Granatnik przeciwpancerny
indywidualna lub zespołowa broń strzelecka do zwalczania wozów bojowych lub burzenia umocnień
Granatnik przeciwpancerny (dawniej: pancerzownica[1]) – rodzaj granatnika przeznaczonego do niszczenia wozów bojowych i umocnień polowych.
Charakterystyka edytuj
Granatnik przeciwpancerny może być bronią indywidualną lub zespołową. Jego kaliber zwykle nie przekracza 115 mm. Może być bronią jednorazowego lub wielokrotnego użytku. Strzela pociskami kumulacyjnymi, kalibrowymi (o średnicy równej kalibrowi granatnika) lub nadkalibrowymi (o średnicy większej niż kaliber broni).
Podział edytuj
W zależności od rodzaju napędu pocisku:
- granatniki bezodrzutowe – pocisk jest napędzany energią gazów, powstałych podczas wybuchu ładunku miotającego w częściowo otwartej od strony wlotu lufie (zob. broń bezodrzutowa)
- granatniki rakietowe (odrzutowe) – pocisk jest napędzany silnikiem rakietowym na paliwo stałe (zob. pocisk rakietowy)
- kombinowane – pocisk otrzymuje wstępny napęd w lufie przy pomocy ładunku miotającego, a następnie, na torze lotu, w bezpiecznej dla strzelca odległości uruchamia się silnik rakietowy
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ granatnik przeciwpancerny, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-12-21].
Bibliografia edytuj
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.
Kontrola autorytatywna (weapon functional class):