Jerzy Dudyński
Jerzy Józef Dudyński, ps. „Wołłowicz” (ur. 13 kwietnia 1923 w Wilnie, zm. 10 listopada 2012) – pułkownik nawigator Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys edytuj
Urodził się 13 kwietnia 1923 w Wilnie, w rodzinie Stanisława i Mieczysławy z Rylskich[1][2].
Od stycznia 1940 w Związku Walki Zbrojnej–Armii Krajowej w Warszawie[2]. W latach 1941–1942 odbył szkolenie w konspiracyjnej szkole podoficerskiej 7 pułku piechoty Legionów AK[2]. Od stycznia do grudnia 1942 w konspiracyjnej Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy[2]. W lipcu 1944 służył w III batalionie 7 pp Leg. AK na stanowisku zastępcy dowódcy plutonu 36[2]. W okresie do 1 sierpnia 1944 brał udział w akcjach sabotażowych na kolei i innych dywersyjnych, a także wywiadowczych polegających na gromadzeniu informacji o siłach i dyslokacji wojsk niemieckich. 1 sierpnia 1944 jako ochotnik zgłosił się do batalionu „Parasol” i został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy IV plutonu 1 kompanii[2]. Przeszedł szlak bojowy Wola–Stare Miasto–Czerniaków. Od około 9 do 23 sierpnia 1944 walczył w szeregach Powstańczych Oddziałów Specjalnych „Jerzyki” (pluton por. Zdzisława Pajewskiego), a później w I plutonie kompanii „Parasol” batalionu „Broda 53”[2]. 23 sierpnia w walkach na terenie Klasztoru ss. Kanoniczek został ranny w nogę, a 17 września ranny w rękę podczas obrony gmachu PKO przy ul. Okrąg 7[2]. W czasie obrony budynku PKO został odcięty od własnego oddziału i z ludnością cywilną stolicy trafił do Dulagu 121 w Pruszkowie, z którego uciekł 2 października 1944, a następnie kontynuował działalność konspiracyjną[2][3].
Od sierpnia 1945 do 1972 służył jako nawigator w Wojskach Lotniczych i Wojskach Obrony Powietrznej Kraju[2]. W 1969 awansował na stopień podpułkownika, a w 1989 na pułkownika[3].
Był członkiem wielkopolskiego okręgu Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a także przewodnikiem Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego[4].
Zmarł 10 listopada 2012[2][3]. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[3]
- Krzyż Walecznych[1]
- Krzyż Zasługi z Mieczami[3]
- Medal Wojska[3]
- Złoty Krzyż Zasługi[3]
- Krzyż Partyzancki[3]
- Medal za Warszawę 1939–1945[3]
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945[3]
- Krzyż Armii Krajowej[3]
- Warszawski Krzyż Powstańczy[3]
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Anna Adamska, Jarosław Bączyk, Krzysztof Hoff: Czuwaj wiaro! Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2004. ISBN 83-909940-7-0.
- Jerzy Frąckowiak. Pożegnanie śp. Jerzego Dudyńskiego, ps. „Wołłowicz”. „Biuletyn Informacyjny Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Wielkopolska”. 4 (91), grudzień 2012. Poznań.