Fryderyk Leopold Pruski
Joachim Karol Wilhelm Fryderyk Leopold książę Prus (ur. 14 listopada 1865 w Berlinie, zm. 13 września 1931 w Krajence, w powiecie złotowskim).
| |
| książę | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Fryderyk Karol Pruski |
| Matka |
Maria-Anna Anhalt-Dessau |
| Żona |
Luiza Zofia Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg |
| Dzieci |
Wiktoria Małgorzata, |
Rodzina i pochodzenie edytuj
Fryderyk Leopold był synem księcia Fryderyka Karola Pruskiego i księżnej Marii-Anny z Anhalt-Dessau, którą ten poślubił w 1845 roku oraz wnukiem księcia Karola Pruskiego. Miał trzy siostry: Marię Elżbietę (1855–1888), Elżbietę Annę (1857–1895) i Luizę Margaretę (1860–1917).
24 czerwca 1889 roku książę Fryderyk Leopold poślubił w Berlinie księżną Luizę Zofię ze Szlezwika-Holsztynu-Sonderburg-Augustenburg, siostrę niemieckiej cesarzowej Augusty Wiktorii, żony cesarza Wihelma II. Para miała czworo dzieci: córkę Wiktorię Małgorzatę (1890–1923), zamężną z Henrykiem XXXIII Reuß-Köstritz (1879–1942) oraz synów: Fryderyka Zygmunta (1891–1927), Fryderyka Karola (1893–1917) oraz Fryderyka Leopolda juniora (1895–1959).
Kariera wojskowa edytuj
Książę Fryderyk Leopold Pruski rozpoczął, odpowiednio do zwyczaju pruskiej szlachty, karierę militarną. Już w wieku dziesięciu lat, w 1875 roku, został kadetem, a potem podporucznikiem 1. Pułku Piechoty Gwardii Cesarstwa Niemieckiego w Poczdamie. Z uwagi na młody wiek brał w udział jedynie w paradach tego pułku. W latach kolejnych nastąpiły kolejne nominacje: w 1885 roku na porucznika, w 1888 roku na kapitana, w 1890 na majora, a w 1893 roku do stopnia pułkownika.
Jeszcze w tym samym roku otrzymał rangę generała brygady i został komandorem pułku Garde du Corps, pułk Kirasjerów 1. Brygady Kawalerii Gwardyjskiej. Poza tym w 1893 roku został szefem austro-węgierskiego Pułku Huzarów Nr 2[1].
W 1898 roku awansował do stopnia generała porucznika. Z tą rangą prowadził inspekcję kawaleryjską w Poczdamie. W 1902 roku został generałem kawalerii. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej (1904–1905) służył jako doradca w kwaterze głównej armii rosyjskiej. W 1907 roku został generalnym inspektorem armii, a 10 września 1910 roku awansował do stopnia generała pułkownika.
Od 1886 roku był książę protektorem obywatelskiego związku strzelców w Wesel.
Masoneria edytuj
Książę Fryderyk Leopold był ponadto ostatnim protektorem pruskiej masonerii rodu Hohenzollernów[2]. Przyjęty w 1889 roku do loży Janugus Friedrich Wilhelm Morgenröte, w 1894 roku został protektorem wszystkich trzech głównych pruskich loży. Od 1895 był również Wielkim Mistrzem Zakonu Wolnomularskiego (Wielka Loża Narodowa Masonerii Niemieckiej). W rewolucji listopadowej w 1918 roku wzbudził powszechne oburzenie wśród wolnomularzy, wywieszając na swojej siedzibie, pałacyku Glienicke czerwoną flagę. Z końcem panowania Hohenzollernów w Prusach, skończyło się także przewodnictwo księcia Fryderyka Leopolda nad wielkimi lożami pruskimi.
Ostatnie lata edytuj
Książę Fryderyk Leopold był częstym gościem kasyn, przez co musiał odsprzedać część swojego majątku. Jednak za pośrednictwem majora Karola Seitza pracującego w zakładach Junkersa, po obejrzeniu ich, postanowił je współfinansować[3].
Kiedy po I wojnie światowej, duże części zachodnich Prus musiały zostać oddane Polsce (korytarz polski), Krajenka została, z częścią okręgu Złotów, wchłonięta przez nową Marchię Graniczną Poznańsko-Zachodniopruską. 21 czerwca 1924 roku w wyniku wyroku wydanego przez Sąd Rzeszy, były majątek księcia Fryderyka Leopolda, m.in. Krajenka, został uznany za własność prywatną. Podjęto tym samym ważną, zasadniczą decyzję w sprawie roszczeń odszkodowań niemieckiej szlachty w Republice Weimarskiej.
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana (1889, Austro-Węgry)[4]
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 696.
- ↑ Nicholas M. Railton, The ‘Red Prince’ and Freemasonry. Scenes from the German Revolution of 1918, December 2012, s. 76.
- ↑ Biographien rund um Junkers [online], ju-f13.de [dostęp 2018-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2008-01-11] (niem.).
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 55.
Literatura edytuj
- John Röhl, Skandal in Schloss Glienicke in: Wilhelm II. Der Aufbau der persönlichen Monarchie, 1888-1900. C.H. Beck. München 2001, s. 737–740.
- Georg Zivkovic, Heer- und Flottenführer der Welt. Biblio Verlag, Osnabrück 1971, ISBN 3-7648-0666-4, s. 427–428.