Józef Bronikowski
Józef Bronikowski (ur. 1851 w Koronowie, zm. 1926 w Bydgoszczy) – polski inżynier hydrotechnik, pionier odbudowy dróg wodnych w 1920 na Pomorzu i Kujawach, kierownik Inspekcji Dróg Wodnych w Bydgoszczy.
Życiorys edytuj
Urodził się 12 marca 1851 w Koronowie koło Bydgoszczy. Był synem Ignacego i Tekli z d. Borna. Uczył się w Królewskim Katolickim Gimnazjum w Chełmnie, gdzie latem 1873 r. złożył egzamin dojrzałości. Ukończył Politechnikę w Hanowerze. Wstąpił do pruskiej służby państwowej i urzędował w różnych miastach niemieckich, m.in. w Toruniu, gdzie rozwinął ożywioną polską działalność społeczną. Władze przeniosły go w głąb Niemiec.
Bronikowski nigdy nie ukrywał swego polskiego pochodzenia. Po odbudowaniu państwowości polskiej, już jako emeryt, postanowił wrócić do kraju. Naczelna Rada Ludowa w Poznaniu mianowała go w 1919 r. komisarzem i mężem zaufania, który miał uczestniczyć przy odbiorze majątku państwowego w Inspekcjach Dróg Wodnych w Bydgoszczy i Nakle n. Notecią. Od 1920 r. był kierownikiem Inspekcji Dróg Wodnych w Bydgoszczy.
Był członkiem Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy. 2 maja 1923 r. jako jeden z pierwszych bydgoszczan został kawalerem Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski[1] za zasługi położone dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu pracy obywatelskiej.
Zmarł w Bydgoszczy 24 kwietnia 1926 r. Został pochowany na cmentarzu Nowofarnym. Jego imieniem nazwano ulicę na bydgoskich Flisach, w pobliżu Kanału Bydgoskiego.
Był żonaty z Józefą z Podjaskich, miał córkę.
Przypisy edytuj
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 22.
Bibliografia edytuj
- Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom IV. Bydgoszcz 1997. ISBN 83-85327-42-8, str. 27-28