Wikipedia

Casimiro Florencio Granzow de la Cerda

polsko-hiszpański przedsiębiorca, dyplomata

Casimiro Florencio Granzow de la Cerda, właśc. hiszp. Casimiro Florencio Granzow de la Cerda duque de Parcent (ur. 27 lipca 1895 w Kawęczynie koło Warszawy, zm. 6 września 1968 w Buenos Aires)[1] – przedsiębiorca, publicysta, hiszpański dyplomata.

Casimiro Florencio Granzow de la Cerda
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1895
Kawęczyn

Data i miejsce śmierci

6 września 1968
Buenos Aires

Zawód, zajęcie

przedsiębiorca, publicysta, dyplomata

Strona tytułowa hiszpańskiego wydania Dramatu Warszawy (1946)

Życiorys edytuj

Był synem Estanislao (Stanisława) Federico Granzowa i Marii del Pilar de la Cerda y Seco hrabiny de Villar[1][2]. Jego dziadkiem był Kazimierz Granzow, warszawski budowniczy i przemysłowiec pochodzący ze spolonizowanej rodziny niemieckiej[2]. II księciem Parcentu (duque de Parcent) został dziedzicząc tytuł po bracie dziadka ze strony matki w roku 1937[2][3][4].

W Hiszpanii ukończył studia prawnicze (uniwersytety w Valladolid i Madrycie). Od ustanowienia w 1919 roku przedstawicielstwa dyplomatycznego Hiszpanii w Polsce był jego pracownikiem honorowym. W 1921 roku otrzymał obywatelstwo hiszpańskie. W 1924 roku został mianowany konsulem honorowym przy Poselstwie Hiszpanii w Warszawie. Po proklamowaniu II Republiki złożył dymisję, a później wyjechał do Hiszpanii, aby wziąć udział w wojnie domowej po stronie frankistowskiej. Po upadku II Republiki i uznaniu przez Polskę nowego rządu hiszpańskiego, w sierpniu 1939 roku otrzymał ponowne mianowanie na stanowisko konsula honorowego w Warszawie. Podczas okupacji niemieckiej pozostał w Polsce, pełniąc funkcje miejscowego reprezentanta hiszpańskich interesów podlegającego ambasadzie w Berlinie. Współpracował w tym czasie z Polskim Czerwonym Krzyżem[1][2].

Z Warszawy wyjechał w lipcu 1944 roku, na kilka dni przed wybuchem powstania warszawskiego[2]. Udał się przez Kraków do Pragi, a następnie do Berlina i Lozanny. Po wojnie zamieszkał w Ávili, a później wyjechał do Argentyny i Brazylii, gdzie prowadził działalność gospodarczą[1].

Został pochowany w grobie rodzinnym w Ávili[1][5].

Działalność publicystyczna i raporty dyplomatyczne z okupowanej Warszawy edytuj

W latach 1919–1921 publikował w prasie hiszpańskiej artykuły poświęcone odradzającej się Polsce i sytuacji politycznej w regionie Europy Wschodniej[6]. W 1919 roku wydał w Hiszpanii książkę poświęconą historii Polski zatytułowaną Polska, jej dawna chwała, jej męczeństwo i jej zmartwychwstanie[7][2][8].

Raporty Granzowa z okresu II wojny światowej, przedstawiające dramatyczną sytuację w okupowanej Polsce i nacechowane propolskim nastawieniem autora, przez ambasadę w Berlinie trafiały do Madrytu, a ich treść poprzez hiszpański MSZ docierała być może także do innych odbiorców, w szczególności do Watykanu[2]. Niektóre z nich zostały opublikowane w Polsce kilkadziesiąt lat po wojnie[9][10][11][12][13].

Wkrótce po zakończeniu wojny Granzow, posługując się jako autor tytułem księcia Parcentu, wydał opartą na swoich wojennych doświadczeniach książkę opisującą sytuację w okupowanej Warszawie i – szerzej – w Polsce. Wyszła ona równolegle w języku hiszpańskim w Madrycie, w marcu 1946 roku, i francuskim, kilka miesięcy później w Paryżu, pod tytułem Dramat Warszawy 1939–1944[2][14][15]. Jej polskie wydanie w przekładzie i opracowaniu naukowym Małgorzaty Nalewajko ukazało się w 2016 roku[16].

Życie prywatne edytuj

W 1919 roku[17] zawarł ślub z Maríą de la Gracia Chaguaceda y Peñarredonda, z którą miał syna Fernanda (1922–2014)[18], III księcia Parcentu[1][2].

Odznaczenia edytuj

Został odznaczony hiszpańskim Orderem Izabeli Katolickiej i Orderem Karola III oraz polskim Orderem Odrodzenia Polski[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g Jan Stanislaw Ciechanowski: Casimiro Florencio Granzow y de la Cerda. Real Academia de la Historia. [dostęp 2019-10-31].
  2. ↑ a b c d e f g h i Małgorzata Nalewajko: Wprowadzenie. W: (Casimiro Florencio) Książę de Parcent (Granzow de la Cerda): Dramat Warszawy 1939–1944. Warszawa: Instytut Historii PAN, 2016, s. 7-26. ISBN 978-83-63352-67-7.
  3. ↑ Condado de Parcent. Pares. Portal de Archivos Españoles. Ministerio de Educación, Cultura y Deporte. [dostęp 2019-11-01].
  4. ↑ Aránzazu Lafuente Urién: Fuentes para el estudio del señorío en Aragón. Fondos del Archivo de la Nobleza (Toledo). Institución Fernando El Católico. s. 44-45. [dostęp 2019-11-02].
  5. ↑ Nekrolog w madryckim wydaniu ABC. ABC, 15.09.1968. [dostęp 2019-11-04].
  6. ↑ Małgorzata Nalewajko, Casimiro Granzow de la Cerda duque de Parcent – entre Polonia y Espana, ms., przewidziana publikacja w „Itinerarios” w roku 2020.
  7. ↑ C. Granzow de la Cerda: Polonia, su gloria en el pasado, su martirio y su resurreccion. San San Sebastián: Editorial y Prensa, 1919.
  8. ↑ Piotr Rypson. Madryt 1918. Sztuka i polska racja stanu. „Miejsce”. 5/15, s. 147, 150, 2017. ISSN 2450-1611. 
  9. ↑ Ryszard Stemplowski. Polski wrzesień 1939 roku: Losy obcych dyplomatów. „Historia i Życie [Życie Warszawy]”. 18(49), 19(50), 15.09.1989, 29.09.1989. 
  10. ↑ Miłosz Grygierczyk. Początki okupacji niemieckiej w Warszawie w raporcie dyplomaty hiszpańskiego Duque de Parcent. „Mazowieckie Studia Humanistyczne”. 12/1-2, s. 225−233, 2008. 
  11. ↑ Miłosz Grygierczyk. Minister von Ribbentrop zaprasza na wycieczkę: relacja dyplomaty hiszpańskiego z podróży do okupowanej Warszawy. „Pamięć i Sprawiedliwość”. 8/1 (14). s. 379−383. OCLC 2009. 
  12. ↑ Grzegorz Jasiński. Sowieckie bombardowania Warszawy w sierpniu 1942 i maju 1943 roku w sprawozdaniach hiszpańskiego dyplomaty. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. T. 9 (60), Nr 3 (223), 2008. 
  13. ↑ Aneks. W: (Casimiro Florencio) Książę de Parcent (Granzow de la Cerda): Dramat Warszawy 1939-1944. Warszawa: Instytut Historii PAN, 2016, s. 249–260. ISBN 978-83-63352-67-7.
  14. ↑ Duque de Parcent: El drama de Varsovia 1939-1944. Madrid: S.H.A.D.E., 1946.
  15. ↑ Duc de Parcent: Le drame de Varsovie. Paris: La Jeune Parque, 1946.
  16. ↑ (Casimiro Florencio) Książę de Parcent (Granzow de la Cerda): Dramat Warszawy 1939-1944. tłum., oprac. i wprowadzenie Małgorzata Nalewajko. Warszawa: Instytut Historii PAN, 2016. ISBN 978-83-63352-67-7.
  17. ↑ Geneanet: María de Gracia Chaguaceda Peñarredonda. [dostęp 2019-11-04].
  18. ↑ Fernando Granzow de la Cerda y Chaguaceda. BillionGraves. [dostęp 2019-11-05].

Bibliografia edytuj

  • Pérez Rojas, Francisco Javier, Familia de Estanislao Granzow – Joaquín Sorolla, Institución Joaquín Sorolla de Investigación y Estudios, Valencia 2011, ISBN 978-84-482-5481-0
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Casimiro_Florencio_Granzow_de_la_Cerda&oldid=72482600”