej z 219 punktami[11]. Po jego zakończeniu przeszedł zabieg pękniętej łąkotki[46].

Sezon 2022/2023 edytuj

W ramach Letniego Grand Prix 2022 trzykrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce, a najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji[47]. Na Mistrzostwach Niemiec 2022 zdobył złoty medal zarówno indywidualnie[48], jak i w drużynie[49].

W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty, zajmując głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. W listopadowych zawodach cyklu najwyżej klasyfikowany był na 7. miejscu (w Ruce), w grudniowych – na 6. (w Engelbergu i Oberstdorfie), a w styczniowych – na 4. (w Bad Mitterndorf)[47]. 11 lutego 2023 w Lake Placid odniósł pierwsze po ponad pięcioletniej przerwie zwycięstwo w zawodach indywidualnych Pucharu Świata[50]. Dzień później zajął na tej samej skoczni 2. lokatę, a 18 lutego w Râșnovie po raz kolejny zwyciężył[47].

W kolejnych tygodniach wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Zdobył na nich srebrny medal w zawodach indywidualnych na skoczni normalnej, a także złoto w konkursie drużyn mieszanych, w którym wystąpił wraz z Seliną Freitag, Karlem Geigerem i Kathariną Althaus. Indywidualnie na skoczni dużej był 13., a w drużynie męskiej zajął 5. pozycję. W marcu 2023 w Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowany był na 5. miejscu, w otwierających Raw Air 2023 zawodach w Oslo[47]. Sezon 2022/2023 PŚ ukończył ostatecznie na 7. lokacie w klasyfikacji generalnej z 902 punktami[11].

Sezon 2023/2024 edytuj

W ramach Letniego Grand Prix 2023 zwyciężył 30 września w Hinzenbach, a w dwóch pozostałych występach również zajął miejsca w czołowej dziesiątce[51]. Na Mistrzostwach Niemiec 2023 zdobył złoty medal w zawodach drużynowych[52].

Zdobył punkty we wszystkich konkursach Pucharu Świata 2023/2024, z reguły kończąc zawody w pierwszej dziesiątce. Na podium po raz pierwszy stanął w drugim konkursie sezonu w Ruce, gdzie był 3. W grudniu 2023 dwukrotnie zajął 2. pozycję w Lillehammer, a także był 3. w Klingenthal. 72. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa w Oberstdorfie. Następnie zajął 3. lokatę w Garmisch-Partenkirchen, a zarówno w Innsbrucku, jak i w Bischofshofen był 5. Cały turniej ukończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej. W styczniu 2024 stawał na podium Pucharu Świata w Wiśle, gdzie był 3., a także w Zakopanem, gdzie zajął 2. pozycję[51].

Pod koniec stycznia wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024. Zdobył na nich srebrny medal w zawodach indywidualnych, a także brązowy w drużynie, w której wystąpił wraz Piusem Paschke, Karlem Geigerem i Stephanem Leyhe. Po mistrzostwach stawał na podium Pucharu Świata rzadziej niż w pierwszej połowie sezonu. W lutym zrobił to dwukrotnie dwukrotnie – w Willingen, gdzie zwyciężył, oraz w Sapporo, gdzie zajął 3. lokatę. W marcu na podium stanął raz, zajmując 2. pozycję w Lahti[51]. Sezon 2023/2024 Pucharu Świata zakończył na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1488 punktami, o 661 za zwycięzcą, Austriakiem Stefanem Kraftem[11].

Igrzyska olimpijskie edytuj

Indywidualnie edytuj

2014   Soczi/Krasnaja Polana – 6. miejsce (K-95), 45. miejsce (K-125)
2018   Pjongczang – złoty medal (K-98), srebrny medal (K-125)

Drużynowo edytuj

2014   Soczi/Krasnaja Polana – złoty medal[a]
2018   Pjongczang – srebrny medal[b]

Starty A. Wellingera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
6. 9 lutego 2014   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 indywid. 96,0 m 101,5 m 257,1 pkt 20,9 pkt Kamil Stoch
45. 15 lutego 2014   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 indywid. 117,0 m – 96,6 pkt 182,1 pkt Kamil Stoch
1.  17 lutego 2014   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 druż.[a] 133,0 m 134,5 m 1041,1 pkt (257,1 pkt) –
1.  10 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 104,5 m 113,5 m 259,3 pkt –
2.  17 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 135,5 m 142,0 m 282,3 pkt 3,4 pkt Kamil Stoch
2.  19 lutego 2018   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 druż.[b] 140,0 m 134,5 m 1075,7 pkt (284,2 pkt) 22,8 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata edytuj

Indywidualnie edytuj

2015   Falun – 11. miejsce (K-90), nie wystartował (K-120)[53]
2017   Lahti – srebrny medal (K-90), srebrny medal (K-116)
2019   Seefeld/Innsbruck – 32. miejsce (K-120)
2023   Planica – srebrny medal (K-95), 13. miejsce (K-125)

Drużynowo edytuj

2017   Lahti – złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[c], 4. miejsce (K-116)[d]
2023   Planica – złoty medal (drużyna mieszana/K-95)[e], 5. miejsce (K-125)[f]

Starty A. Wellingera na mistrzostwach świata – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
11. 21 lutego 2015   Falun Lugnet K-90 HS-100 indywid. 91,0 m 90,5 m 226,0 pkt 26,7 pkt Rune Velta
— 26 lutego 2015   Falun Lugnet K-120 HS-134 indywid. DNS – Severin Freund
2.  25 lutego 2017   Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 96,5 m 100,0 m 268,7 pkt 2,1 pkt Stefan Kraft
1.  26 lutego 2017   Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 druż. miesz.[c] 99,0 m 98,0 m 1035,5 pkt (276,2 pkt) –
2.  2 marca 2017   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 127,5 m 129,0 m 278,0 pkt 1,3 pkt Stefan Kraft
4. 4 marca 2017   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[d] 130,5 m 119,0 m 1052,9 pkt (276,1 pkt) 51,3 pkt Polska
32. 23 lutego 2019   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 119,5 m – 103,1 pkt 176,3 pkt Markus Eisenbichler
2.  25 lutego 2023   Planica Srednja skakalnica K-95 HS-102 indywid. 101,0 m 102,0 m 259,2 pkt 2,6 pkt Piotr Żyła
1.  26 lutego 2023   Planica Srednja skakalnica K-95 HS-102 druż. miesz.[e] 100,0 m 98,0 m 1017,2 pkt (262,1 pkt) –
13. 3 marca 2023   Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 indywid. 127,5 m 130,5 m 261,4 pkt 26,1 pkt Timi Zajc
5. 4 marca 2023   Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 druż.[f] 126,5 m 131,0 m 1127,7 pkt (280,3 pkt) 276,2 pkt Słowenia

Mistrzostwa świata w lotach edytuj

Indywidualnie edytuj

2014   Harrachov – 13. miejsce
2016   Tauplitz – 14. miejsce
2018   Oberstdorf – 7. miejsce
2022   Vikersund – 14. miejsce
2024   Tauplitz – srebrny medal

Drużynowo edytuj

2016   Tauplitz – srebrny medal[g]
2018   Oberstdorf – 4. miejsce[h]
2022   Vikersund – srebrny medal[i]
2024   Tauplitz – brązowy medal[j]

Starty A. Wellingera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
13. 14–15 marca 2014   Harrachov Čerťák K-185 HS-205 indywid. 179,0 m 178,0 m –[k] –[k] 337,1 pkt 53,9 pkt Severin Freund
14. 15–16 stycznia 2016   Tauplitz Kulm K-200 HS-225 indywid. 200,0 m 205,0 m 211,5 m –[k] 520,0 pkt 120,1 pkt Peter Prevc
2.  17 stycznia 2016   Tauplitz Kulm K-200 HS-225 druż.[g] 196,0 m 193,0 m 1357,3 pkt (320,3 pkt) 110,4 pkt Norwegia
7. 19–20 stycznia 2018   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 indywid. 206,0 m 207,0 m 213,0 m –[k] 599,7 pkt 52,3 pkt Daniel-André Tande
4. 21 stycznia 2018   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 druż.[h] 226,0 m 212,0 m 1581,2 pkt (402,2 pkt) 80,8 pkt Norwegia
14. 11–12 marca 2022   Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 indywid. 216,5 m 187,5 m 193,0 m 219,5 m 731,4 pkt 122,8 pkt Marius Lindvik
2.  13 marca 2022   Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 druż.[i] 226,5 m 206,5 m 1583,5 pkt (395,5 pkt) 128,0 pkt Słowenia
2.  26–27 stycznia 2024   Tauplitz Kulm K-200 HS-235 indywid. 222,0 m 218,5 m 229,0 m –[k] 645,2 pkt 2,2 pkt Stefan Kraft
3.  28 stycznia 2024   Tauplitz Kulm K-200 HS-235 druż.[j] 219,5 m 229,5 m 1549,9 pkt (417,1 pkt) 66,5 pkt Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Indywidualnie edytuj

2013   Liberec – 5. miejsce
2015   Ałmaty – srebrny medal

Drużynowo edytuj

2013   Liberec – brązowy medal[l]
2015   Ałmaty – srebrny medal[m]

Starty A.Wellingera na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
5. 24 stycznia 2013   Liberec Ještěd K-90 HS-100 indywid. 100,0 m 95,0 m 256,0 pkt 27,5 pkt Jaka Hvala
3.  26 stycznia 2013   Liberec Ještěd K-90 HS-100 druż.[l] 98,5 m 103,0 m 1038,5 pkt (273,5 pkt) 48,0 pkt Słowenia
2.  5 lutego 2015   Ałmaty Gornyj Gigant K-95 HS-106 indywid. 99,0 m 101,0 m 269,4 pkt 0,5 pkt Johann André Forfang
2.  7 lutego 2015   Ałmaty Gornyj Gigant K-95 HS-106 druż.[m] 98,5 m 100,0 m 869,6 pkt (225,7 pkt) 23,7 pkt Norwegia

Igrzyska olimpijskie młodzieży edytuj

Indywidualnie edytuj

2012   Innsbruck/Seefeld – 4. miejsce

Drużynowo edytuj

2012   Innsbruck/Seefeld – złoty medal (drużyna mieszana)[n]

Starty A. Wellingera na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
4. 14 stycznia 2012   Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-68 HS-75 indywid. 74,0 m 73,0 m 252,9 pkt 33,2 pkt Anže Lanišek
1.  21 stycznia 2012   Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-68 HS-75 druż. miesz.[n] 65,0 m 73,5 m 640,1 pkt (230,0 pkt) –

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[11]
2012/2013 20.
2013/2014 9.
2014/2015 35.
2015/2016 17.
2016/2017 4.
2017/2018 6.
2018/2019 18.
2021/2022 29.
2022/2023 7.
2023/2024 3.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 16 stycznia 2014   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 127,0 m 128,5 m 262,8 pkt –
2. 29 stycznia 2017   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 147,5 m 135,0 m 242,3 pkt –
3. 3 grudnia 2017   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 132,0 m 133,5 m 275,7 pkt –
4. 11 lutego 2023   Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 129,0 m 125,5 m 264,5 pkt –
5. 18 lutego 2023   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-97 94,0 m 99,0 m 240,4 pkt –
6. 29 grudnia 2023   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 139,5 m 128,0 m 309,3 pkt * TCS 2023/2024
7. 4 lutego 2024   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 139,0 m 149,0 m 237,6 pkt –

Miejsca na podium edytuj

Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
2012/2013 – 1 1 2
2013/2014 1 2 – 3
2014/2015 – – 1 1
2015/2016 – – – –
2016/2017 1 8 3 12
2017/2018 1 2 3 6
2018/2019 – 1 – 1
2019/2020 – – – –
2020/2021 – – – –
2021/2022 – – – –
2022/2023 2 1 – 3
2023/2024 2 4 5 11
Suma 7 19 13 39

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 9 grudnia 2012   Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 100,0 m 102,5 m 261,6 pkt. 3. 9,7 pkt Andreas Kofler
2. 16 grudnia 2012   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 130,0 m 138,5 m 270,3 pkt 2. 3,4 pkt Gregor Schlierenzauer
3. 24 listopada 2013   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 132,0 m – 132,8 pkt 2. 3,0 pkt Krzysztof Biegun
4. 22 grudnia 2013   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 131,0 m 129,5 m 270,8 pkt 2. 3,9 pkt Kamil Stoch
5. 16 stycznia 2014   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 127,0 m 128,5 m 262,8 pkt 1. –
6. 23 listopada 2014   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 140,0 m 133,5 m 270,7 pkt 3. 5,7 pkt Roman Koudelka
7. 14 stycznia 2017   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 127,5 m 120,5 m 249,1 pkt 3. 18,9 pkt Kamil Stoch
8. 22 stycznia 2017   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 130,5 m 133,0 m 285,8 pkt 2. 1,6 pkt Kamil Stoch
9. 29 stycznia 2017   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 147,5 m 135,0 m 242,3 pkt 1. –
10. 4 lutego 2017   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-225 234,5 m 222,5 m 434,8 pkt 2. 5,1 pkt Stefan Kraft
11. 5 lutego 2017   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-225 238,0 m – 220,0 pkt 2. 12,6 pkt Stefan Kraft
12. 12 lutego 2017   Sapporo Ōkurayama K-123 HS-137 140,5 m 132,0 m 255,3 pkt 2. 7,4 pkt Kamil Stoch
13. 15 lutego 2017   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-140 136,0 m 136,0 m 279,8 pkt 2. 13,7 pkt Stefan Kraft
14. 16 lutego 2017   Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 99,0 m 112,0 m 240,8 pkt 3. 15,4 pkt Maciej Kot
15. 12 marca 2017   Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 133,5 m 127,0 m 258,6 pkt 2. 8,9 pkt Stefan Kraft
16. 16 marca 2017   Trondheim Granåsen K-124 HS-140 133,0 m 141,5 m 289,6 pkt 3. 12,4 pkt Stefan Kraft
17. 24 marca 2017   Planica Letalnica K-200 HS-225 235,0 m 235,0 m 480,4 pkt 2. 9,8 pkt Stefan Kraft
18. 26 marca 2017   Planica Letalnica K-200 HS-225 238,5 m – 236,2 pkt 2. 8,1 pkt Stefan Kraft
19. 26 listopada 2017   Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 140,0 m 140,0 m 293,0 pkt 3. 8,4 pkt Jernej Damjan
20. 3 grudnia 2017   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 132,0 m 133,5 m 275,7 pkt 1. –
21. 10 grudnia 2017   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 139,5 m – 126,0 pkt 2. 2,4 pkt Richard Freitag
22. 4 stycznia 2018   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 133,0 m 126,0 m 253,5 pkt 3. 16,6 pkt Kamil Stoch
23. 6 stycznia 2018   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 129,0 m 139,5 m 270,5 pkt 3. 5,1 pkt Kamil Stoch
24. 28 stycznia 2018   Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 119,5 m 136,5 m 242,0 pkt 2. 3,6 pkt Anže Semenič
25. 25 listopada 2018   Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 136,0 m 145,5 m 288,4 pkt 2. 22,0 pkt Ryōyū Kobayashi
26. 11 lutego 2023   Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 129,0 m 125,5 m 264,5 pkt 1. –
27. 12 lutego 2023   Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 124,0 m 130,0 m 276,1 pkt 2. 11,5 pkt Halvor Egner Granerud
28. 18 lutego 2023   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-97 94,0 m 99,0 m 240,4 pkt 1. –
29. 26 listopada 2023   Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 143,5 m 146,0 m 334,1 pkt 3. 29,4 pkt Stefan Kraft
30. 2 grudnia 2023   Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 HS-98 99,0 m 92,0 m 291,7 pkt 2. 5,0 pkt Stefan Kraft
31. 3 grudnia 2023   Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-140 135,0 m 143,0 m 312,3 pkt 2. 5,9 pkt Stefan Kraft
32. 10 grudnia 2023   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 137,5 m 146,5 m 293,1 pkt 3. 4,8 pkt Karl Geiger
33. 29 grudnia 2023   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 139,5 m 128,0 m 309,3 pkt 1. –
34. 1 stycznia 2024   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-142 138,0 m 137,5 m 291,4 pkt 3. 4,4 pkt Anže Lanišek
35. 14 stycznia 2024   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 131,0 m 128,5 m 262,4 pkt 3. 7,0 pkt Ryōyū Kobayashi
36. 21 stycznia 2024   Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 135,5 m 137,0 m 327,8 pkt 2. 4,5 pkt Stefan Kraft
37. 4 lutego 2024   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 139,0 m 149,0 m 237,6 pkt 1. –
38. 17 lutego 2024   Sapporo Ōkurayama K-123 HS-137 127,5 m 134,0 m 256,9 pkt 3. 6,1 pkt Stefan Kraft
39. 1 marca 2024   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 129,5 m 126,5 m 257,1 pkt 2. 5,4 pkt Lovro Kos

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[54][55]
Sezon 2012/2013
                                                      punkty
5 17 5 11 3 12 2 10 9 21 19 - 31 - - - - - - 28 35 32 43 20 38 19 - 393
Sezon 2013/2014
                                                        punkty
2 15 6 11 50 18 25 2 29 5 18 9 8 19 1 50 - - 8 10 51 18 20 11 32 31 43 28 601
Sezon 2014/2015
                                                              punkty
3 14 50 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 15 11 q 25 18 - - 137
Sezon 2015/2016
                                                          punkty
6 20 7 13 10 34 9 15 14 6 15 5 19 11 27 27 45 q q 33 13 29 20 10 23 33 - - - 408
Sezon 2016/2017
                                                    punkty
22 20 27 17 10 15 13 15 13 13 31 3 12 2 1 2 2 4 2 2 3 2 3 18 2 2 1161
Sezon 2017/2018
                                            punkty
9 3 4 1 2 6 6 10 11 3 3 15 2 5 10 8 15 13 22 36 q 16 828
Sezon 2018/2019
                                                        punkty
11 9 2 13 13 14 24 39 32 20 15 26 26 - 13 17 13 q 31 32 19 19 34 14 37 11 26 20 371
Sezon 2020/2021
                                                  punkty
39 34 42 40 39 q 32 46 q - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 2021/2022
                                                        punkty
31 17 31 10 37 6 21 43 18 q 22 15 33 19 - - - 12 22 - - 41 25 25 20 q 19 18 219
Sezon 2022/2023
                                                                punkty
23 25 14 7 43 27 6 19 6 8 18 20 11 8 7 12 9 4 10 11 1 2 1 5 8 q 42 12 13 34 20 9 902
Sezon 2023/2024
                                                                punkty
4 3 2 2 4 3 12 5 1 3 5 5 3 2 17 1 7 6 3 16 6 7 2 7 20 8 4 28 6 9 21 14 1488
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[54][55]
Sezon
2012/2013 		             
- 1 4 3 - - 6
Sezon
2013/2014 		         
2 - 2 2 -
Sezon
2014/2015 		         
1 - - - -
Sezon
2015/2016 		           
1 1 4 4 2 -
Sezon
2016/2017 		           
2 1 3 2 5 2
Sezon
2017/2018 		               
4 2 3 2 1 4 4 2
Sezon
2018/2019 		             
- - 2 - - - -
Sezon
2021/2022 		             
- 6 - - - - 5
Sezon
2022/2023 		             
- 3 3 4 1 5 5
Sezon
2023/2024 		           
3 3 2 6 3 6
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

(Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)
 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[11]
2012/2013 9.
2013/2014 10.
2015/2016 12.
2016/2017 22.
2017/2018 2.
2018/2019 31.
2020/2021 62.
2021/2022 31.
2022/2023 11.
2023/2024 2.

Raw Air edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[11]
2017 3.
2018 19.
2019 33.
2022 29.
2023 22.
2024 6.

Willingen Five edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[55]
2018 5.
2019 19.

Planica 7 edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[55]
2018 24.
2019 25.
2022 17.
2023 17.
2024 15.

Puchar Świata w lotach edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[11]
2012/2013 45.
2013/2014 12.
2016/2017 2.
2017/2018 26.
2018/2019 22.
2021/2022 25.
2022/2023 9.
2023/2024 7.

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[17]
2012 72.
2013 1.
2014 18.
2015 12.
2016 2.
2017 16.
2018 58.
2021 21.
2022 6.
2023 6.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 3 sierpnia 2013   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 132,5 m 132,5 m 281,8 pkt
2. 15 sierpnia 2013   Courchevel Tremplin du Praz K-120 HS-132 131,5 m 131,5 m 310,4 pkt
3. 3 października 2013   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 133 m 133,5 m 257,5 pkt
4. 30 lipca 2016   Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 99,5 m 103,5 m 269,4 pkt
5. 30 września 2023   Hinzenbach Aigner-Schanze K-85 HS-90 92,0 m 90,5 m 262,9 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 28 lipca 2013   Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 105,0 m 104,5 m 244,9 pkt 2. 2,0 pkt Richard Freitag
2. 3 sierpnia 2013   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 132,5 m 132,5 m 281,8 pkt 1. –
3. 15 sierpnia 2013   Courchevel Tremplin du Praz K-120 HS-132 131,5 m 131,5 m 310,4 pkt 1. –
4. 17 sierpnia 2013   Einsiedeln Andreas Küttel-Schanze K-105 HS-117 114,5 m 114,0 m 259,4 pkt 3. 4,3 pkt Kamil Stoch
5. 3 października 2013   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 135,5 m 133 m 261,9 pkt 1. –
6. 26 lipca 2014   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 130,5 m 131,5 m 392,0 pkt[o] 3. 23,2 pkt Peter Prevc
7. 23 lipca 2016   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 126,0 m 125,0 m 241,8 pkt 3. 8,5 pkt Maciej Kot
8. 30 lipca 2016   Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 99,5 m 103,5 m 269,4 pkt 1. –
9. 27 sierpnia 2016   Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 122,0 m 127,5 m 239,6 pkt 3. 18,0 pkt Anders Fannemel
10. 3 października 2017   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 141,0 m 127,5 m 256,0 pkt 2. 6,4 pkt Dawid Kubacki
11. 30 września 2023   Hinzenbach Aigner-Schanze K-85 HS-90 92,0 m 90,5 m 262,9 pkt 1. –
 
Andreas Wellinger podczas konferencji prasowej po zajęciu 2. miejsca w konkursie LGP w Klingenthal (2017)

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP edytuj

stan po zakończeniu LGP 2023

Źródło[54][55]
2012
                  punkty
- - - 29 26 - - - 30 8
2013
                      punkty
2 1 1 3 - - - - - - 1 440
2014
                  punkty
3 - 6 - - - - q 15 116
2015
                      punkty
6 5 17 7 - - - - - - 4 185
2016
                    punkty
7 3 1 - 3 9 - - 4 15 351
2017
                  punkty
19 - - - - - - 4 2 142
2018
                  punkty
27 - 22 26 - - - - 41 18
2021
                punkty
23 21 13 - - - 5 19 95
2022
            punkty
13 4 - - 4 5 165
2023
                  punkty
- - - - - - 1 4 8 182
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP edytuj

stan po zakończeniu LGP 2023

Źródło[54][55]
2013      
- 2 1
2014  
5
2015    
2 1
2016  
3
2017  
3
2018    
2 -
2022      
- - 2
2023  
1
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[55]
2011/2012 108.
2021/2022 46.

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[54][55]
Sezon 2011/2012
                                                      punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - 34 dq 21 - - - - - - 10
Sezon 2020/2021
                                      punkty
- - - - - 50 42 - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 2021/2022
                                                    punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - 11 7 15 6 - - - - - 116
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[55]
2012 7.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 8 września 2012   Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 121,5 m 130,5 m 236,3 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 10 sierpnia 2012   Kuopio Puijo K-120 HS-127 124,5 m 123,0 m 236,0 pkt 2. 4,9 pkt Tomaž Naglič
2. 11 sierpnia 2012   Kuopio Puijo K-120 HS-127 128,0 m 114,0 m 228,1 pkt 3. 20,4 pkt Jan Matura
3. 8 września 2012   Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 121,5 m 130,5 m 236,3 pkt 1. –

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego edytuj

stan po zakończeniu LPK 2023

Źródło[54][55]
2012
                            punkty
- - - - - - 2 3 1 10 - - 19 7 314
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[56]
2011/2012 228.
2020/2021 127.

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[54][55]
Sezon 2011/2012
                                              punkty
51 23 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 8
Sezon 2020/2021
                            punkty
- - - - - - 28 45 - - - - - - 3
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Uwagi edytuj

  1. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wank, Marinus Kraus, Andreas Wellinger i Severin Freund
  2. ↑ a b Skład zespołu: Karl Geiger, Stephan Leyhe, Richard Freitag i Andreas Wellinger
  3. ↑ a b Skład zespołu: Carina Vogt, Markus Eisenbichler, Svenja Würth i Andreas Wellinger
  4. ↑ a b Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Stephan Leyhe, Richard Freitag i Andreas Wellinger
  5. ↑ a b Skład zespołu: Selina Freitag, Karl Geiger, Katharina Althaus i Andreas Wellinger
  6. ↑ a b Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Constantin Schmid, Andreas Wellinger i Karl Geiger
  7. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Richard Freitag i Severin Freund
  8. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler i Richard Freitag
  9. ↑ a b Skład zespołu: Severin Freund, Andreas Wellinger, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
  10. ↑ a b Skład zespołu:Pius Paschke, Karl Geiger, Stephan Leyhe i Andreas Wellinger
  11. ↑ a b c d e Seria konkursowa została odwołana.
  12. ↑ a b Skład zespołu: Karl Geiger, Michael Dreher, Tobias Löffler i Andreas Wellinger
  13. ↑ a b Skład zespołu: Paul Winter, Martin Hamann, Sebastian Bradatsch i Andreas Wellinger
  14. ↑ a b Skład zespołu: Katharina Althaus, Tom Lubitz i Andreas Wellinger
  15. ↑ W trakcie LGP, podczas konkursów w Wiśle, Einsiedeln i Courchevel, na łączną notę składał się również skok z kwalifikacji. Wellinger uzyskał w nich 126 m i notę 106,9 pkt.Kolejność startowa w nowym formacie zawodów. skijumping.pl. [dostęp 2014-08-15].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Extended Start List Qualification. berkutschi.com, 2020-12-20. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  2. ↑ a b Andreas WELLINGER - sylwetka. skijumping.pl. [dostęp 2024-05-16].
  3. ↑ Skoki Narciarskie – Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-03-21].
  4. ↑ WELLINGER Andreas - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
  5. ↑ WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2012. fis-ski.com. [dostęp 2024-04-21]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2013. fis-ski.com. [dostęp 2024-04-21]. (ang.).
  7. ↑ Adrian Dworakowski: Ekipa z Bawarii drużynowym Mistrzem Niemiec. skijumping.pl, 2012-10-06. [dostęp 2019-05-29].
  8. ↑ Tadeusz Mieczyński: Odmłodzony skład Niemców na Lillehammer. skijumping.pl, 2012-11-16. [dostęp 2012-11-24].
  9. ↑ Andrzej Mysiak: PŚ Lillehammer: Freund wyprzedził Morgensterna i Bardala, słaby występ Polaków. skokinarciaskie.pl, 2012-11-24. [dostęp 2012-11-24].
  10. ↑ Konstancja Suchanek: PŚ w Soczi: Kofler triumfuje, dobry występ Kubackiego i Kota!. skijumping.pl, 2012-12-09. [dostęp 2012-12-15].
  11. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p WELLINGER Andreas - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  12. ↑ Tadeusz Mieczyński: MŚJ w Libercu: Słoweńcy najlepsi, Polacy ze srebrem!. skijumping.pl, 2013-01-26. [dostęp 2013-01-27].
  13. ↑ Anna Szczepankiewicz: Pierwsze nominacje na MŚ w Val di Fiemme. skijumping.pl, 2013-02-14. [dostęp 2013-05-06].
  14. ↑ a b c d e WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2014. fis-ski.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
  15. ↑ Klasyfikacja po konkursie: 17.08.2013, Einsiedeln K-105. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-10-12].
  16. ↑ Calendar & Results. fis-ski.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
  17. ↑ a b c WELLINGER Andreas - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-05-05]. (ang.).
  18. ↑ Andrzej Mysiak: ZIO Soczi: Niemcy wygrywają, Polska najlepiej w historii!. skokinarciarskie.pl, 2014-02-17. [dostęp 2014-03-03].
  19. ↑ a b c d WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2015. fis-ski.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
  20. ↑ Deutsche Meisterschaften Teamspringen – Adler Skistadion Hinterzarten Rothaus Schanze HS 108 – 07.09.2014. sommerskispringen-hinterzarten.de, 2014-09-07. [dostęp 2018-04-27]. (niem.).
  21. ↑ Paweł Guzik: PŚ w Kuusamo: Kasai i Ammann na najwyższym stopniu podium!. skijumping.pl, 2014-11-29. [dostęp 2019-05-29].
  22. ↑ Aleksandra Kruc: Wellinger na badaniach, Niemca boli ramię. skokinarciarskie.pl, 2014-11-29. [dostęp 2015-01-18].
  23. ↑ Anna Szczepankiewicz: Andreas Wellinger po operacji. skijumping.pl, 2014-12-05. [dostęp 2019-08-19].
  24. ↑ Klaudia Kaźmierczak: Bez Wellingera w konkursie. skokinarciarskie.pl, 2015-02-26. [dostęp 2016-04-18].
  25. ↑ a b c WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2016. fis-ski.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
  26. ↑ Deutsche Meisterschaft 2015 Skisprung Einzel – Garmisch-Partenkirchen – Samstag, 24. Oktober 2015. rennmeldung.de, 2015-10-24. [dostęp 2018-04-27]. (niem.).
  27. ↑ Deutsche Meisterschaft 2015 Skisprung Team – Garmisch-Partenkirchen – 23. Oktober 2015. rennmeldung.de, 2015-10-23. [dostęp 2018-04-27]. (niem.).
  28. ↑ a b c d WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
  29. ↑ David Siegel niespodziewanym mistrzem Niemiec. berkutschi.com, 2016-10-22. [dostęp 2018-04-27].
  30. ↑ Dominik Formela: Bawarczycy górą w Niemczech. skijumping.pl, 2016-10-21. [dostęp 2019-05-29].
  31. ↑ Dominik Formela: Raw Air w Vikersund: Kamil Stoch wygrywa na Vikersundbakken! Stefan Kraft zwycięzcą turnieju. skijumping.pl, 2017-10-04. [dostęp 2019-08-19].
  32. ↑ a b c d WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2019-04-06]. (ang.).
  33. ↑ Dominik Formela: Wellinger mistrzem Niemiec. skijumping.pl, 2017-10-05. [dostęp 2019-05-29].
  34. ↑ Dominik Formela: Bawarczycy najlepsi w Niemczech. skijumping.pl, 2018-07-14. [dostęp 2018-07-24].
  35. ↑ a b c WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2021-04-13]. (ang.).
  36. ↑ Dominik Formela: Bez Andreasa Wellingera w sezonie 2019/20!. skijumping.pl, 2019-06-07. [dostęp 2019-06-07].
  37. ↑ Michał Grzela: Wellinger i Siegel o krok od powrotu na skocznię. skijumping.pl, 2020-03-22. [dostęp 2020-03-31].
  38. ↑ Dominik Formela: Andreas Wellinger ponownie kontuzjowany!. skijumping.pl, 2020-04-02. [dostęp 2020-04-03].
  39. ↑ Dominik Formela: Wellinger znów na skoczni. skijumping.pl, 2020-05-14. [dostęp 2020-05-14].
  40. ↑ Dominik Formela: Eisenbichler mistrzem Niemiec, bezkonkurencyjni Bawarczycy. skijumping.pl, 2020-10-22. [dostęp 2021-04-13].
  41. ↑ WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2021. fis-ski.com. [dostęp 2021-04-13]. (ang.).
  42. ↑ Adrian Dworakowski: Andreas Wellinger przedwcześnie kończy sezon. skijumping.pl, 2021-02-25. [dostęp 2021-04-13].
  43. ↑ a b c WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-05]. (ang.).
  44. ↑ Dominik Formela: Geiger ponownie mistrzem Niemiec - tym razem w drużynie. skijumping.pl, 2021-10-24. [dostęp 2022-04-05].
  45. ↑ Dominik Formela: Trudna selekcja Horngachera i Widhoelzla. skijumping.pl, 2022-01-24. [dostęp 2022-04-05].
  46. ↑ Dominik Formela: Wellinger przeszedł zabieg kolana. skijumping.pl, 2022-04-08. [dostęp 2022-04-09].
  47. ↑ a b c d WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2023. fis-ski.com. [dostęp 2023-05-05]. (ang.).
  48. ↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Niemiec w Hinterzarten: Freitag i Wellinger ze złotymi medalami. skijumping.pl, 2022-10-22. [dostęp 2023-05-05].
  49. ↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Niemiec w Hinterzarten: Drużynowe zwycięstwo Bawarii. skijumping.pl, 2022-10-23. [dostęp 2023-05-05].
  50. ↑ Adam Bucholz: PŚ w Lake Placid: Pierwsze od ponad 5 lat zwycięstwo Wellingera, Kubacki piąty. skijumping.pl, 2023-02-11. [dostęp 2023-05-05].
  51. ↑ a b c WELLINGER Andreas - Athlete Information; Season 2024. fis-ski.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  52. ↑ Dominik Formela: Bawarczycy i Saksonki drużynowymi mistrzami Niemiec. skijumping.pl, 2023-11-05. [dostęp 2024-04-11].
  53. ↑ Wyniki na oficjalnej stronie FIS. 2015-02-26. [dostęp 2014-02-09]. (ang.).
  54. ↑ a b c d e f g WELLINGER Andreas - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-05-16]. (ang.).
  55. ↑ a b c d e f g h i j k Adam Kwieciński: WELLINGER Andreas 1995.08.28 GER. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-05-16].
  56. ↑ WELLINGER Andreas - Athlete Information; FIS Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-11]. (ang.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andreas_Wellinger&oldid=73791198”