Wikipedia

Apollo i Hiacynt (KV 38)

Apollo i Hiacynt, KV 38 (Apollo et Hyacinthus) – opera w trzech aktach. Muzykę skomponował Wolfgang Amadeus Mozart, a libretto napisał Rufinus Widl. Prapremiera dzieła miała miejsce w Salzburgu 13 maja 1767 przed rozdaniem nagród na tamtejszym uniwersytecie.

Apollo i Hiacynt (KV 38)
Apollo et Hyacinthus
Ilustracja
Karel Philips Spierincks – Śmierć Hiacynta.
Rodzaj

intermezzo

Muzyka

Wolfgang A. Mozart

Libretto

Rufinus Widl

Liczba aktów

3

Język oryginału

łacina

Źródło literackie

mitologia grecka, Owidiusz[1]

Data powstania

1767

Prapremiera

13 maja 1767, Salzburg

następna
Bastien i Bastienne (KV 50)

Osoby i typ głosu edytuj

Rola Typ głosu Wykonawca
Oebalus, król tenor Mathias Stadler
Melia, córka Oebalusa sopran Felix Fuchs
Hiacynt, syn Oebalusa sopran Christian Enzinger
Apollon kontralt Johann Ernst
Zefir kontralt Joseph Vonterthon
Kapłan I bas Joseph Bründl
Kapłan II bas Jakob Moser

Treść edytuj

Akt I edytuj

Podczas gdy król Oebalus czyni przygotowania do złożenia ofiar dla Apolla, a chór wysławia chwałę bóstwa, piorun niszczy ołtarz, a za chwilę zjawia się sam rozgniewany na Zefira Apollo żądający audiencji u króla. Hiacynt, choć domyśla się kto ściągnął gniew boga, będąc przyjacielem Zefira nie chciał jednak zdradzić tajemnicy ojcu.

Akt II edytuj

Zazdrosny o Apollina Zefir zranił śmiertelnie Hiacynta podczas igrzysk, co więcej, obwinia on o to boga. Król, który wcześniej chciał wydać Melię za Apolla, zmuszony jest teraz do wygnania bóstwa, co stwarza szanse dla Zefira, który szybko prosi o rękę Melii. Jednak za swoje niecne czyny zostaje przemieniony w wiatr. Melia nadal jednak nie wierzy usprawiedliwiającemu się Apollinowi.

Akt III edytuj

Hiacynt w ostatniej chwili życia wyznaje imię zabójcy. Król i jego córka proszą zatem boga o wybaczenie. Ten przyjmuje przeprosiny i bierze Melię za żonę, a samego Hiacynta przemienia w kwiat[1].

Struktura edytuj

Prologus edytuj

  • Intrada
  • N. 1 Numen o Latonium
  • N. 2 Saepe terrent Numina
  • N. 3 Jam Pastor Apollo

Chorus I edytuj

  • N. 4 Laetari, iocari
  • N. 5 En! duos conscipis
  • N. 6 Discede crudelis!

Chorus II edytuj

  • N. 7 Ut navis in aequore luxuriante
  • N. 8 Natus cadit, atque Deus
  • N. 9 Tandem post turbida fulmina

O operze edytuj

Tradycje wystawiania łacińskich dramatów na uniwersytecie w Salzburgu tuż przed rozdaniem nagród są stosunkowo długie i sięgają roku 1617. Toteż powierzenie zadania napisania opery w 1767 roku jedenastoletniemu chłopcu było dla Mozarta także pewnym wyróżnieniem, formą docenienia jego wcześniejszych dokonań, nie mógł jednak, jako dziecko, mieć większego wpływu na jakość i treść libretta Rufinusa Widla. Także wszyscy wykonawcy byli starsi od kompozytora. Mozart jednak mógł zacząć kształtować swój warsztat operowy i wzorował się tutaj na takich kompozytorach operowych jak również mieszkaniec Salzburga Johannes Ernst Erblin, a zwłaszcza Johann Christian Bach i inni. Miejscami słychać już przebłyski geniuszu. Natomiast pewnych problemów przysparza libretto. Zefir bowiem w oryginale Owidiusza kocha się w samym Hiacyncie. Widl chcąc uniknąć dwuznaczności i dodając postać Melii, faktycznej ukochanej Apollina, jednak córki Okeanosa, nie Oebalusa, przyczynił się do dwuznaczności jeszcze większej, tę rolę, choć kobiecą, śpiewał bowiem Felix Fuchs[1].

Opera bywa grana sporadycznie, jako w zasadzie pierwsze dzieło bardzo młodego wówczas Mozarta. W wieku XX została wznowiona w 1932 w Monachium, w 1935 w Salzburgu, a w Polsce w roku 1990 w Warszawskiej Operze Kameralnej[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. T. 1. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne (PWM), 2008, s. 1006-1007. ISBN 978-83-224-0901-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Apollo_i_Hiacynt_(KV_38)&oldid=65749020”