Jan Zawada
Jan Zawada (ur. 23 grudnia 1891 w Kamesznicy, zm. 16 października 1975 w Warszawie[1]) – ezoteryk, różokrzyżowiec, esperantysta, działacz ruchu spółdzielczego.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Poseł na Sejm Ustawodawczy (II RP) | |
Okres |
od październik 1919 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik |
Tomasz Karkowski (złożył mandat) |
Odznaczenia | |
W Sejmie Ustawodawczym pracował w komisji rolnej[2]. W latach dwudziestych XX wieku członek Stowarzyszenia Wolnomyślicieli Polskich i współpracownik jego organu prasowego Myśl Wolna. W latach trzydziestych związał się z Towarzystwem dla Badania Chrześcijaństwa Różokrzyżowego.
Był jednym z pionierów ruchu esperanckiego w Polsce, członkiem Polskiego Związku Esperantystów, autorem Pełnego Podstawowego Słownika Języka Międzynarodowego Esperanto (1929) i redaktorem Księgi adresowej esperantystów Polski (1931). Za swoją działalność na rzecz rozwoju i popularyzacji języka Esperanto został odznaczony Krzyżem Kawaleryjskim Orderu Odrodzenia Polski (1974) i Złotym Krzyżem Zasługi (1956) oraz odznaką „Zasłużony dla polskiej kultury”[3]. Działał w Niezależnej Socjalistycznej Partii Pracy[4].
W 1944 został kierownikiem wydziału spółdzielczości przy PKWN, a następnie dyrektorem biura Państwowej Rady Spółdzielczej w Warszawie.
Od 1948 – po usunięciu z pracy w spółdzielczości – pracował jako księgowy.
Przypisy edytuj
- ↑ Nekrolog Zawady w Pola Esperantisto
- ↑ Jan Zawada na stronie Bibilioteki sejmowej
- ↑ Księga adresowa esparantystów Polski i Praktyczny Informator Esperancki w Bibliotece Uniwersyteckiej KUL
- ↑ Krystyna Kawecka, Niezależna Socjalistyczna Partia Pracy 1921-1937, Warszawa 1969, s. 308