Jeff Robson
Jeff Robson, właśc. Jeffrey Ellis Robson (ur. 30 września 1926, zm. 5 września 2022[1]) – nowozelandzki tenisista i badmintonista, wielokrotny mistrz kraju w obu dyscyplinach, reprezentant Nowej Zelandii w tenisowym Pucharze Davisa.
| Pełne imię i nazwisko |
Jeffrey Ellis Robson |
|---|---|
| Państwo | |
| Data urodzenia |
30 września 1926 |
| Data śmierci |
5 września 2022 |
| Gra pojedyncza | |
| Australian Open |
1R (1951) |
| Roland Garros |
2R (1947, 1957) |
| Wimbledon |
4R (1947) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open |
QF (1951) |
| Wimbledon |
QF (1954) |
Kariera zawodowa edytuj
W latach 1948–1960 zdobył dziewięć tytułów mistrza Nowej Zelandii w badmintonie w grze pojedynczej, siedem w grze podwójnej i cztery w grze mieszanej (w tym w 1953, 1955 i 1961 z żoną Heather, czołową nowozelandzką badmintonistką i tenisistką[2]).
Jako tenisista był mistrzem kraju w grze pojedynczej w 1949, 1952 i 1956, ponadto pięciokrotnie triumfował w deblu i dwa razy w mikście. Reprezentował Nową Zelandię na arenie międzynarodowej w Pucharze Davisa, ale nieregularnie: po raz pierwszy w 1947 roku (najpierw przeciwko Norwegii, potem Czechosłowacji), po raz ostatni w 1963 (wygrana w deblu nie pomogła przed porażką z Filipińczykami, w składzie których grał ówcześnie Felicisimo Ampon). Łącznie Robson odniósł w tych rozgrywkach sześć zwycięstw i poniósł siedem porażek. W samej grze pojedynczej jego bilans to dwie wygrane i pięć porażek. Pełnił również funkcję kapitana drużyny daviscupowej.
Sporadycznie występował w imprezach wielkoszlemowych. W grze pojedynczej najdalej zaszedł na Wimbledonie w 1947 roku, kiedy osiągnął IV rundę, pokonując kolejno trzech reprezentantów gospodarzy i przegrywając z Francuzem Petrą[3]. W 1957 roku uległ w swoich pierwszych pojedynkach w Paryżu Duńczykowi Ulrichowi, a w Londynie Australijczykowi Andersonowi. W mistrzostwach Australii zagrał raz – w 1951 roku – i wyeliminowany został w pierwszej rundzie przez Wilderspina (Australia), ale w deblu w parze z rodakiem McKenzie doszedł do ćwierćfinału. W 1954 roku był w grze podwójnej ćwierćfinalistą Wimbledonu, mając za partnera Otwaya; para nowozelandzka wyeliminowała wówczas m.in. Amerykanów Shea i Falkenburga, by w 1/4 finału, w pięciu setach, ulec Seixasowi i Trabertowi. Z kolei w grze mieszanej na Wimbledonie 1954 roku Robson (w parze z żoną) doszedł do IV rundy.
W uznaniu kariery badmintonowej i tenisowej w 1990 został wpisany został do galerii sław sportu nowozelandzkiego[4].
Przypisy edytuj
- ↑ William Kings: Badminton Community Mourns Passing of Jeff Robson. bwfbadminton.com, 2022-09-06. [dostęp 2022-09-06]. (ang.).
- ↑ McLintock i inni, NATIONAL TITLES [online], www.teara.govt.nz [dostęp 2018-04-17] (ang.).
- ↑ player – Tennisarchives [online], www.tennisarchives.com [dostęp 2018-04-17] (ang.).
- ↑ Jeff Robson, „New Zealand Sports Hall of Fame” [dostęp 2018-04-17].
Bibliografia edytuj
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2022-09-06] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2022-09-06] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2022-09-06] (ang.).