Henryk Korotyński
Henryk Wincenty Korotyński (ur. 24 maja 1913 w Warszawie, zm. 19 września 1986 w Warszawie) – polski polonista, dziennikarz, działacz społeczno-polityczny, poseł na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.
Henryk Korotyński (1960) | |
Data i miejsce urodzenia |
24 maja 1913 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
19 września 1986 |
Zawód, zajęcie | |
Stanowisko |
poseł na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji (1952–1956, 1961–1976) |
Partia | |
Odznaczenia | |
Życiorys edytuj
Syn Brunona Wincentego Korotyńskiego. Absolwent Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1931)[1]. Posiadał wykształcenie wyższe. Od 1933 do 1939 współpracował z „Kurierem Warszawskim”. Podczas wojny członek Związku Walki Zbrojnej, później Armii Krajowej. Aresztowany w 1943 był więźniem na Pawiaku, a następnie niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau i obozu Buchenwald.
W latach 1945–1946 był kierownikiem działu zagranicznego „Dziennika Ludowego”, następnie (do 1948) redaktorem naczelnym „Wieczoru”, a w latach 1949–1950 redaktorem naczelnym „Rzeczpospolitej”. Od 1951 do 1972 redaktor naczelny „Życia Warszawy” z przerwą w 1957, gdy pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Trybuny Ludu”. W latach 1951–1955 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Laureat nagrody im. Bolesława Prusa.
W 1948 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, która w tym samym roku współtworzyła Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. W latach 1958–1962 oraz 1971–1975 był zastępcą członka Komitetu Centralnego partii. Poseł na Sejm PRL w latach 1952–1956 i 1961–1976 (I, III, IV, V i VI kadencji). Członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958[2]. Od 1971 był członkiem prezydium Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie[3]. W latach 1972–1973 był przewodniczącym Stołecznego Komitetu FJN. Od 1973 do 1978 pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego Międzynarodowej Federacji Bojowników Ruchu Oporu. 23 sierpnia 1980 dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[4]. W latach 1982–1985 członek Trybunału Stanu. Od 1969 do 1986 członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[5].
Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1974)[6], Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim (1954)[7] Orderu Odrodzenia Polski[8], Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1954)[9], Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”[10], Krzyżem Oświęcimskim (1985)[11] oraz Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)[12].
Autor książek: Dziesięć tygodni w Korei (1952), Różnie bywało (1972), wspomnień Trzy czwarte prawdy (1987).
Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kw. 62, rząd 5, grób 14/15)[13].
Przypisy edytuj
- ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1931. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2020-11-16].
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 4 (4350) 7 stycznia 1958, s. 2
- ↑ „Biuletyn Zamek”, nr 17a, 19 czerwca 1971, s. 4.
- ↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
- ↑ Nowe władze ZBoWiD, „Głos Słupski”, nr 251, 22 września 1969, s. 1–2.
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1492.
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2021-05-24].
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1601.
- ↑ 150 żołnierzy Września otrzymało medale „Za udział w wojnie obronnej 1939”, „Trybuna Robotnicza”, nr 175, 2 września 1981, s. 2.
- ↑ Stefan Oberleitner: Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 123.
- ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WINCENTY KOROTYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15] .
Bibliografia edytuj